Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Małe życie” złamało mi serce. Powieść ta oparta przede wszystkim na emocjach, przyjaźni, miłości i bolesnych doświadczeniach, swego czasu wywarła na mnie ogromne wrażenie. Kiedy otrzymałem propozycję przedpremierowego zrecenzowania najnowszej książki Hanya Yanagihary bez żadnego wahania zgodziłem się przekonany o tym, że i ta lektura poruszy mnie w podobny sposób.

„Do Raju” to zbiór trzech osobnych historii z których każda śmiało mogłaby stanowić osobną powieść. Z tyłu okładki czytamy, że odrębne fabuły łączą się harmonijnie w genialną symfonię wypełnioną dźwiękami i tematami, które wzajemnie się pogłębiają i wzbogacają. Prawda, że pięknie napisane? Niestety to nieprawda bo historie w żaden sposób nie łączą się ze sobą. Nie tworzą żadnej spójnej całości. Chyba, że autor tej notki miał na myśli fakt, że niektórzy bohaterowie Yanagihary noszą te same imiona – co według mnie było mylące i bezsensowne.

Pierwsza historia rozgrywa się w XIX wieku w Wolnych Stanach i opowiada o pewnym trójkącie miłosnym. Od dwudziestokilkuletniego Davida, potomka bogatej rodziny oczekuje się zawarcia zaaranżowanego małżeństwa. Jednak ten zakochuje się w muzyku bez grosza przy duszy lecz z niejasną przeszłością. Bardzo dziwny był to tekst, gdyż autorka opisuje w nim społeczeństwo jako dość liberalne i takie, które podchodzi z pełną tolerancją do małżeństw homoseksualnych, a jednocześnie pojawiają się w nim wątki rasistowskie.

Druga nowela to już lata 90te i epidemia AIDS podczas której pewien młody Hawajczyk u boku starszego mężczyzny w zasadzie rezygnuje z poznania siebie, samorozwoju i innych rzeczy na rzecz całkowitego poddania się swojemu bogatemu partnerowi, który utrzymując go daje mu jedynie pozorne szczęście.

Ostatnia i najdłuższa część (chyba moja ulubiona) to przedstawienie totalitarnego, dystopijnego świata opanowanego przez pandemie i zmiany klimatyczne, z ośrodkami kwarantanny, podziałem na klasy, z przydziałem na jedzenie, wodę i inne dobra. Śledzimy losy kilku bohaterów próbujących przetrwać w tym surowym miejscu. Gdybym miał oceniać jedynie tę księgę, moja ocena byłaby zdecydowanie wyższa.

„Do raju” jest niewątpliwie jedną z najbardziej oczekiwanych premier tego roku. Niestety czuję się nią rozczarowany. Odnoszę wrażenie, że autorka obrała sobie za cel, że większość jej bohaterów będzie homoseksualna, a ona sama skupi się nie na akcji (której tu brak) lecz na fabule stanowiącej głównie opisy, wspomnienia i męczące fragmenty nie wnoszące zupełnie niczego sensownego. Kilkunastostronicowe listy były totalnym przegięciem!

Całość zmierza donikąd, gdyż nawet zakończenia poszczególnych historii urywają się w niezadowalający sposób i dość nagle. Być może był to celowy zabieg by czytelnik sam mógł odpowiedzieć sobie na otwarte zakończenia, ale dla mnie wyglądało to jak brak pomysłu.

Bohaterowie, którzy oczywiście w większości są mężczyznami to postaci nijakie, bez charakteru i nie wzbudzający większego zainteresowania. Być może gdyby w tekście pojawiło się więcej kobiet, całość byłaby lepiej strawna. Zabrakło mi emocji, uczucia, jakiegoś napięcia czy nawet frustracji. Czytając ładnie skonstruowane zdania, ani razu nie nabrałem powietrza w płuca by zastanowić się, co dalej się wydarzy.

W sumie cieszę się, że mam za sobą tę lekturę, a autorce życzę tego by w przyszłości trafiła na porządnego redaktora, który będzie potrafił i nie będzie bał się wykreślić z jej tekstu jakiś 40%.

„Małe życie” złamało mi serce. Powieść ta oparta przede wszystkim na emocjach, przyjaźni, miłości i bolesnych doświadczeniach, swego czasu wywarła na mnie ogromne wrażenie. Kiedy otrzymałem propozycję przedpremierowego zrecenzowania najnowszej książki Hanya Yanagihary bez żadnego wahania z...

Rozwiń Zwiń

Powieść, która wciągnęła mnie niemal od pierwszych stron i wbrew temu na co wskazuje okładka, nie jest to żaden gejowski romans. Dzieło Stuarta wzbudziło we mnie ogrom emocji podobnie jak jego debiut „Shuggie Bain”. W sumie zestawiając ze sobą te dwie książki można odnaleźć wiele podobieństw.

Powieść, która wciągnęła mnie niemal od pierwszych stron i wbrew temu na co wskazuje okładka, nie jest to żaden gejowski romans. Dzieło Stuarta wzbudziło we mnie ogrom emocji podobnie jak jego debiut „Shuggie Bain”. W sumie zestawiając ze sobą te dwie książki można odnaleźć wiele podobień...

Rozwiń Zwiń

Nie ma co się rozpisywać. Sąsiednie kolory to dla mnie jak zwykle kolejna lekcja wrażliwości od autora i klasa sama w sobie. Umówmy się, że ulubiony pisarz nigdy nie zawodzi! 😀

Nie ma co się rozpisywać. Sąsiednie kolory to dla mnie jak zwykle kolejna lekcja wrażliwości od autora i klasa sama w sobie. Umówmy się, że ulubiony pisarz nigdy nie zawodzi! 😀

Trudno uwierzyć, że książka jest debiutem. Czytając ją ma się wrażenie, że maczali w niej palce: W. Myśliwski, O.Tokarczuk i J.Małecki 🙃
Z każdą kolejną stroną czytelnik doświadcza coraz większej przyjemności z czytania. Szkoda, że to tylko 125 stron intelektualnej układanki, która zaskakuje nieprzewidywalnością, plastycznością i niesamowitym klimatem.

Trudno uwierzyć, że książka jest debiutem. Czytając ją ma się wrażenie, że maczali w niej palce: W. Myśliwski, O.Tokarczuk i J.Małecki 🙃
Z każdą kolejną stroną czytelnik doświadcza coraz większej przyjemności z czytania. Szkoda, że to tylko 125 stron intelektualnej układanki, która zaskaku...

Rozwiń Zwiń

„Lustro” autorstwa Christiny Henry to trzeci i ostatni tom historii inspirowanej Alicją w Krainie Czarów. Historię o dziewczynie, która w pogoni za Królikiem ląduje w norze, a dalej w Krainie Czarów zna przecież każdy. Tym razem autorka po raz kolejny zabiera swoich czytelników do świata pełnego mroku i tajemnic, w którym niemal wszystko staje się możliwe. Dziwaczni ludzie, hybrydy zwierząt i inne istoty, przemoc na porządku dziennym czy podziały klasowe wynikające z różnic pomiędzy Nowym, a Starym Miastem także w tym tomie wiodą prym. Ten wykreowany świat może przerażać, ale także fascynować.

Książka jest zbiorem czterech opowiadań, które w moim odczuciu są uzupełnieniem poprzednich części. Każde z nich opowiada osobną historię dotyczącą niezwykłych wydarzeń z udziałem Alicji i jej towarzysza Topornika, jednocześnie nawiązuje do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Dlatego jeśli zamierzacie rozpocząć swoją przygodę z Alicją, to dla pełnego zrozumienia fabuły postarajcie się trzymać kolejności wydań.

Zdecydowanie moimi ulubionymi opowiadaniami stały się: „Dziewczyna w bursztynie” m.in. ze względu na niesamowity klimat tajemniczego domu, wewnętrznej walki głównej bohaterki ze swoimi słabościami i trudnej rozłące zakochanych oraz „Kiedy pierwszy raz przyjechałem do miasta” dzięki któremu czytelnik ma szansę poznać przeszłość Topornika. Tym samym jego postać staje się jeszcze bardziej wyrazista i oryginalna.

Christina Henry w swojej trylogii pokazuje nam, że każdy z nas przyjmuje pełną odpowiedzialność za siebie i swój los, a podejmowane przez nas decyzje w późniejszym czasie mają realne konsekwencje. Już po pierwszej części bardzo szybko zanurzyłem się w jej świecie, a oczami wyobraźni widziałem mroczne scenerie i miejsca przez nią opisywane.

Mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości doczekamy się ekranizacji tych książek. Zobaczyć na ekranie Dżaberłaka, Topornika czy Gąsienicę w akcji to byłoby coś! Film na podstawie książek, które są jakby zapisem snów byłby ich niesamowitym uzupełnieniem.

Jeśli lubicie bajki dla dorosłych lub po prostu jesteście amatorami mrocznych historii, to bez wahania sięgajcie po całą serię. Mistrzowskie wydania w przepięknej szacie graficznej od Macieja Kamudy dodatkowo do tego zachęcają. Polecam!

„Lustro” autorstwa Christiny Henry to trzeci i ostatni tom historii inspirowanej Alicją w Krainie Czarów. Historię o dziewczynie, która w pogoni za Królikiem ląduje w norze, a dalej w Krainie Czarów zna przecież każdy. Tym razem autorka po raz kolejny zabiera swoich czytelników do świata p...

Rozwiń Zwiń

„Dziedzictwo Usherów” to powieść Roberta McCammon’a, która po raz pierwszy ukazała się 1984 roku. Dzięki wydawnictwu Vesper czytelnicy w Polsce mogą w końcu poznać niezwykłą historię rodu Usherów – rodziny, której mroczne tajemnice skrywane latami, dzisiaj (w ośmiu częściach) powoli wychodzą na światło dzienne.

O książce tej mówi się, że jest ona hołdem złożonym dla Adgara Allana Poego, gdyż odnajdujemy w niej wyraźne nawiązania do jego opowiadania zatytułowanego "Zagłada domu Usherów", a sam Poe pojawia się w prologu. Jako pisarz, którego życie wzbudzało kontrowersje – zresztą tak jak i jego śmierć, zdążył swoim mrokiem zarazić kolejne pokolenia twórców. Myślę sobie, że jakiekolwiek odniesienia do jego dzieł wzbudzać mogą niemal wyłącznie zainteresowanie.

Fabuła powieści jest wielowątkowa, ale skupia się wokół Usherlandu czyli rezydencji jednej z najpotężniejszych rodzin w Stanach Zjednoczonych. To właśnie ten ród posiadający ogromne pieniądze i władzę stanowi zagadkę samą w sobie.

Oprócz nich w książce pojawiają się takie postaci jak na przykład tajemniczy pustelnik zwany Królem Góry, New - chłopiec o pewnych niezwykłych zdolnościach, Logan – nieokrzesany miłośnik krwawych praktyk czy dziennikarka próbująca odkryć niewyjaśnione okoliczności zaginięć dzieci. Całości dopełnia pewna legenda mówiąca o Dyniowatym i Żarłocznym Bebechu o których okoliczni mieszkańcy woleliby nie wspominać ani słowem.

Autor niemal od samego początku wciągnął mnie w mroczny klimat swojej gotyckiej opowieści. Z zaciekawieniem śledziłem poczynania jednego z głównych bohaterów Rixa – wyklętego członka rodziny, który na prośbę brata powraca do rezydencji i który z każdym dniem (dzięki lekturze dokumentów w bibliotece) odsłania rodzinne tajemnice.

Z wypiekami na twarzy czytałem fragmenty dotyczące choroby Usherów i spotkań bohaterów z umierającym Walenem, zastanawiając się jednocześnie jakie sekrety kryją się w pobliskiej Twierdzy, w której okna zostały niegdyś zamurowane, a wciąż wydaje się, że niektórzy słyszą dochodzące z niej odgłosy.

Pomimo wielu opisów, mnogości wątków i bohaterów - raczej nie powinniście się zgubić w tej historii, jeśli nic po drodze Was nie rozprasza. Kilka nieoczekiwanych zwrotów akcji spowoduje gęsią skórkę, a zaskakujące zakończenie, to spory zastrzyk adrenaliny, który chyba wszyscy lubimy 😊

Dla fanów twórczości McCammona jest to pozycja obowiązkowa, wszyscy inni którzy lubią książki zwierające elementy grozy, tajemnicy czy zjawisk nadprzyrodzonych, nie powinni być rozczarowani. Autor stanął na wysokości zadania - nic nie jest tu oczywiste, poza strachem jaki można doświadczyć przy spotkaniu z czarną panterą…

„Dziedzictwo Usherów” to powieść Roberta McCammon’a, która po raz pierwszy ukazała się 1984 roku. Dzięki wydawnictwu Vesper czytelnicy w Polsce mogą w końcu poznać niezwykłą historię rodu Usherów – rodziny, której mroczne tajemnice skrywane latami, dzisiaj (w ośmiu częściach) powoli wychod...

Rozwiń Zwiń

26 lipca do księgarni trafi kolejna książka Ewy Przydrygi zatytułowana „Źródlisko”. Ku mojemu ogromnemu zadowoleniu znalazłem się w gronie osób, które miały przyjemność przeczytać powieść przedpremierowo. Muszę przyznać, że choć historia w niej opisana przedstawia fikcyjną fabułę, to została napisana w bardzo realistyczny sposób.

Pewna rodzina, która wygrywa radiowy konkurs, zostaje zamknięta w jednej z nowoczesnych i naszpikowanych elektroniką posiadłości. Po pewnym czasie jej członkowie orientują się, że coś jest nie tak, a to dopiero początek wszystkich kłopotów. Lila, Piotr, Aleks i Antoni muszą współpracować ze sobą by po pierwsze… wydostać się na zewnątrz, a po drugie… odnaleźć kogoś kto poprzedniej nocy przepadł bez śladu. Rozpoczyna się walka z czasem.

Wszyscy dwoją się i troją, a wspólnie spędzony czas, który miał być próbą scalenia rodziny, odpoczynku z dala od miasta i od trudów dnia codziennego, staje się koszmarem. Gra w której uczestnicy będą musieli wziąć udział, rozstrzygnie pewne sprawy na zawsze. A kiedy wiara w powodzenie i zmęczenie uwięzionych ludzi dadzą o sobie znać i kiedy mroczna strona ludzkiej psychiki obudzi się w rozterce, w rozpaczliwej próbie walki o czyjeś życie, wszyscy staną przed znacznie trudniejszym wyzwaniem niż ucieczka z posiadłości. Zmierzą się z własnym człowieczeństwem...bo skazani na siebie ludzie w zamknięciu prędzej czy później pokazują swoje prawdziwe oblicza.

Ewa Przydryga po raz kolejny stworzyła historię w której wydarzenia z przeszłości mają wpływ na teraźniejszość. W „Źródlisku” nic nie dzieje się przypadkowo, to więcej niż pewne! Bardzo dużym plusem tej historii jest fakt, że bohaterowie nie są idealni. Każdy z nich posiada swoje wady, popełnia błędy i daje się ponieść emocjom. Decyzje, które wszyscy podjęli przed laty odmieniły czyjeś losy, a skutki tych, które muszą podejmować obecnie, za chwilę dotkną ich samych.

Fabuła w tej książce została bardzo ciekawie nakreślona i nie ma w niej miejsca na długie i nic niewnoszące opisy. Jest mrocznie, klimatycznie, a momentami wzruszająco bo oczywiście nie zabrakło w niej wątków obyczajowych dotyczących na przykład problemów małżeńskich, straty czy skomplikowanych relacji pomiędzy siostrami.

Historia jest tak dobrze napisana, że pomimo trudnej problematyki czyta się sama. Całość wciąga niemal od początku i do samego końca trzyma w napięciu. Czego chcieć więcej? Być może ekranizacji? Premiera 26 lipca!

26 lipca do księgarni trafi kolejna książka Ewy Przydrygi zatytułowana „Źródlisko”. Ku mojemu ogromnemu zadowoleniu znalazłem się w gronie osób, które miały przyjemność przeczytać powieść przedpremierowo. Muszę przyznać, że choć historia w niej opisana przedstawia fikcyjną fabułę, to zosta...

Rozwiń Zwiń

Nigdy nie byłem ogromnym fanem Wikingów, co jednak nie zmienia faktu, że na każdy kolejny tom serii „Furia Wikingów” autorstwa Daniela Komorowskiego czekałem z niecierpliwością. Nie do wiary, że ósmy tom jest finałowym i że moja przygoda ze skandynawskimi rozbójnikami dobiega właśnie końca. Trzeba przyznać, że cała seria wygląda imponująco na półce, a jako całość stanowi świetnie opowiedzianą historię do której z pewnością jeszcze wrócę.

Jako że ambicje synów Ragnara nigdy się nie kończą to w „Wojnie Bogów” fabuła od razu rozpoczyna się z przytupem i trwa właściwie do samego końca. W międzyczasie śledzimy losy dobrze nam już znanych postaci z wcześniejszych tomów i razem z nimi przeżywamy ich codzienne rozterki.

Najważniejszym punktem tej części jest walka o Konstantynopol w której połączone armie Franków, Norwegów, Danów i Arabów zmieniają bieg historii. Wcześniej wikingowie przybywali do Konstantynopola nie tylko jako kupcy czy handlarze. Od początku X wieku służyli także w tamtejszej armii jako najemnicy. Jako największe miasto ówczesnego świata, licząca sobie ogrom mieszkańców metropolia zwana także Złotym Jabłkiem, zachwycała wszystkich przybyszy, ale była nie do zdobycia. Czy wikingom udało się ominąć ogień cesarza niszczący w przeszłości każdą łódź, która podpłynęła zbyt blisko?

W książce Komorowskiego Ivar i jego towarzysze broni próbują uwolnić z niewoli Hvitsserka przetrzymywanego i torturowanego w lochach. Każda droga do osiągniecia celu jest inna i wymaga od człowieka nowych działań, a także poświęceń i wysiłku. Armie toczą więc zacięte walki, a o tym jaki będzie ich finał musicie przekonać się sami.

Jeżeli macie ochotę na serię, która została napisana przystępnym językiem, wywołuje emocje, tłumaczy zwyczaje wikingów sposób zrozumiały, a przede wszystkim dostarcza rozrywki, to bez wahania sięgnijcie po „Furię Wikingów”…

To jedne z tych lektur, które można przeczytać ciągiem, ale da się też je stopniować - codziennie po trochę. Nie obawiajcie się na przykład słów nie z tej epoki. Czasy w jakich została osadzona historia są tylko i wyłącznie plusem. Postacie są tu bardzo dobrze wykreowane, a przede wszystkim ludzkie z wieloma wadami i zaletami. Każda z nich na swój sposób odgrywa ważną rolę i każda niesie ze sobą swoją własną opowieść.

Na koniec pamiętajcie, że Wikingowie byli nie tylko wojownikami, ale potrafili też działać ostrożnie i dyplomatycznie. Rozumieli zalety pokojowego współistnienia, gdziekolwiek planowali osiedlić się lub handlować, więc mit jakoby byli jedynie bezwzględnymi i okrutnymi barbarzyńcami nie do końca jest prawdziwy.

Nigdy nie byłem ogromnym fanem Wikingów, co jednak nie zmienia faktu, że na każdy kolejny tom serii „Furia Wikingów” autorstwa Daniela Komorowskiego czekałem z niecierpliwością. Nie do wiary, że ósmy tom jest finałowym i że moja przygoda ze skandynawskimi rozbójnikami dobiega właśnie końca...

Rozwiń Zwiń

Nie ma chyba innego kraju na świecie, w którym imigranci z Polski stanowiliby tak dużą część społeczeństwa, jak na Islandii. W kraju który liczy ponad 370 tysięcy mieszkańców około 25 tysięcy to Polacy.

Islandia sama w sobie jest fascynująca i tajemnicza. Położona na północy wyspa ma surowy klimat przypominający obrazy jak z powieści fantastycznych. Bardzo mało drzew, skały, lodowce, wulkany i gejzery sprawiają niesamowite wrażenie. Warto zwrócić także uwagę na oryginalną przyrodę oraz jesienno - zimową zorzę polarną. Miejsce to nazywane Krainą Elfów jako obiekt westchnień podróżniczych, pomimo wszystkich swoich zalet posiada także pewne niedogodności, chociażby te związane z kapryśną pogodą.

Kilka dni temu do księgarni trafiła książka Aleksandry Kozłowskiej i Mirelli Wąsiewicz zatytułowana „Islandia i Polacy: Historie tych, którzy nie bali się zaryzykować”. Wydanie to jest zbiorem opowieści o naszych rodakach mieszkających i pracujących w tak zwanej Krainie Ziemi, Ognia i Lodu/ Zimnej Wyspie na Morzu Ognia. Bohaterami książki są przeróżne osoby, które w pewnym okresie swojego życia wyjechały stawiając wszystko na jedną kartę. Część z nich zrobiła to wyłącznie ze względów ekonomicznych, kolejni z zupełnie innych pobudek. Co zyskali, a co stracili?

Emigranci śledzą sytuację w kraju i są na bieżąco z wydarzeniami nad Wisłą. O polityce nie mówią jednak zbyt wiele. Dzięki ich relacjom dowiadujemy się tego w jaki sposób przygotowywali się do wyjazdu, jak wyglądały ich początki pobytu na wyspie i z jakimi trudnościami mierzyli się w kolejnych latach. W swoich opowieściach niektórzy z nich przybliżają nam kulturę Islandii lub przedstawiają zwyczaje oraz mentalność jej mieszkańców. Opowiadają o tym jak Polacy są tam postrzegani i jak Islandia zmienia się za sprawą ogromnej ilości turystów. Jedno jest pewne! Większość bohaterów książki nie zamierza wracać do Polski bo nie odnajdują w niej dostatecznej wolności, godnych warunków pracy czy poszanowania dla mniejszości.

Mnie szczególnie zainteresowały wątki związane z edukacją dzieci oraz nauką języka islandzkiego przez osoby dorosłe. Mam nadzieję, że kiedyś spełnię swoje marzenie i uda mi się choć przez kilka dni na własne oczy zobaczyć wyjątkowe piękno i magię islandzkich krajobrazów.

Ta książka to fascynująca podróż do kraju w którym wielu ludzi odnajduje prawdziwe szczęście. Mocno polecam!

Nie ma chyba innego kraju na świecie, w którym imigranci z Polski stanowiliby tak dużą część społeczeństwa, jak na Islandii. W kraju który liczy ponad 370 tysięcy mieszkańców około 25 tysięcy to Polacy.

Islandia sama w sobie jest fascynująca i tajemnicza. Położona na północy wyspa ma suro...

Rozwiń Zwiń