Zapiski z wygnania

Obejrzałam niedawno świetny i przejmujący monodram Krystyny Jandy z Teatru Polonia. Pomyślałam, że może warto sięgnąć po książkę Sabiny Baral, na podstawie której został zrealizowany.
Rzeczywiście, zdecydowanie warto było ją przeczytać.
Losy bohaterki, która z rodzicami wyjechała z Wrocławia w 1968 roku, wywołały we mnie ponownie duże emocje i poruszenie. Przymusowa emigracja tysięcy Żydów została pokazana jako upokarzający proceder stwarzający okazję do wzbogacenia się ich kosztem (łapówki, opłaty, skomplikowany system zdobywania pieczątek i pozwoleń).
Autorka konkretnie i rzeczowo relacjonuje wyjazd i kolejne etapy wędrówki aż do osiedlenia się w Detroit. Pokazuje proces swojego szybkiego dorastania (miała niespełna 21 lat, gdy opuściła Polskę).
Obszerniejszy niż w przedstawieniu tekst pozwolił mi poznać bliżej tę sympatyczną Sabinę, zobaczyć ją i jej rodzinę na zdjęciach, przeczytać przejmujące przemówienie, które wygłosiła w 2010 roku we wrocławskim ratuszu.
Kończąc je, powiedziała: "Według naszej tradycji Bóg wybacza na Sądny Dzień wszystkie grzechy popełnione wobec niego. Ale z ludźmi inaczej. Z ludźmi trzeba się rozliczyć samemu i samemu naprawić wszelkie zła. Bóg jest mądry i do takich rzeczy się nie wtrąca".

Obejrzałam niedawno świetny i przejmujący monodram Krystyny Jandy z Teatru Polonia. Pomyślałam, że może warto sięgnąć po książkę Sabiny Baral, na podstawie której został zrealizowany.
Rzeczywiście, zdecydowanie warto było ją przeczytać.
Losy bohaterki, która z rodzicami wyjechała z Wrocławia w 1968 roku, wywołały we mnie ponownie duże emocje i poruszenie. Przymusowa...

Przeczytałam po obejrzeniu znakomitego spektaklu, bo zdałam sobie sprawę, że niemal nic nie wiem o wstrząsających szczegółach tych dramatycznych emigracji. Zakupiłam przede wszystkim dla moich wnuków, by "nie były obojętne", jak mówi profesor Turski, by wiedziały o ciemnych stronach naszej historii, by wyrastały na ludzi wrażliwych.

Przeczytałam po obejrzeniu znakomitego spektaklu, bo zdałam sobie sprawę, że niemal nic nie wiem o wstrząsających szczegółach tych dramatycznych emigracji. Zakupiłam przede wszystkim dla moich wnuków, by "nie były obojętne", jak mówi profesor Turski, by wiedziały o ciemnych stronach naszej historii, by wyrastały na ludzi wrażliwych.

Bardzo ważna książka o tragedii Polskich Żydów w 1968. Pokazująca jak słabym i marnym narodem jesteśmy. Jak bardzo boimy się tego czego nie rozumiemy, co obce. Jak bardzo jesteśmy nietolerancyjni i dusimy się w tym polskim martylorologicznym sosie i śnie o Wielkiej Polsce, która nigdy nie była wielka. Jak bardzo nienawidzimy obcych. Bez wątpienia powinna być lekturą obowiązkową

Bardzo ważna książka o tragedii Polskich Żydów w 1968. Pokazująca jak słabym i marnym narodem jesteśmy. Jak bardzo boimy się tego czego nie rozumiemy, co obce. Jak bardzo jesteśmy nietolerancyjni i dusimy się w tym polskim martylorologicznym sosie i śnie o Wielkiej Polsce, która nigdy nie była wielka. Jak bardzo nienawidzimy obcych. Bez wątpienia powinna być lekturą obowiązkową

Tendencyjna,sentymentalna na poziomie dla pensjonarek, albo teatru w wiejskiej remizie strazackiej.
Czytalam mnostwo ksiazek , ludzi katowanych przez zydowskich komunistow ,i nie wspomina o tym ani razu ,ale za to pisze o Zydach polskich patriotach. Jakich ? Z PPR ?
Niech owa cierpietnica przeczyta wspmnienia np. Antoniego Heda -Szarego.

Tendencyjna,sentymentalna na poziomie dla pensjonarek, albo teatru w wiejskiej remizie strazackiej.
Czytalam mnostwo ksiazek , ludzi katowanych przez zydowskich komunistow ,i nie wspomina o tym ani razu ,ale za to pisze o Zydach polskich patriotach. Jakich ? Z PPR ?
Niech owa cierpietnica przeczyta wspmnienia np. Antoniego Heda -Szarego.

Książkę przeczytałam zachwycona spotkaniem autorskim z Panią Sabiną w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN (obejrzanym na stronie muzeum). Żałuję, że tak mało w tej książce wspomnień z czasów powojennych w Polsce i ogólnej atmosfery roku '68, która zmusiła autorkę i jej rodziców do emigracji. Niemniej sporo tutaj ciekawostek dotyczących np. braku prawa do wypracowanych emerytów dla osób, które zostały z Polski wyrzucone przez antysemicki rząd, oraz absurdalnych formalności związanych z wyjazdem. Moje rozczarowanie wynika również trochę z faktu, że w książce dominuje pewne przekonanie, które nie do końca aprobuje. Chodzi mi o to, że autorka dość mocno, według mnie, forsuje myśl, że osoby, które osiągnęły pewien sukces, jak Pani Sabina czy jej znajomi, są dla Polski większą i bardziej nieodżałowaną stratą niż pozostali, których losy może były bardziej zwyczajne, a życie prostsze i nieobfitujące w żadne znaczące zawodowo wydarzenia.

Książkę przeczytałam zachwycona spotkaniem autorskim z Panią Sabiną w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN (obejrzanym na stronie muzeum). Żałuję, że tak mało w tej książce wspomnień z czasów powojennych w Polsce i ogólnej atmosfery roku '68, która zmusiła autorkę i jej rodziców do emigracji. Niemniej sporo tutaj ciekawostek dotyczących np. braku prawa do wypracowanych...

Niesamowicie wzruszająca książka. Uważam że każdy powinien ją przeczytać.

Niesamowicie wzruszająca książka. Uważam że każdy powinien ją przeczytać.

Ta książka to lektura obowiązkowa,
szczególnie teraz,
szczególnie dla młodych ludzi.
Nie chciałabym, by podobny los
spotkał kogokolwiek.

Ta książka to lektura obowiązkowa,
szczególnie teraz,
szczególnie dla młodych ludzi.
Nie chciałabym, by podobny los
spotkał kogokolwiek.

bardzo przejmująca historia. Sięgnęłam po ksiązkę najpierw wysłuchawszy monologu Krystyna Jandy, nie zawiodłam się ani na jednym ani na drugim. Polecam dla kogos kogo interesuje współczesna historia Polski

bardzo przejmująca historia. Sięgnęłam po ksiązkę najpierw wysłuchawszy monologu Krystyna Jandy, nie zawiodłam się ani na jednym ani na drugim. Polecam dla kogos kogo interesuje współczesna historia Polski

Trzymam książkę, czuję jeszcze ciepło, jakie przeniknęło doń od emocjami rozgrzanych rąk. Przytuliłam do serca, żeby na dłużej zostało - zostanie. To niezwykła książka, trudno tu cokolwiek o jej wartości literackiej powiedzieć, jest sercem napisana i tak też się ją czyta. Otrzymałam ją ponad pół roku temu na urodziny. Zaprzyjaźniona krakowianka o duszy anioła mi prezent uczyniła - spóźniony, jako że czekała na spotkanie z autorką, by dedykacją tę niezwykłą książkę dla mnie obdarzyła.
Dlaczego nie przeczytałam jej od razu? - myślałam sobie już po pierwszych zdaniach.
Nie mogłam przeczuć wagi tego, jaką wartość teraz w moje życie wniosła. Zapłakałam niejednokrotnie towarzysząc Sabinie w jej opowieści, a jawiła mi się taka zabiegana, jakby codzienne czynności wykonując, swe życie opowiadała. Ważny był dla mnie obraz odtwarzany w myślach, to ułatwiło mi przekaz, pozwoliło zrozumieć, że autorka się od tego wyzwoliła. Nie obwinia i nie oskarża. Rozpościera po marcowy obraz Polski i jej stosunek do Żydów, których postanowiono wygnać.
Namiastki rodzin, ludzie, którzy przeżyli Holocaust, odważni z wolą do życia, którzy przetrwali głód, ból i okrucieństwo...
Kończy się ich szczęście w nieszczęściu roku '68. Władza po ponad 20 latach znowu rozdziela rodziny, każe spakować życie w drewniane skrzynie i opuścić Polskę. Zabiera środki do życia, fotografie cudem ocalałe wojnę, pamiątki rodzinne, tożsamość, pracę, wszystko.
Imigracja obowiązkowa.
Nie jestem w stanie więcej napisać, upokorzenie było tak przejmujące, że niejednokrotnie serce kwiliło z rozpaczy.

Trzymam książkę, czuję jeszcze ciepło, jakie przeniknęło doń od emocjami rozgrzanych rąk. Przytuliłam do serca, żeby na dłużej zostało - zostanie. To niezwykła książka, trudno tu cokolwiek o jej wartości literackiej powiedzieć, jest sercem napisana i tak też się ją czyta. Otrzymałam ją ponad pół roku temu na urodziny. Zaprzyjaźniona krakowianka o duszy anioła mi prezent...

To powinna być książka obowiązkowa w szkołach.

To powinna być książka obowiązkowa w szkołach.