Profesor neuronauki, psychologii i filozofii w Dornsife College of Letters, Arts and Sciences oraz dyrektor Brain and Creativity Institute na University of Southern California w Los Angeles.
Otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień, m.in. Nagrodę Księcia Asturii, w 2017 roku Królewska Holenderska Akademia Nauk i Sztuki przyznała mu Medal Freuda.
Jest członkiem National Academy of Medicine oraz American Academy of Arts and Sciences, a także Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk Pięknych.
Jego książki, m.in. „Błąd Kartezjusza”, „Tajemnica świadomości”, „W poszukiwaniu Spinozy” oraz „Jak umysł zyskał jaźń”, weszły do kanonu podręczników uniwersyteckich na całym świecie.
Poglądy Damasio na temat powstawania świadomych umysłów można znaleźć w kilku bestselerach, które napisał. Najnowsza pozycja nie wnosi do tematu nic nowego, co autor już we wstępie podkreśla. Chodziło mu po prostu o zebranie wieloletnich przemyśleń w jeden, zwięzły i jasny tekst, który wbrew pozorom nie jest stratą czasu. Fani twórczości Damasio mogą być jednak nieco rozczarowani. Mimo wszystko polecam.
Minęło trochę czasu odkąd żył Kartezjusz. Nic więc dziwnego, iż mimo że część z jego filozoficznych myśli okazała się wybitnie ponadczasowa, to niektóre z nich, w świetle poczynionych postępów naukowych, wydają się być dziś wątpliwe albo przynajmniej nie tak oczywiste jak dawniej. Na tej nieoczywistości skupia się autor, podważając teorie dychotomicznego rozdziału umysłu i ciała oraz emocji i rozumu.
Opierając się na obecnej wiedzy neurologicznej autor w świetny sposób obrazuje jak te wszystkie elementy stanowią zwartą machinę naszych ciał i jak bardzo chociażby wspomniane emocje wspomagają rozumowanie, a nie jemu szkodzą, jak niejednokrotnie można było zasłyszeć w różnorakich poglądach na ten temat. Książka w klarowny sposób przedstawia jak w procesach decyzyjnych emocje są jednym z ich filarów i jak upośledzony tenże proces byłby bez nich.