Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W Terapii jednego spotkania dzieją się cuda, albo magia, jak kto woli 🪄 Czy ktoś wierzy w to, że można pomóc człowiekowi w ciągu 50minutowego jednorazowego spotkania, też jest kwestią jego wiary i nic mi do tego.

Terapia jednego spotkania jest autorskim pomysłem Pani Ewy. Ja jestem w zachwycie ❤️ Przyjęło się, że terapia powinna trwać wiele godzin, wiele spotkań powinno się odbyć zanim klient, pacjent odczuje poprawę, albo i jej brak. Jak zwykle to tylko wyuczone na studiach schematy, bo autorka pięknie udowadnia, że może być inaczej 😍

Pani Ewa proponuje jedno spotkanie podczas którego można uświadomić sobie, w czym tak naprawdę tkwi sedno problemu i dostać narzędzia do samodzielnej pracy. Oczywiście, jeśli okaże się, że potrzebna jest dalsza pomoc - zawsze można umówić się na kolejną sesję, ale najczęściej bywa, że jedno spotkanie wystarcza!

W książce znajduje się 27 rozmów i każda z nich dotyczy czegoś innego, dzięki czemu na pewno każdy znajdzie coś dla siebie i o sobie 😅 : samotność, pracoholizm, prokrastynacja, spóźnianie się, depresja, przemęczenie, zdrada, złość, lęk przed podróżą, wstyd, zaburzenia odżywiania, brak odczuwania przyjemności, dzieci w związku i wiele, wiele innych innych.

W każdym przypadku autorka podchodzi do swojego GOŚCIA (cudowne określenie!) zgodnie z holistyczną wizją człowieka - skupiając się przede wszystkim na odczuciach i pracy z ciałem.

"Bo ciało nigdy nie kłamie, a głowa bardzo często"

str. 116.

Ile ja dobrych rzeczy wzięłam i biorę sobie z jej warsztatu pracy... Zachwyt nad czyjąś pracą jest dla mnie wstępem do wprowadzania zmian w swojej.

Pani Ewo 😍 - brak słów, pokłony uznania, zachwyt, ogromny szacunek i jeszcze większa ochota na więcej 😍

W Terapii jednego spotkania dzieją się cuda, albo magia, jak kto woli 🪄 Czy ktoś wierzy w to, że można pomóc człowiekowi w ciągu 50minutowego jednorazowego spotkania, też jest kwestią jego wiary i nic mi do tego.

Terapia jednego spotkania jest autorskim pomysłem Pani Ewy. Ja jestem w zach...

Rozwiń Zwiń

O słabych książkach piszę krótko i na temat. W sumie to nawet nie wiem, czy jest sens pisać o pseudoporadnikach i czy nie lepiej skupiać się na tych, które są dobre i wartościowe? Jak myślicie?

Ta książka to zbiór treści z różnych worków, które stały gdzieś przy półce z poradnikami rozwoju osobistego, bo tam ktoś je mam nadzieję, że przez przypadek zostawił.

Znajdziemy w niej chaotyczne i patetyczne luźno ze sobą powiązane, napompowane myśli, cytaty, afirmacje oraz (o zgrozo!) 365 😵‍💫przesłań. Na sekundę zatrzymam się przy tych ostatnich – zajmują one prawie POŁOWĘ książki. Książka ma 223 strony, a przesłania zaczynają się od strony 122. Proszę sobie teraz wyobrazić i szybko obliczyć, ile rzeczywiście w całości zadrukowanych stron ma książka❗😡

Przesłania są w stylu:

„Jesteś tego warta. Zawsze byłaś”.

„Nie goń. Przyciągaj”.

„Nie przejmuj się opinią innych. Oni zawsze będą coś myśleć”.

W mojej opinii - szkoda Waszego czasu i Waszych pieniędzy - książka kosztuje 49,99. Ja zapłaciłam za nią niewiele ponad 30zł i mam zamiar ją zwrócić, bo czuję się oszukana 😡 Na szczęście w moim ukochanym @empik zwroty są możliwe ❤️

Złoszczę się nawet na wydanie 😡 Książka jest napompowana, niczym wędlina wodą. Mam poczucie, że zapłaciłam za niezadrukowany papier, zwłaszcza, gdy do akcji w połowie książki wkraczają "przesłania"! Gdyby nie one, ta książka byłaby zwykłą gazetą w stylu Bravo.

Nie polecam. Powtarzanie tego samego, wtórne treści, jakaś pseudopsychologia. O bibliografii zapomnijcie, bo jej tu nie znajdziecie. Są o wiele lepsze i bardziej wartościowe książki.

No dobra, jeśli chcecie już sięgnąć po coś podobnego, bo Was naprawdę kusi, bo lubicie (też lubię), czyli po piękne afirmacje polecam karty afirmacyjne @agnieszkamaciag, jeśli macie ochotę jednoczyć się z wszechświatem, zarażać ludzi energią polecam książki @barbrabelt ❤️

O słabych książkach piszę krótko i na temat. W sumie to nawet nie wiem, czy jest sens pisać o pseudoporadnikach i czy nie lepiej skupiać się na tych, które są dobre i wartościowe? Jak myślicie?

Ta książka to zbiór treści z różnych worków, które stały gdzieś przy półce z poradnikami rozwoj...

Rozwiń Zwiń

Ekscytacja. Szeroko, ze zdziwieniem i zachwytem otwieram oczy, bo ta książka, to jest to, czego szukałam. Odmiana. Spokój. Równowaga. Dzięki niej znowu jestem w drodze i wracam do siebie.

Czytam filozofię, podejście do życia autorki i smakuję je jak pastylka. Smakuję nie tylko na języku, ale w sercu i sprawdzam, czy wyczuwalne smaki są moje, a jeśli są mi nieznane, sprawdzam jak się z nimi mam. Okazuje się, że smaki @esencjablog.pl są mocno moje. Czytam i kiwam głową, bo mam tak samo, te same rzeczy mnie budują, podobne pomagają, identyczne leczą wzmacniając ciało i duszę. W końcu książka, która porządkuje mi to, co miałam porozrzucane, wygładza to co skołtunione i przywraca to, co zostało przeze mnie wycofane i odepchnie, bo wydawało mi się zbyt miękkie.

Wróciłam ponownie na własną drogę prosto ku świadomości. Na niej chcę mieć przestrzeń i możliwość samorealizacji, by być w pełni szczęśliwą, słuchać swojego serca, wewnętrznego głosu i śmiało za nim podążać. Jak pisze autorka słuchanie głosu serca i intuicji jest rodzajem tańca. W dalszym ciągu jest to dla mnie trudny taniec, ale jak wszystko inne na szczęście u to jest do wyuczenia. Książka pokazuje wiele dróg, w jaki sposób można tańczyć łącząc ze sobą serce z rozumem i na co dzień wyciągać esencję z życia.

Znajdźcie odpowiedni czas, miejsce i okoliczność na spotkanie z Panią Aleksandrą (z nią, nie z książką!) Zacznijcie czytać powoli i uważnie, a następnie aktywnie czekajcie na to, co się wydarzy u was i w waszym życiu.

Mężczyźni - jeśli chcecie obdarować swoją kobietę czymś w pełni wartościowym - pomysł i idealny wybór już macie 😁

___Na moment straciłam siebie z oczu, bo byłam pochłonięta czymś innym i popełniałam błędy, które kosztowały mnie zdrowie. Zignorowałam wiele sygnałów płynących z mojego wnętrza, może nawet w jakimś sensie odeszłam na chwilę od siebie i zapłaciłam za to wysoką cenę. Na szczęście potrafię już zatroszczyć się o siebie i wiem, czym jest samoopieka, ale tego też musiałam się nauczyć___

str. 99

Jeszcze jedno. Jest to jak na razie jedyna książka, która zachęciła mnie do śledzenia autorskiego bloga.

Ekscytacja. Szeroko, ze zdziwieniem i zachwytem otwieram oczy, bo ta książka, to jest to, czego szukałam. Odmiana. Spokój. Równowaga. Dzięki niej znowu jestem w drodze i wracam do siebie.

Czytam filozofię, podejście do życia autorki i smakuję je jak pastylka. Smakuję nie tylko na języku, ...

Rozwiń Zwiń

Książkę mogę opisać jednym zdaniem: W swojej książce Gabrielle Bernstein napisała recenzję książki „Kurs cudów” innej autorki. Przedstawia w niej własną interpretację Kursu wplatając swoją historię życia oraz refleksje o tym, jak poszczególne lekcje z Kursu cudów pomogły jej uwolnić się od lęku i jak sama pisze "żyć na duchowym haju". Słowa „Kurs cudów” powtarzają się prawie na każdej stronie, co naprawdę mnie irytowało.

Zapewne nie jestem odbiorcą tej pozycji. Ja i religia jesteśmy na dwóch różnych ścieżkach. Starałam się nie skupiać na semantyce, ale niestety mi się nie udało, zwłaszcza jak autorka stwierdza że „ma klucze do bram nieba...” 🙄Ja takich kluczy w książce nie znalazłam.

Jeśli ktoś jest fanem ezoteryki, narracji w duchu New Age oraz wierzy, że Duch i jego przewodnictwo prowadzi do całkowitego uzdrowienia – myślę, że zawarte w książce refleksje przypadną do gustu. Podkreślam REFLEKSJE, bo to o czym autorka pisze, nie jest w żadnym stopniu oparte na badaniach, czy fachowej literaturze.

Proces zmian, o którym pisze jest strasznie uproszczony. Irytuję się, gdy czytam banały w stylu "Poddaj się przewodnictwu duchowemu, a spełni się wszystko o czym marzysz". Kręcę nosem na takie założenie, że dopiero upadek na dno oraz wszelkie porażki życiowe prowadzą do prawdziwej przemiany, otwartości na cuda świata i otworzenia się na przewodnictwo duchowe. Zapewne tak było u autorki. Miłe i dające nadzieję jest to, że otworzyła się na miłość, odrzuciła lęk i jakoś jej to wszystko tak zgrabnie wyszło, a przyczyniła się do tego tylko jedna książka… 👏


___Moja wiara w ducha okazała się odpowiedzią na wszelkie problemy. Doświadczyłam uzdrowienia we wszystkich obszarach swojego życia - zarówno pod względem fizycznym (choroby i dolegliwości), jak i psychicznym (skłonności do uzależnień)__

W jednym za to zgadzam się z autorką - „Cuda są przejawem miłości”.

Czy książka jest reklamą innej książki? Nie wiem. Jeśli uznam to za ważne dla siebie sama sięgnę po Księgę cudów, sama ją przeczytam i samodzielnie wyrobię sobie własną opinię i nie jest mi do tego potrzebna czyjaś interpretacja.

@wydawnictwo.kobiece dziękuję za egzemplarz!

Książkę mogę opisać jednym zdaniem: W swojej książce Gabrielle Bernstein napisała recenzję książki „Kurs cudów” innej autorki. Przedstawia w niej własną interpretację Kursu wplatając swoją historię życia oraz refleksje o tym, jak poszczególne lekcje z Kursu cudów pomogły jej uwolnić się od...

Rozwiń Zwiń

O złych poradnikach będzie krótko.

Poradnik powinien mnie cieszyć, zachęcać do zmian, przyglądania sobie, czy poruszanym tematom. Nie powinien być pisany w założeniu, że czytelnik to idiota, jego poglądy, życie są złe, o ile nie są zbieżne z poglądami autora.

To, co robi autor to próba wymuszenia na mnie jako na czytelniku uznania jego poglądu na życie – POGLĄDU, jako jedynego i słusznego. Może i miałoby to sens, gdyby przedstawił jakiekolwiek badania, pokusił się o kilka centymetrów bibliografii, jakichś przypisów, cokolwiek. Autor woli jednak posługiwać się historyjkami ze swojego prywatnego życia, rzucić gdzieniegdzie jakiś patetyczny cytat, czy autorski slogan.

W książce nie znalazłam żadnej głębszej teorii. Zastanawiałam się nawet nad tym, co wniosła do mojego życia. Chciałabym napisać, że nic. Jednak utwierdzam się w przekonaniu, że z książką mogę się nie lubić, autora nie darzyć sympatią, ale jednak jakiś skrawek szacunku do inteligencji czytelnika powinien wybrzmiewać przez całą książkę.

Czy język, którym posługuje się autor jest bezpośredni? A no byłby, gdyby wprost napisał „jesteś czytelniku zwykłym durniem, nie radzisz sobie z własnym życiem”, ale on woli schować się za porównaniem siebie do miski zupy pomidorowej, którą przecież nie wszyscy muszą lubić.

Nie, język nie jest bezpośredni – rzekłabym jest rynsztokowy. Przypomina mi moją dawną historię pracy w terenie, gdy mijając wiejski sklepik ubrana w buciki na koturnie usłyszałam (w sumie dość praktyczną) radę od pana smakującego zapewne już któreś z kolei piwko: „weź kur*a paniusiu obcasy te zdejmij, bo zaraz tu u nas upier*olisz g*wnem”.

Słowne kopniaki w stylu „ogarnij się, weź się w garść” naprawdę do mnie nie przemawiają i oczywiście nie mają NIC wspólnego z (auto)terapią.

Takie książki psują mi humor 😡
One nawet nie są zabawne.

Na koniec o dobrych książkach. Jeśli macie ochotę i potrzebę (a są tacy!), aby ktoś zrównał was z ziemią - przyłożył wasz policzek do podłogi, a potem Z SZACUNKIEM odkleił polecam:

#wszystkodasięogarnąć
Marie Forleo od @galaktyka_wydawnictwo

lub

#odupadkudosukcesu Thomasa Eriksona od @wielkalitera

O złych poradnikach będzie krótko.

Poradnik powinien mnie cieszyć, zachęcać do zmian, przyglądania sobie, czy poruszanym tematom. Nie powinien być pisany w założeniu, że czytelnik to idiota, jego poglądy, życie są złe, o ile nie są zbieżne z poglądami autora.

To, co robi autor to próba w...

Rozwiń Zwiń

Zbyt wiele par nieustannie walcząc ze sobą, pozostawia po sobie pole bitwy. Podczas kłótni najczęściej tracą panowanie nad sobą i zazwyczaj powielają te same błędy, co oczywiście rzadko kiedy przynosi rozwiązanie problemu i wtedy na scenę wchodzi ON -

Terrence Real wybitny terapeuta specjalizujący się w psychologii mężczyzn, kwestiach płci, traumie i władzy - twórca modelu terapii zwanej Terapią Relacyjnego Życia.

Jest mi trochę daleko od tego podejścia, jednak nie ukrywam zafascynowania jego pracą i książką. Terapeuci pracujący w tym modelu łamią wiele zasad, na przykład w procesie terapii nie są neutralni, czyli zawsze stają po czyjejś stronie. Jego motto w pracy z parami brzmi: w związkach nie ma miejsca na obiektywizm. Mocna teza, jak i w sumie cała książka.

Pomimo wielu kwestii spornych, co do wprowadzonych zasad, jest cała masa rzeczy, za które niesamowicie cenię autora. Trudności, problemy w związku opisuje przez pryzmat traumatycznych wydarzeń z dzieciństwa. Nikogo to nie powinno dziwić, skoro autor zajmuje się traumą! Dlatego przedstawia teorię zaburzeń więzi, przywiązania, traumę relacyjną oraz sposoby radzenia sobie w związkach z perspektywy Adaptacyjnego Dziecka i Mądrego Dorosłego.

Następstwa traumy wczesnodziecięcej niosą ryzyko wystąpienia konsekwencji w życiu dorosłym, co w niesamowicie celny sposób Terrence Real przedstawia na przykładach własnej pracy z pacjentami.

Tytuł trochę sugeruje, że znajdziemy w niej konkretne porady. Poniekąd tak, jednak (na szczęście) typowych porad nie ma, ale przesłanie dla każdego będzie jednoznaczne. Chcecie wiedzieć jakie, prawda?

„Krótko mówiąc, gdy nauczymy się myśleć i działać relacyjnie, dorastamy”.
str. 63

To jest naprawdę dobra, solidna książka. Przypisy i bibliografia robią dodatkowe wrażenie. Nie ma tu miejsca na brak profesjonalizmu. Oby takich książek było więcej.


Wydawnictwu Filia dziękuję za egzemplarz i możliwość jego przeczytania.

Zbyt wiele par nieustannie walcząc ze sobą, pozostawia po sobie pole bitwy. Podczas kłótni najczęściej tracą panowanie nad sobą i zazwyczaj powielają te same błędy, co oczywiście rzadko kiedy przynosi rozwiązanie problemu i wtedy na scenę wchodzi ON -

Terrence Real wybitny terapeuta specj...

Rozwiń Zwiń

Jak to jest możliwe, że możemy odczuwać ból chociaż nie ma on dającej się określić fizycznej przyczyny?

Niepotrzebny jest fizyczny uraz, by pojawił się ból. Doświadczanie bólu to o wiele więcej niż złamana kość, czy otarcia na skórze. Można go odczuwać nie cierpiąc na żadną konkretną chorobę. Tłumione latami emocje, traumatyczne wydarzenia i wiele innych czynników, o których pisze autor mają ogromny wpływ na nasze zdrowie ale także przebieg choroby. Problemy ze zdrowiem psychicznym pokrywają się w znacznym stopniu z bólem. Stresor psychologiczny wywołuje reakcje biologiczne, które w końcu zmieniają się w ból, złe samopoczucie i choroby.

Blisko mi jest do holistycznego modelu biopsychospołecznego patrzenia na ból, czyli wynikającego z wzajemnych powiązań między biologią, psychologią i socjologią. Umysł i ciało istnieją jako współzależne byty. Kiedy równowaga między nimi jest zaburzona pojawia się ból i cierpienie. Powyższą ideę pięknie opisuje Nick Potter w swojej książce - ból jest zazwyczaj częścią nas samych i nie da się na niego patrzeć inaczej, niż z każdej strony.

„Ból jest tym czego doświadczamy, gdy mózg uzna, że uraz lub jakiekolwiek inne jego źródło jest wystarczająco poważne, by być dla nas problemem”.
I po bólu, str. 43

Przeczytanie tej książki będzie ciekawą i pouczającą podróżą przez „bólowe dane”, która pozwoli zrozumieć, co one oznaczają, jakie są źródła bólu i komunikaty, jakie ból chce nam przekazać.

Ogromnym plusem książki jest zrozumiały język i przystępność treści. Pomimo sporych odniesień do nazewnictwa medycznego książka napisana jest w przejrzysty sposób. Zawiera mnóstwo ciekawostek! Niesamowite w jaki sposób mózg diagnozuje ból i w zależności od oceny bólu sprytnie obniża nasze codzienne funkcjonalnie! Neuropodpisy, czyli wspomnienia bólu - idealnie zostały opisane na zasadzie analogii do mapy londyńskiego metra - mistrzostwo! Dodatkowo ciekawie są case study pacjentów, które dobrze oddają specyfikę chorób psychosomatycznych.

Uwielbiam właśnie taki humanistyczny opis funkcjonowania człowieka.

Kawał dobrej, uświadamiającej wiedzy.




Dziękuje @wydawnictwootwarte za egzemplarz.

Jak to jest możliwe, że możemy odczuwać ból chociaż nie ma on dającej się określić fizycznej przyczyny?

Niepotrzebny jest fizyczny uraz, by pojawił się ból. Doświadczanie bólu to o wiele więcej niż złamana kość, czy otarcia na skórze. Można go odczuwać nie cierpiąc na żadną konkretną cho...

Rozwiń Zwiń