Podświadomie wiemy, jacy są Skandynawowie, a książka „Fauna Północy” Andrei Lundgren tylko to potwierdza. Bo u szwedzkiej autorki na pierwszy plan wychodzi przede wszystkim jedno zwierzę – człowiek. Tak więc w każdym z sześciu opowiadań mamy okazję zaobserwować ludzi w stresujących, momentami dziwnych sytuacjach. Całość przyprawiona jest sporą dozą realizmu magicznego, gdzie w tle pojawiają się lisy, koty, czy nawet i płetwale błękitne. Lundgren wyjątkowo lekko i enigmatycznie opisuje ludzkie lęki, pragnienia i troski. Dodatkowo trzeba na to nałożyć surowy klimat północnej Szwecji i wyjdzie nam coś naprawdę nietypowego i sugestywnego.

Zdecydowanie najciekawsze w „Faunie Północy” jest zestawienie człowieka i przyrody. Z jednej strony widać, jak ludzie są nie tylko w stanie dostosować się do mroźnych warunków, ale i jak klimat koresponduje z ich cechami charakteru. Postaci u Lundgren są chłodne i surowe, a relacje z innymi ludźmi toksyczne i burzliwe. Widać, że każdy jest na swój sposób samotny i zmaga się z własnymi demonami, nie wie, jak się z nimi uporać, a pomocy znikąd. Jest w tym pewna nierównowaga, co prowadzi do poszukiwania celu. Tylko jak go znaleźć, kiedy jedynym wyjściem wydaje się ucieczka?

W tym momencie bohaterom z pomocą przychodzi przyroda. I to w wielce nieoczekiwany sposób. Intuicyjnie wierzymy, że problemy trzeba przezwyciężać, jednak często jedyną alternatywą jest wycofanie się w głąb siebie. Ponadto zwierzęta pełnią funkcję katalizatorów, dzięki którym pewien proces myślowy jest uruchamiany. Dopiero wtedy postacie zaczynają być świadome swojego „ja” i widzą drogę. To, czy ta droga okaże się szczęśliwa, nie ma w tym momencie znaczenia. Ważne, że jest.

„Fauna Północy” to dziwna książka. Dziwna w tym sensie, że chociaż magiczna, uduchowiona i głęboka, to wywołuje w nas uczucie smutku i dyskomfortu. Styl Lundgren jest bardzo przyjemny w odbiorze, w przeciwieństwie do treści. Opowieści są niezwykle zwięzłe, obcujemy z samą esencją, przez co pole interpretacyjne jest niezwykle szerokie. Momentami naprawdę trudno było mi stwierdzić, czy to, co czytam jest godne polecenia. A mimo to zaczynałem kolejne opowiadanie, gdyż byłem bardzo ciekawy, co też autorka zaserwuje w kolejnej historii.

„Fauna Północy” to zdecydowanie zbiór zapadający w pamięć. Intensywny w swej chłodnej surowości i skłaniający do przemyśleń. Jeżeli więc lubicie raz na jakiś czas zająć czymś szare komórki, to zdecydowanie polecam książkę Lundgren. Po raz kolejny Wydawnictwo Pauza dostarczyło coś intrygującego i interesującego. Tak trzymać.

Michał Wnuk