Wszystko mam bardziej. Życie w spektrum autyzmu

Bardzo smutna jest ta książka. Autor oddaje głos samym chorym (chociaż może to nie choroba, ale odmienność, błąd w oprogramowaniu) i ich bliskim, ale książka jest zredagowana w taki sposób, że po jej przeczytaniu osoby w spektrum autyzmu jawią się niczym kosmici, mniej czy bardziej przystosowani, ale jednak kosmici. nawet ci najlepiej funkcjonujący, a o nich przede wszystkim jest książka, nawet ci, którzy z całej siły się maskują - są jedynie maskującymi się, wysoko-funkcjonującymi kosmitami, z którymi wszyscy inni się meczą i wcześniej czy później starają się ich unikać.
A przecież jedynie mniejszość z nich tak dobrze sobie radzi, jak Ci opisani w książce i funkcjonuje bez wsparcia.

Książka jest smutna, bo pokazuje jak normalni ludzie, tacy jak autor, mili,otwarci i empatyczni postrzegają osoby w spektrum autyzmu - jak całkowicie nieprzewidywalnych kosmitów, którzy, być może nie są tacy dziwaczni, niebezpieczni i nieprzewidywalni, jak wszyscy sądzą, i być może nawet, niektórzy czasami,pomimo swojej dziwaczności, bywają nawet empatyczni i ludzcy.

Bardzo smutna jest ta książka. Autor oddaje głos samym chorym (chociaż może to nie choroba, ale odmienność, błąd w oprogramowaniu) i ich bliskim, ale książka jest zredagowana w taki sposób, że po jej przeczytaniu osoby w spektrum autyzmu jawią się niczym kosmici, mniej czy bardziej przystosowani, ale jednak kosmici. nawet ci najlepiej funkcjonujący, a o nich przede...

Bardzo ważna społecznie książka!
Hołub rozmawiał z osobami neuroatypowymi- lepiej lub gorzej funkcjonującymi w świecie. Co mi przeszkadzało? Że spektrum to w zasadzie same plusy, można się przyzwyczaić, zaakceptować, a nawet polubić. Wszystko spoko, pod warunkiem, że jest się TYLKO w spektrum, bez ADHD, PTSD, innych chorób, ma się kochającą rodzinę, która porzuca wszystko aby zadbać o dziecko z diagnozą. No nie, życie tak nie wygląda.

Bardzo ważna społecznie książka!
Hołub rozmawiał z osobami neuroatypowymi- lepiej lub gorzej funkcjonującymi w świecie. Co mi przeszkadzało? Że spektrum to w zasadzie same plusy, można się przyzwyczaić, zaakceptować, a nawet polubić. Wszystko spoko, pod warunkiem, że jest się TYLKO w spektrum, bez ADHD, PTSD, innych chorób, ma się kochającą rodzinę, która porzuca wszystko...

Czekałam na ten reportaż bardzo i zdecydowanie warto po niego sięgnąć. Pan Jacek do tematu autyzmu podszedł z niebywałym taktem, empatią, tolerancją i wyczuciem. Nie naciskał na swoich rozmówców, niczego nie założył z góry. Podoba mi się pokazanie życia ludzi z różnymi stopniami autyzmu, czy tylko z jakimś jego spektrum. Jest miejsce na histerię rozrywające serce i takie, które wywołują uśmiech. Autor głos oddał także ekspertom, rodzicom, partnerom osób neuroróżnorodnych. Co bardzo ważne podkreślone zostało, że autyzm nie jest chorobą i nie da się z niego wyleczyć ani zmusić osób nim dotkniętych do dopasowania się do typowego świata, bo będzie się to wiązało z ogromnym dyskomfortem a nawet bólem.
Nasze społeczeństwo potrzebuje zdecydowanie więcej zrozumienia i empatii dla osób w jakiś sposób innych od ogólnie przyjętych norm. Jeśli damy im wsparcie, jeśli pozwolimy się rozwijać na ich zasadach to osoby z autyzmem mogą rozkwitać. Wstyd mi się przyznać, ale przez narrację w tv jeszcze parę lat temu myślałam, że ludzie z autyzmem nie mówią w ogóle lub prawie wcale, kiwają się, ślinią czy też uderzają głową w ścianę i na tym koniec. Dobrze, że coraz więcej mówi się o neuroróżnorodności, i że powstają takie książki.

Czekałam na ten reportaż bardzo i zdecydowanie warto po niego sięgnąć. Pan Jacek do tematu autyzmu podszedł z niebywałym taktem, empatią, tolerancją i wyczuciem. Nie naciskał na swoich rozmówców, niczego nie założył z góry. Podoba mi się pokazanie życia ludzi z różnymi stopniami autyzmu, czy tylko z jakimś jego spektrum. Jest miejsce na histerię rozrywające serce i takie,...