Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając wyłącznie pozytywne opinie na temat tej książki nie mogłam uwierzyć jak w istocie mierna jest ta pozycja! Stylizacja językowa woła o pomstę do nieba, bowiem mamy tu do czynienia z językiem współczesnym, gdzie tylko od czasu do czasu mimochodem wkradnie się między słowa "waść". Licealista, który raz w życiu przeczytał "Pana Tadeusza" z pewnością lepiej poradziłby sobie w odtworzeniu języka epoki i ówczesnych realiów niż autorka. Kolokwializacja to słowo, które chyba najlepiej oddaje tą książkę, bowiem absolutnie wszystko zostało tu uproszczone do granic możliwości. Życie wewnętrzne bohaterów to kpina, ich dialogi - tragedia. Jednak to co bolało mnie najbardziej to absolutny brak realizmu w oddaniu czy to etykiety dworskiej czy panujących wówczas obyczajów. Poziom tej książki jest niższy niż wielu opowiadań na wattpadzie dotykających tej samej tematyki, a sama forma - niczym powyrywane kartki z pamiętnika, nie jest absolutnie angażująca. Z bólem przebrnęłam przez całą lekturę i szczerze radzę wszystkim miłośnikom romantyzmu aby omijali tą pozycję szerokim łukiem, gdyż będzie ona wyłącznie stratą czasu.

Czytając wyłącznie pozytywne opinie na temat tej książki nie mogłam uwierzyć jak w istocie mierna jest ta pozycja! Stylizacja językowa woła o pomstę do nieba, bowiem mamy tu do czynienia z językiem współczesnym, gdzie tylko od czasu do czasu mimochodem wkradnie się między słowa "waść". Licealista, który raz w życiu przeczytał "Pana Tadeusza" z pewnością lepiej poradziłby...

Po raz pierwszy z balladami Mickiewicza zetknęłam się w gimnazjum i przyznam szczerze, nie urzekły mnie. Jednak kiedy ostatnio, w drugiej klasie liceum, powróciłam do utworów naszego wieszcza przy okazji "Dziadów" (które ku mojemu zaskoczeniu bardzo mi się podobały) postanowiłam dać romansom drugą szansę. Była to dobra decyzja, "Ballady i romanse" absolutnie mnie oczarowały, wyrwały z drętwoty codzienności i przeniosły gdzieś w dzikie lasy nad jeziorem Świteź. Utwory Mickiewicza chwytają za serce ilością motywów ludowych, połączonych z bogatym poetyckim językiem, który maluje słowami magiczne obrazy. Żal mi jedynie, że w szkołach przerabiamy te utwory będąc zbyt młodymi by zrozumieć ich głębie i zbyt nieczułymi by dać się im porwać.

Po raz pierwszy z balladami Mickiewicza zetknęłam się w gimnazjum i przyznam szczerze, nie urzekły mnie. Jednak kiedy ostatnio, w drugiej klasie liceum, powróciłam do utworów naszego wieszcza przy okazji "Dziadów" (które ku mojemu zaskoczeniu bardzo mi się podobały) postanowiłam dać romansom drugą szansę. Była to dobra decyzja, "Ballady i romanse" absolutnie mnie...

W moim przypadku autor osiągnął zamierzony cel - nakierował moje myśli na omawiane przez siebie zagadnienia otwierając moje oczy na problemy, które po latach wciąż są aktualne oraz na te z odległej przeszłości dzięki czemu mogłam lepiej zrozumieć zagadnienia znane dotychczas jedynie z kart podręcznika historii. Moim zdaniem jest to literatura polityczna w najlepszym wydaniu. Oczywiście z Romanem Dmowskim można się nie zgadzać, jednak pozycja broni się sama w sobie i jest warta przeczytania nawet po ponad 100 latach od publikacji.

W moim przypadku autor osiągnął zamierzony cel - nakierował moje myśli na omawiane przez siebie zagadnienia otwierając moje oczy na problemy, które po latach wciąż są aktualne oraz na te z odległej przeszłości dzięki czemu mogłam lepiej zrozumieć zagadnienia znane dotychczas jedynie z kart podręcznika historii. Moim zdaniem jest to literatura polityczna w najlepszym...