Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No dobra, dobra. Oczywiście nie jakaś tam wielce ambitna lektura, ale na oderwanie się na moment od rzeczywistości, na tzw. "odmóżdżenie" w sam raz. No i właściwie lubię to w całej serii, że czyta się szybko i jest wciągająca, a przy tym można naprawdę wczuć się w fabułę i odnaleźć cząstkę siebie w którymś z bohaterów. Całkiem przyjemne. A w tej części? Podoba mi się, że jest więcej o wszystkich bohaterach, a nie tylko jęki Eleny. Więcej osobiście o Bonnie czy Mattcie wpływa zdecydowanie pozytywnie na fabułę. Ponadto pojawiają się też nowi bohaterowie, może niezbyt wiele wnoszący do historii, ale całkiem ciekawi. No i troszeczkę więcej Damona : )

No dobra, dobra. Oczywiście nie jakaś tam wielce ambitna lektura, ale na oderwanie się na moment od rzeczywistości, na tzw. "odmóżdżenie" w sam raz. No i właściwie lubię to w całej serii, że czyta się szybko i jest wciągająca, a przy tym można naprawdę wczuć się w fabułę i odnaleźć cząstkę siebie w którymś z bohaterów. Całkiem przyjemne. A w tej części? Podoba mi się, że...

Już piąta księga. Ogólnie darzę tę serię sentymentem i sympatią. Uwielbiam Bonnie i Damona, szanuję Meredith. Rzeczywiste, ciekawe. Gra na emocjach. Ta księga przeciętna. Nie wciągnęła mnie jakoś bardzo. Ale z drugiej strony z chęcią ją czytałam.

Już piąta księga. Ogólnie darzę tę serię sentymentem i sympatią. Uwielbiam Bonnie i Damona, szanuję Meredith. Rzeczywiste, ciekawe. Gra na emocjach. Ta księga przeciętna. Nie wciągnęła mnie jakoś bardzo. Ale z drugiej strony z chęcią ją czytałam.

Uff. To właśnie poczułam czytając ostatnie słowa jakże wybitnego utworu Gombrowicza pt.:"Trans-Atlantyk". I wcale rzecz nie o to się rozchodzi, że słabe. Dobre. Naprawdę dobre.
Niespełna dwa lata temu czytałam pierwszy raz Gombrowicza. Była to "Ferdydurke". Podobało mi się. I było psychodeliczne trochę. "Trans-Atlantyk" jest bardzo. Do tego, co z jednej strony bardzo ciekawym jest urozmaiceniem, a z drugiej jednak znacznie utrudnia i spowalnia lekturę, narracja stylizowana na pamiętniki Jana Chryzostoma Paska + liczne inwersje + lekceważenie zasad ortografii, np. multum wielkich liter w środku zdania.
Wydaje mi się, że nie można przeczytać tego i pozostać wciąż tym samym człowiekiem. Gdy poznajemy takie postaci jak Gonzalo lub zaczynamy utożsamiać się z głównym bohaterem, a on nagle zadziwia nas tak bardzo poziomem swojej "oryginalności", że wstyd nam, jakbyśmy to my to robili... Naprawdę ciekawe.
Ale przecież nie o to rzecz się rozchodzi. Rozchodzi się bowiem tak naprawdę o Ojczyznę. I tu drogi Gombrowiczu dostajesz minusa. Ja jestem w stanie zrozumieć, że piszesz genialnie. I że masz swoje stanowisko w tym sporze. Ale czy można tak szargać świętość? Czy można zaraz po II wojnie światowej pluć na polskość? Czy można drwić z bohaterów, umierających za Ojczyznę? Są jakieś granice. I choć Gombrowicz pisze genialnie, ale nie.

Uff. To właśnie poczułam czytając ostatnie słowa jakże wybitnego utworu Gombrowicza pt.:"Trans-Atlantyk". I wcale rzecz nie o to się rozchodzi, że słabe. Dobre. Naprawdę dobre.
Niespełna dwa lata temu czytałam pierwszy raz Gombrowicza. Była to "Ferdydurke". Podobało mi się. I było psychodeliczne trochę. "Trans-Atlantyk" jest bardzo. Do tego, co z jednej strony bardzo...