Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Inga Ignatowicz-​Korcz pracuje w ogólnopolskiej rozgłośni. Postanawia wyjaśnić śmierć matki, która zginęła w wypadku samochodowym.

Byłam oczarowana "Za żywopłotem", który był debiutem literackim autorki. Pisarka odznacza się dojrzałym stylem, który sprawił, że przez powieść się płynęło. Znalazła równowagę między akcją a opisami, dzięki czemu treść ciekawiła, a nie nudziła. W "Nie pytaj" opisy przeważyły, a dotyczyły głównie przemyśleń, rozważań bohaterów, a nie jak w poprzedniej książce plastycznych krajobrazów, czy urokliwych krakowskich kamieniczek. Jednocześnie "Za żywopłotem" nie pozwalała oderwać się od kryminalnej historii. W tej powieści przeważa wątek obyczajowy i dopiero końcówka książki ujawnia, do jakiego gatunku przypisać książkę. Do tego momentu wątek kryminalny mógł się pojawić lub nie.
Na powieść "Za żywopłotem" głosowałam w plebiscycie w kategorii na najlepszy debiut. Po lekturze "Nie pytaj" jestem znużona i rozczarowana.

Inga Ignatowicz-​Korcz pracuje w ogólnopolskiej rozgłośni. Postanawia wyjaśnić śmierć matki, która zginęła w wypadku samochodowym.

Byłam oczarowana "Za żywopłotem", który był debiutem literackim autorki. Pisarka odznacza się dojrzałym stylem, który sprawił, że przez powieść się...

Rozwiń

Zwiń

Uznany za zmarłego Moses Wil­cox znowu się wyłania, by przy użyciu swojego kościoła palić ludzi żywcem. Nietypowe podpalenie w Do­uglas w sta­nie Wy­oming alarmują po­rucz­nik Abby Mul­len z nowojorskiej policji. Jako dziecko należała do sekty Wilcoxa, była jedną z trzech dzieci, które ocalały z pożaru, w którym zginęło niemal 60 osób. Do poszukiwań podpalacza włączają się federalni z Zoe Ben­tley na czele.

Pierwsze dwa tomy tej serii bardzo mi się podobały. Były to jedne z nielicznych powieści, w których tematykę sekty uważam za wiarygodną. W tej powieści Moses nadal ukazuje się jako charyzmatyczny przywódca, który jest w stanie zrobić pranie mózgu. Do tego elementu się nie czepiam. Natomiast mam wrażenie, że śledztwo ucierpiało z powodu wprowadzenia znanej z innej serii Zoe. Ben­tley miała swoją trylogię, a ta miała należeć do Abby. Autor skupił się na ukazaniu różnic osobowościowych między kobietami i to mu się udało. Jednak śledztwo stało się monotematyczne. Znudziło mnie te ich ciągłe ganianie za Mosesem.

Ten tom uważam za najsłabszy na tle innych stworzonych przez autora historii.

Uznany za zmarłego Moses Wil­cox znowu się wyłania, by przy użyciu swojego kościoła palić ludzi żywcem. Nietypowe podpalenie w Do­uglas w sta­nie Wy­oming alarmują po­rucz­nik Abby Mul­len z nowojorskiej policji. Jako dziecko należała do sekty Wilcoxa, była jedną z trzech dzieci, które oca...

Rozwiń

Zwiń

Brooke Sullivan wraca z synem Josh'em do rodzinnego domu, do mia­stecz­ka Raker na pół­no­cy stanu Nowy Jork. To jedyna szansa na zaczęcie wszystkiego od nowa po tym, gdy chłopiec był nękany w szkole z powodu braku ojca. Jednak miasteczko przywołuje mroczne wspomnienia, rozdrapuje w Brooke dawne traumy. To tu jedenaście lat temu przeżyła koszmar. Przeżyła, a kilkoro jej przyjaciół zginęło. Dzięki zeznaniom Brooke sprawca, jej ówczesny chłopak, Shane Nelson trafił do więzienia z wyrokiem dożywocia bez możliwości warunkowego zwolnienia. Teraz kobieta podejmuje pracę pielęgniarki w więzieniu o zaostrzonym rygorze, w którym osadzony jest Shane. Brooke odnawia znajomość ze swoim dawnym przyjacielem Timem Reese, który również ocalał z masakry. Mężczyzna, nauczyciel w szkole Josh'a, od razu znajduje z chłopcem wspólny język.

Kolejna książka autorki przełożona na język polski i kolejna bardzo udana. Wydarzenia dzieją się w dwóch przestrzeniach czasowych, ukazując przebieg tragicznej nocy sprzed jedenastu lat oraz wydarzenia z teraźniejszości. Chociaż fabuła nie ma zawrotnego tempa, nie zawiera zapierających dech w piersiach zwrotów akcji, to od powieści nie mogłam się oderwać. Dzieje się to za sprawą talentu autorki do budowania napięcia. Fantastycznie też udaje jej się zmieniać optykę. Przedstawiła dwóch potencjalnych morderców, między którymi przerzucała jak w ping-pongu sprawstwo czynu. Starałam się odgadnąć, kto jest kim, ale mogłam się tylko biernie przyglądać i co chwilę zmieniać zdanie. Niestety doszukałam się nieścisłości. W momencie, gdy jedna z ofiar była mordowana, sprawca był nieprzytomny. Jak to się stało, że śledztwo nie wykazało takiej niezgodności, a oskarżony został skazany przez sąd na dożywocie?

Autorka oddała narracyjny głos Brook, która ze swojej perspektywy ukazuje wydarzenia, zarówno te z przeszłości, jak i z teraźniejszości. Choć książka w dużej mierze zbudowana jest z jej przemyśleń i wniosków, nie miałam wrażenia przegadania fabuły.

Częściowo udało mi się samodzielnie rozwiązać intrygę, ale to, co wydarzyło się w finale i prologu, było dla mnie sporym zaskoczeniem. Niemniej nieścisłość, której się dopatrzyłam, obniżyła moją ocenę powieści.

Brooke Sullivan wraca z synem Josh'em do rodzinnego domu, do mia­stecz­ka Raker na pół­no­cy stanu Nowy Jork. To jedyna szansa na zaczęcie wszystkiego od nowa po tym, gdy chłopiec był nękany w szkole z powodu braku ojca. Jednak miasteczko przywołuje mroczne wspomnienia, rozdrapuje w Brooke...

Rozwiń

Zwiń

Zacznę od tego, że nie czytam książek z fikcyjną fabułą powstałych na kanwie wydarzeń z czasów II Wojny Światowej. Pisarzy może ponieść fantazja i mogą przenieść ją na historyczne wydarzenia, czego zaakceptować nie potrafię.
Ja i wojna w prozie rozrywkowej — to nie idzie w parze. Jeśli czytam kryminał to współczesny. Jeśli czasy wojny to reportaż. Julia Łapińska jest jedną z nielicznych autorów, która potrafi mnie przekonać do takiej tematyki. Umie napisać o czasach wojny, o Niemkach rodzących dzieci dla Hitlera, o przesiedlaniu na Ziemie Odzyskane, o kradzieżach polskich dzieci, zawrzeć wątek lekko erotyczny, ale jednocześnie nie romantyzować go, a całość utrzymać w konwencji kryminału, co de facto jest rozrywką.

Akcja powieści dzieje się w dwóch przestrzeniach czasowych, ale jednym miejscu — przedwojennym Le­bens­born, które jako kompleks nosiły nazwę Lu­isen­bad oraz okolicach współczesnego Połczyna-Zdroju. Tajemniczy darczyńca sponsoruje wycieczkę grupie staruszków. Młody reporter lokalnej gazety Mi­chał Kreft pra­cu­je nad tek­stem o wy­ciecz­ce, a zdjęcia z niej ma wykonać Kuba Krall. Jeden z podopiecznych ginie. W Lu­isen­ba­dzie jako nastolatek Zygmunt Gretkowski zaj­mo­wał się renowacją skradzionych przez nazistów obrazów. Okazuje się, że staruszkowie są całkiem spostrzegawczy. Największą rolę odgrywają Alicja, Tomasz oraz Ignacy.

Odnosząc się do swoich opinii o poprzednich częściach cyklu, z ulgą stwierdzam, że rozwlekłość opisów z pierwszego tomu nie została powtórzona. Rysy psychologiczne bohaterów zostały rozbudowane. Kuba próbuje walczyć z nałogiem, ale przegrywa. Mimo wszystko nawet na rauszu jest pomocny w śledztwie, które prowadzi podkomisarz Inga Rojczyk. Nieświadomie motywują się wzajemnie do działania. "Inga wie, że obec­ność Kuby i roz­mo­wy z nim dzia­ła­ją in­spi­ru­ją­co na jej zmysł ob­ser­wa­cji, co może być dobre dla śledz­twa."
Wątek kryminalny po raz kolejny zmuszał do próby dedukcji. Po raz kolejny poległam. Nie udało mi się prawidłowo wytypować sprawcy.

Po cichu liczę, że kolejna walka Kuby z nałogiem będzie dla niego wygrana i to nie koniec śledztw tej pary.

Zacznę od tego, że nie czytam książek z fikcyjną fabułą powstałych na kanwie wydarzeń z czasów II Wojny Światowej. Pisarzy może ponieść fantazja i mogą przenieść ją na historyczne wydarzenia, czego zaakceptować nie potrafię.
Ja i wojna w prozie rozrywkowej — to nie idzie w parze. Jeśli cz...

Rozwiń

Zwiń

Ta część podobała mi się znacznie bardziej niż poprzednia. Jednym z głównych powodów było zauważalne zmniejszenie ilości zbędnych opisów. W żaden sposób nie wpłynęło to negatywnie na fabułę. Opisy są, niektóre niezwykłe poruszające, jednak każdy z nich ma uzasadnienie dla historii.

"Uciekł ze swo­je­go kraju, bo pra­gnął wol­no­ści. Chciał bez­pie­czeń­stwa. Nor­mal­no­ści, którą oglą­dał na YouTu­bie i która wy­glą­da­ła za­chę­ca­ją­co. Edu­ka­cji. Czy jed­nak zy­skał tu wol­ność? Czuje się ra­czej jak pies w schro­ni­sku. Dziki pies, który ma być wdzięcz­ny, że dają mu miskę stra­wy, choć trzy­ma­ją za kra­ta­mi, na swo­ich za­sa­dach."

Autorka poruszyła ważny, acz kontrowersyjny temat uchodźców, budując wokół wymyślonej historii kilku z nich kryminalny wątek. Dramaty odbywające się na granicy z Białorusią, przemytnicy zarabiający krocie na przerzutach, ataki na tle rasistowskim, religijnym to jedynie nieliczne problemy, z którymi musiała się borykać jezydzka rodzina Palmanich. Historia dotyczyła jedynie jednego z nich, nastoletniego Mansura, który straciwszy ojca na granicy z Białorusią, stara się dostać do jedynej siostry, która nie zginęła z rąk bojowników ISIS. Mansur znika z ośrodka dla uchodźców w tym samym czasie, co inny nastolatek. Bilal jest synem Ahmadich, kurdyjskiej rodziny od lat mieszkającej w Polsce.
Mansur był objęty w ośrodku projektem Agaty Lo­renc. Kobieta chciała wykorzystać jego przypadek do swojej książki naukowej. Agata dostaje zaproszenie na wieczór sylwestrowy od Miry Szulc, utalentowanej dokumentalistki, która przygotowuje reportaż o uchodźcach, w którym głównie chce ukazać historię Mansura. Domówka ma się odbyć w Bor­nem u dawnego fotoreportera wojennego, Kuby Kralla, który jest byłym partnerem Miry. Kuba i Mira zawdzięczają życie Frankowi Cichockiemu ps. Snajper, który odbił ich po porwaniu w Afganistanie. Imprezę sylwestrową przerywają wystrzały z broni.

Wielowątkowa intryga wciąga i powoduje, że szare komórki zaczynają pracować. Rozwikłanie jej nie jest proste, ale też nie niemożliwe. Wszyscy bohaterowie są przedstawieni już w pierwszych rozdziałach, co daje czytelnikowi możliwość zmierzenia się z zagadką. Mnie nie udało się jej rozwiązać. Autorka podsuwała bardzo znaczące dowody obciążające konkretną postać, ale z sympatii do niej, nie chciałam brać takiej ewentualności pod uwagę. Jak już jestem przy bohaterach, to muszę stwierdzić, że autorka kreuje ich rewelacyjnie. Mimo ich dużej liczebności żaden nie został zaniedbany. Miałam wrażenie, jakbym każdego znała od lat. Mają jasne i mroczne oblicze, tajemnice, zmagają się z traumami, ale są bardzo ludzcy, autentyczni. Wyjątkowo zaintrygowała mnie postać Kuby. Ma sztywny kręgosłup moralny, ale tragedie, dramaty, których był świadkiem, odcisnęły na nim piętno. Nie pomogły wizyty u psychologa, a antydepresanty od psychiatry odstawił na rzecz alkoholu. Nie miałam pewności, czy w newralgicznym momencie przeważy rzucona na szalę wieloletnia przyjaźń i wdzięczność, czy poczucie moralności.

Uprzedzona przez znajomą o niedociągnięciach stylistycznych, starałam się nie zwracać na nie uwagi, jednak zauważyłam inną tendencję, której osobiście jako czytelnik nie lubię. Powieść obfituje w zdania proste i całkiem sporą ilość równoważników. O ile w pewnych sytuacjach są one uzasadnione, a nawet wskazane dla podniesienia poziomu napięcia, o tyle używanie ich nagminnie sprawia, że czytanie staje się monotonne.

Optymistycznym elementem było wplecenie wątku psiego bohatera. Choć jego historia zaczęła się boleśnie, daje nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

Idąc za ciosem, biorę się za czytanie trzeciego tomu, który miał premierę parę dni temu.

"– A Pol­ska to dobre miej­sce dla uchodź­ców? – pyta Sen­dec­ki.
W sali wy­sta­wo­wej gwar cich­nie. Ciszę prze­ry­wa w końcu Kuba:
– Jak każde inne, gdzie nie ma wojny i tor­tur. W tym kraju wciąż jest wielu, któ­rzy chcą pomóc. Będą po­ma­gać, nawet kiedy ktoś tego za­ka­że. Bo są ludź­mi. Wie­dzą, że żaden czło­wiek nie po­wi­nien umie­rać w lesie. Prze­ra­żo­ny i głod­ny."

Ta część podobała mi się znacznie bardziej niż poprzednia. Jednym z głównych powodów było zauważalne zmniejszenie ilości zbędnych opisów. W żaden sposób nie wpłynęło to negatywnie na fabułę. Opisy są, niektóre niezwykłe poruszające, jednak każdy z nich ma uzasadnienie dla historii.

"...

Rozwiń

Zwiń

Może nie w ostatnim czasie, ale kilka lat temu czytałam bardzo dużo erotyków, w tym kilka dark. "Dziewczyna zza ściany" absolutnie nie jest żadnym z nich. Jedynym punktem stycznym z dark erotykiem jest pojedyncze wspomnienie o asfiksjofilii. Według mnie jest to niewystarczające, by zakwalifikować książkę do tego gatunku. Mimo zabójstwa, o którym można przeczytać w opisie wydawniczym oraz wydarzeń z finału powieść nie jest też thrillerem, czy kryminałem. Historia nie zawiera policyjnego śledztwa, nie wywołuje niepokoju. "Dziewczyna zza ściany" nie zakwalifikowałabym do thrillera psychologicznego, gdyż nie trzyma napięcia, które powinno towarzyszyć temu gatunkowi literackiemu. Ta książka to romans, którego fundamentem jest wątek obyczajowy zabarwiony kryminalnym.

Akcja książki dzieje się w Rochester. Hope pracuje jako asystentka Drew Jones'a, szefa LaserCorp. Ujmując rzecz bez ogródek, dziewczyna jest przez niego molestowana. Coraz poważniej rozważa odejście z pracy. Pewnego wieczoru wraca do biura po zapomniany telefon, lecz na miejscu nakrywa mężczyznę stojącego nad zwłokami jej szefa. Sprawca porywa Hope, jedynego świadka zabójstwa, który mógłby go wydać, a następnie przetrzymuje dziewczynę w domku letniskowym na odludziu. Hope wizualnie przypomina zmarłą miłość Knox'a, Madison, jednak z każdym kolejnym dniem więź między ofiarą i porywaczem staje się coraz silniejsza.

Na wstępie autorka napisała, że historia nie ma być romantyzowaniem syndromu sztokholmskiego. Cóż, nie udało się. Mam wrażenie, że właśnie taki przekaz niosła powieść.

Pierwszoosobowymi narratorami w powieści są naprzemiennie Knox oraz Hope. Mężczyzna przywołuje również w pamięci wydarzenia z przeszłości, które determinują teraźniejszość. Kreacja tej postaci jest dla mnie zrozumiała. Knox przechodził żałobę niekonwencjonalnie, pragnął zemsty, która finalnie nie przyniosła upragnionej ulgi.
Zupełnie inaczej odebrałam kreację Hope.
Poddała się na samym początku, nie walczyła. Nie można zakwalifikować jedynego zrywu, jako walki. To był raczej instynkt samozachowawczy. Próbowała przetrwać, będąc uległą, jednocześnie irytując oprawcę. Miałam wrażenie, że stara się zagadać na śmierć Knox'a, powtarzając te same argumenty, pociągając go do zwierzeń. Ich dialogi nijak mają się do sytuacji, w której się znaleźli. Dowcipkują sobie, drwią, żartują, flirtują. Bardzo szybko Hope wykonuje każdą prośbę Knox'a. Tak, prośbę, bo to nawet nie były polecania. Mężczyzna namawia dziewczynę do różnych przyziemnych rzeczy np. wykąpania się w lodowatym jeziorze.
"Ku swojemu zdziwieniu zaczynam się rozbierać." Ku swojemu zdziwieniu?!? Czyli głowa jest zdziwiona, co wprawiają ręce?
Hope nie stawia najmniejszego oporu, nie neguje niczego, potulnie spełnia każdą zachciankę oprawcy.

Następną groteskową postacią jest Drew Jones. Seryjny gwałciciel, amator podduszania podczas seksu, który niemal pyta o zgodę. Drew lubi niewinne dziewczyny, a Hope wpisuje się w ten typ idealnie. Dodatkowo dziewczyna ukrywa niechęć do szefa, ale jej bierność nie prowokuje go do posuwania się dalej. Subtelny dotyk, dwuznaczne komentarze to niewiele jak na seksualnego drapieżcę. Drew wzbudza w niej obrzydzenie dwuznacznymi wypowiedziami, lecz w podobnym stylu słowa oprawcy, porywacza wywołują pożądanie. Może nie rozumiem syndromu sztokholmskiego, ale dla mnie jest to nielogiczne, tym bardziej że Knox pociąga ją od pierwszych chwil. Dziewczyna nie zauważa niewłaściwości sytuacji. Jest szczęśliwa, gdy Knox obdarzy ją namiastką uśmiechu.

Jak na powieść obyczajową, czy romans relacje między Hope i Knox'em są sztywne.
Opisy słabo ukazują emocje, które powinny być oczywiste — strach, żal, tęsknota za straconą miłością, pożądanie.
Ona chce go ocalić, on chce być ocalony. Ale skąd w niej przeświadczenie, że jest dla niego kimś więcej?

Stylistycznie było całkiem przyzwoicie. Rażące i niepasujące do całości były ordynarne określenia seksualnych fantazji bohaterów.

Finał rekompensuje nieudane wrażenie. Choć jest dość oczywisty, to jednak w końcu coś wzbudziło we mnie emocje. Znacznie poprawił ogólny odbiór.

Może nie w ostatnim czasie, ale kilka lat temu czytałam bardzo dużo erotyków, w tym kilka dark. "Dziewczyna zza ściany" absolutnie nie jest żadnym z nich. Jedynym punktem stycznym z dark erotykiem jest pojedyncze wspomnienie o asfiksjofilii. Według mnie jest to niewystarczające, ...

Rozwiń

Zwiń

Powieść "Czerwone jezioro" zdobyła kilka literackich nagród. Jednak wśród części czytelników zaczęły pojawiać się opinie, że książka jest przereklamowana. W moim odczuciu historia, jak na gatunek kryminału, thrillera, w który się wpisuje, rozwija się zbyt wolno, a tempa nabiera dopiero od połowy. Przyjemność z czytania odbierają zbyt rozbudowane opisy, które powodują, że książka jest opasła. Tyle z minusów. Cała reszta to już same atuty.

Akcja książki rozgrywa się w Bor­nem Su­li­no­wie, na dwóch płaszczyznach czasowych. Jedną z nich są wydarzenia z mieszczącego się tam w końcu lat osiemdziesiątych radzieckiego garnizonu. To wtedy rozegrały się wydarzenia, które odbijają się szerokim echem w teraźniejszości. W wir wydarzeń zostaje wciągnięty fotoreporter wojenny Kuba Krall. Mężczyzna przyjmuje zlecenie zrobienia zdjęć na weselu rosyjskiego oligarchy, Borysa Morozowa. Te kończy się znalezieniem zwłok ochroniarza. Tropy prowadzą podkomisarz Ingę Rojczyk do zbrodni, które przed laty miały miejsce w radzieckim garnizonie.

Intryga powieści jest wielowątkowa i skomplikowana. Szeroko rozbudowana warstwa społeczna ukazuje polsko-radzieckie relacje sprzed lat. Autorka w ciekawy sposób przybliżyła historię opuszczonych i na nowo zasiedlonych miejscowości. Bohaterowie zostali stworzeni precyzyjnie. Mają słabości, z którymi próbują walczyć lub po prostu je akceptują, obracając w wewnętrzną siłę.

Lubię zawiłe historie. Ta, choć przyćmiona opisami, w ogólnym rozrachunku podobała mi się.

Powieść "Czerwone jezioro" zdobyła kilka literackich nagród. Jednak wśród części czytelników zaczęły pojawiać się opinie, że książka jest przereklamowana. W moim odczuciu historia, jak na gatunek kryminału, thrillera, w który się wpisuje, rozwija się zbyt wolno, a tempa nabiera d...

Rozwiń

Zwiń

Jest to druga książka autorki, którą czytałam. Tym razem było lepiej, ale nadal nie do końca trafiła w mój czytelniczy gust. Historia wzbudziła zainteresowanie, ale była obarczona opisami i dialogami, które nic nie wnosiły. Było nierówno, czasem ciekawie, czasem nudno. Zakończenie zdało mi się niescalone, jakby autorka najpierw wymyśliła finał, a dopiero później dopisała wcześniejsze wydarzenia. Tytuł ciężko przypisać do fabuły.
Gatunkowo to też miszmasz. Książce najbliżej do powieści obyczajowej o tematyce okołomedycznej, z wątkiem kryminalnym i psychologicznym.

Jest to druga książka autorki, którą czytałam. Tym razem było lepiej, ale nadal nie do końca trafiła w mój czytelniczy gust. Historia wzbudziła zainteresowanie, ale była obarczona opisami i dialogami, które nic nie wnosiły. Było nierówno, czasem ciekawie, czasem nudno. Zakończenie zdało mi...

Rozwiń

Zwiń