Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poddałam się po 240 stronach. To jest tak słabe, tak źle napisane, tak głupie, że aż boli. Bardzo nie polecam.

Poddałam się po 240 stronach. To jest tak słabe, tak źle napisane, tak głupie, że aż boli. Bardzo nie polecam.

Zacznijmy od tego, że ja totalnie nie jestem targetem dla tego komiksu. Jest to pozycja młodzieżowa, dla dusz młodszych ode mnie spokojnie o tak trzynaście, nawet piętnaście lat. Ale czasem zwyczajnie nie mogę się powstrzymać, aby sięgnąć po coś ze słynnej dziś kategorii young adult, zwłaszcza kiedy jest to komiks/powieść graficzna. Dlaczego o tym wspominam? Bo nie chcę moralizować i opisywać, jak to bardzo nie zgadzam się z postępowaniem głównej bohaterki, a jej decyzje są z kosmosu. Jest nastolatką, ma prawo zachowywać się tak, jak trzydziestoletniej mnie nie mieści się w głowie (choć moja odmłodzona wersja zaliczyła kilkukrotnie podobne przeboje i wtedy też sądziła, że jej postępowanie jest słuszne i zasadne). No, ale przejdźmy do fabuły.

Historię poznajemy z perspektywy Freddy Riley. Zwykłej dziewczyny, licealistki, która przechodzi właśnie przez swoje kolejne rozstanie. I nie byłoby w tym może nic nietypowego, gdyby nie fakt, że Freddy po raz trzeci została porzucona przez tę samą dziewczynę, tytułową Laurę Dean. Ponieważ jednak Freddy jest zakochana w swojej partnerce, dobrze wie, że kiedy ta ponownie zdecyduje się do niej wrócić, to ona ulegnie i rzuci się w jej ramiona. I to pomimo tego, że relacja z Laurą ma na samą nastolatkę bardzo destrukcyjny wpływ oraz psuje jej relację z bliskimi przyjaciółmi. Przez kolejne strony obserwujemy, jak we Freddy dojrzewa refleksja, że Laura nie jest dobrą dziewczyną i nie jest dobrą osobą. Do końca tak naprawdę nie wiemy jednak, jaką decyzję Freddy ostatecznie w związku z Laurą podejmie oraz czy w ogóle, aby to na pewno ona będzie o tym decydować, czy jednak pozostawi kwestię ich związku Laurze właśnie.

I teraz tak, gdyby historia skupiała się tylko na tym, to byłoby super. Wydaje mi się, że jedną z najważniejszych lekcji, którą każdy z nas w jakimś momencie swojego życia musi przejść, to ta, gdzie uczymy się rezygnować z relacji, które są dla nas złe i w których jesteśmy traktowani bardzo przedmiotowo; gdzie druga osoba nie liczy się z nami i naszymi uczuciami oraz emocjami, które w nas wyzwala. Może to być jak u Freddy kwestia związku, ale też relacji przyjacielskiej lub jakiejś innej zażyłej znajomości, w którą jesteśmy bardzo zaangażowani i w której obdarzamy drugą osobę głębokim uczuciem. W pewnym momencie w tym komiksie pada taka stwierdzenie, że „możesz zerwać z kimś, kogo nadal kochasz. Ponieważ miłość i jej brak są ze sobą nierozerwalnie połączone”, co dobrze obrazuje główny sens tej powieści graficznej. Dobrze, że powstają książki/komiksy, które ukazują ludziom, że czasem rozstanie jest jedyną opcją, by wyrwać się z bardzo toksycznego miejsca, w którym znalazło się nasze życie.

Niestety, autorka postanowiła złapać tutaj wszystkie możliwe sroki za ogon. Zamiast skupić się na jednym temacie i sukcesywnie go pogłębiać, mamy tu scenariusz z teraźniejszych seriali dla młodzieży na Netflixie. Jest napomknięta kwestia religijnej rodziny i tego, jak może odebrać to, że jeden z jej członków jest gejem. Mamy tu poruszone kwestie coming outu oraz jego konsekwencji – pozytywnych i negatywnych. Temat relacji z własnym ciałem, a nawet nastoletniej ciąży. Ten komiks naprawdę tego nie potrzebował, żeby być ważną pozycją młodzieżową. W mojej opinii bardzo dużo przez to stracił, bo stał się odrealnionym tworem, z którego bohaterami ciężko jest się tym samym utożsamiać, a chyba jednak trochę o to też chodziło.

Szkoda.

Co do rysunku, to ja naprawdę na tej stronie komiksu nie znam się wcale. Mogę Wam tylko powiedzieć, że operujemy tu bardzo oszczędną gamą kolorystyczną oraz raczej nie skupiamy się na detalach, a całość jest miła dla oka i dokładna, choć nie spektakularna.

Ode mnie ocena średnia, bo uważam, że autorka przedobrzyła i próbowała skupić się na zbyt wielu tematach jednocześnie. Ani nie odradzam, ani nie polecam.

Zacznijmy od tego, że ja totalnie nie jestem targetem dla tego komiksu. Jest to pozycja młodzieżowa, dla dusz młodszych ode mnie spokojnie o tak trzynaście, nawet piętnaście lat. Ale czasem zwyczajnie nie mogę się powstrzymać, aby sięgnąć po coś ze słynnej dziś kategorii young adult, zwłas...

Rozwiń Zwiń

Jako rodowita Krakowianka, cierpię na nieuleczalną przypadłość, jaką jest czytanie wszelkich ciekawostkowych książek o Krakowie. Uwielbiam dowiadywać się nowych dla mnie rzeczy o miejscach, które – niby z pozoru – tak doskonale znam. Kiedy wiec tylko zobaczyłam, że wychodzi książka Zofii Jurczyk skierowana tak do turystów, jak i dla mieszkańców, która dodatkowo nie jest przewodnikiem po najbardziej znanych, wręcz już oklepanych miejscach wiedziałam, że muszę ją prędko kupić i natychmiast przeczytać. Fakt – kupiłam prędko. Przeczytałam po dwóch miesiącach, ale jak na mnie to świetny wynik i tak!

W książce znajdziemy skondensowaną wiedzę o Krakowie, o nietypowych miejscach tego miasta oraz ludziach, którzy w nim mieszkali lub odwiedzili je tylko przejazdem. Jak to w przypadku tego typu książek bywa, są rozdziały, które ciekawią bardziej i takie, które z lekka nudzą, niemniej jednak całościowo była to dla mnie bardzo interesująca lektura, od której praktycznie nie mogłam oderwać się w ostatni weekend. Czego dowiemy się z „Kraków. Nieprzewodnik dla turystów i mieszkańców”?

Na przykład tego, że miasto kultury i kościołów było kiedyś pełnoprawnym miastem górniczym oraz co stało się z kopalniami, których było kilkanaście. Przeczytamy też o tym, kto wpadł na pomysł, aby otworzyć w Krakowie muzeum w pełni poświęcone sztuce i technice Japonii oraz kto to przedsięwzięcie finansował. Poza tym dowiemy się, gdzie mieszkali Wisława Szymborska, Czesław Miłosz oraz Stanisław Lem, a także poznamy mroczną stronę miasta reprezentowaną przez krakowskich seryjnych morderców oraz historię przetrzymywania w smrodzie, głodzie i o chłodzie zakonnicy w jednym z klasztorów. Nie zabraknie też skondensowanej ciekawostkowej wiedzy o licznych kościołach i kopcach, a także fortach stanowiących pozostałość po bytności w Krakowie Austriaków podczas zaborów.

Bardzo polecam tę książkę, choć chyba bardziej jednak mieszkańcom i stałym krakowskim bywalcom. Nie wiem, czy jako turystkę szczególnie zainteresowałaby mnie ta pozycja, choć naturalnie mogę się mylić. Warto przeczytać, choćby po to, żeby potem w trakcie spaceru krakowskimi alejkami zaskoczyć swojego interlokutora opowieścią o nożu wiszącym w Sukiennicach, a przy świątecznym stole, kiedy rozmowa jak zwykle zejdzie na tematy zdrowotne, napomknąć o pigułkach przeczyszczających wielokrotnego użytku i największym kołtunie w Polsce, który zobaczyć można w Krakowie właśnie.

Jako rodowita Krakowianka, cierpię na nieuleczalną przypadłość, jaką jest czytanie wszelkich ciekawostkowych książek o Krakowie. Uwielbiam dowiadywać się nowych dla mnie rzeczy o miejscach, które – niby z pozoru – tak doskonale znam. Kiedy wiec tylko zobaczyłam, że wychodzi książka Zofii J...

Rozwiń Zwiń

recenzja całego cyklu tu - https://rysava-czyta.blogspot.com/2024/01/jednym-ciagiem-1-wojna-makowa-rebecca-f.html

Pierwszy tom „Wojny makowej” oceniłam średnio. To, co wówczas dostałam, nie sprostało sporym oczekiwaniom, które miałam dzięki licznym zachwytom, jakich się nasłuchałam na temat tej książki. Historia zaintrygowała mnie jednak na tyle, że chciałam dalej ją kontynuować. Nie bez znaczenia był również fakt, że jest to już zamknięta trylogia, która nie została rozwałkowana na piętnaście tomów, które musiałabym czytać przez lata. O „Republice smoka” wielu booktuberów mówiło, że to ta słabsza część, że jest w przypadku mowa o tej słynnej klątwie drugiego tomu. Tymczasem dla mnie…ta książka była zdecydowanie lepsza od poprzedniczki. Ale po kolei.

Drugi tom zaczynamy krótko po wydarzeniach z „Wojny makowej”. Rin, jako dowódczyni cike, stara się wywalczyć sobie drogę do cesarzowej Su Daji. Ma tylko jeden cel – zabić ją i zrobić to tak, aby Daji cierpiała jak najbardziej. Póki co jednak dziewczyna i jej ludzie są najemnikami pirackiej królowej i zabijają na jej zlecenie. Wszystko ulega jednak zmianie, kiedy na ich drodze staje przepotężny, ogromny okręt. Cike zdają się żegnać już z życiem, ale okazuje się, że osoby, których na owym statku spotkają, wcale nie chcą ich śmierci, wręcz przeciwnie – potrzebują ich pomocy.
Zasadniczo tyle można powiedzieć o fabule tej książki, żeby za wiele nie zdradzić. Akcja bowiem szybko tutaj pędzi, a wśród bohaterów przewijają nam się tak dawno niewidziane twarze, jak i zupełnie nowe postacie, które na pewno będą w stanie nieźle namieszać w życiu Rin, ale i całego cesarstwa. Na nią i jej sojuszników czeka sporo potyczek, niemało mistycznej mocy i magii, ale również śmierci, dramatów. I zdrady.

Rin jest bohaterką, która zaczęła mnie już w tej książce bardzo mocno irytować. Włączył się jej jakiś syndrom Harry’ego Pottera. Jest wybrana i każdemu o tym mówi, marudząc, jak to inni nie wiedzą, jak jej ciężko, a jednocześnie podejmuje ciąg głupich decyzji, z których to właśnie całe otoczenie musi ją później ratować, nierzadko przy tym cierpiąc czy nawet ginąc, a Rin i tak jest przekonana, że to w sumie nie jej wina, a ich, bo jej pomysł był doskonały, ale to oni wszystko zepsuli. Jakimś totalnym kuriozom są relacje, jakie bohaterka umacnia tutaj z innymi postaciami. Podobała mi się ta z Kitajem oraz Venką. Dwa przykłady przyjaźni, choć niełatwej, które jednak zdawały się idealnie odwzorowywać to, jak buduje się zażyłość w obliczu wojny. Natomiast „to coś” pomiędzy Rin, a Nezhą, to jest jakiś żart. Całkiem okej ukazanie przyjaźni zmienia się w pewnym momencie w jakiś twór, w którym nie do końca wiadomo, kim bohaterowie dla siebie są, jakie mają wobec siebie nadzieje, ale nawet co o sobie myślą. Byłam tym wątkiem bardzo nieusatysfakcjonowana i mam nadzieję, że trzeci tom wypleni ze mnie ten niesmak. Jak na złość mamy też ciągle do czynienia z flashbackami Rin dotyczącymi Altana, które są chyba najmniej interesującymi dla mnie w całej powieści.

Sporo osób narzekało na dużo wątków militarnych w „Republice smoka”, ale moim zdaniem wcale nie było ich jakoś specjalnie dużo, a kiedy już się pojawiały, to były interesujące oraz wprowadzały sporo akcji. Opisy walk, bitew, czy pomniejszych potyczek czytało mi się bardzo dobrze i doceniam mocno fakt, że autorka nie starała się ułagadzać, czy romantyzować obrazy brutalności i gwałtu.

Zakończenie bardzo mocno mnie zaskoczyło. A nawet nie tyle samo zakończenie, co poszczególne jego elementy. To, kto zdradził i kto zginął, pokazało, ze Rebecca Kuang nie boi się podejmować brutalnych decyzji (na pewno lubi „Grę o tron”, jak nic) i potrafi mocno przeorać emocjonalnie i fizycznie swoich bohaterów. Było ciekawie, a wszystko wskazuje na to, że będzie jeszcze ciekawiej w trzecim, wieńczącym już tę serię tomie. Myślę, że dosyć prędko zabiorę się i za niego.

Oceniam wyżej niż pierwszy tom, mam nadzieję, że tom trzeci dostanie ode mnie jeszcze większą liczbę gwiazdek.

recenzja całego cyklu tu - https://rysava-czyta.blogspot.com/2024/01/jednym-ciagiem-1-wojna-makowa-rebecca-f.html

Pierwszy tom „Wojny makowej” oceniłam średnio. To, co wówczas dostałam, nie sprostało sporym oczekiwaniom, które miałam dzięki licznym zachwytom, jakich się nasłuchałam na te...

Rozwiń Zwiń