Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W "Legionie" Elżbieta Cherezińska umieściła postać złodzieja, którego żołnierze NSZ łapią i mają na nim wykonać wyrok śmierci, jemu jednak udaje się przebłagać dowódcę, żeby darował mu życie, a on zmieni swoje postępowanie, przystąpi do oddziału i będzie walczył dla Polski. Za pseudonim wziął sobie "Kmicic" od nazwiska bohatera jedynej książki, jaką w życiu przeczytał. To fikcja, ale bardzo bliska prawdy. W II wojnie światowej walczyło wielu Kmiciców w AK i NSZ, podobnie jak Skrzetuskich czy Wołodyjowskich. Wielu też było takich, dla których Trylogia czy choćby sam "Potop" to jedne z niewielu przeczytanych książek. Czy może być lepsza rekomendacja dla dzieła i autora niż taka recepcja wśród czytelników?

W "Legionie" Elżbieta Cherezińska umieściła postać złodzieja, którego żołnierze NSZ łapią i mają na nim wykonać wyrok śmierci, jemu jednak udaje się przebłagać dowódcę, żeby darował mu życie, a on zmieni swoje postępowanie, przystąpi do oddziału i będzie walczył dla Polski. Za pseudonim wziął sobie "Kmicic" od nazwiska bohatera jedynej książki, jaką w życiu przeczytał. To...

Raz - jeden jedyny raz - zdarzyło mi się zapłakać, czytając książkę. I to bynajmniej nie jako dzieciak, ale jako dorosły (26 lat) facet, który już niemało w życiu przeczytał, a i trochę przeżył. Tym jedynym w swoim rodzaju momentem literackim była scena śmierci, a później pogrzebu Pana Wołodyjowskiego.

Raz - jeden jedyny raz - zdarzyło mi się zapłakać, czytając książkę. I to bynajmniej nie jako dzieciak, ale jako dorosły (26 lat) facet, który już niemało w życiu przeczytał, a i trochę przeżył. Tym jedynym w swoim rodzaju momentem literackim była scena śmierci, a później pogrzebu Pana Wołodyjowskiego.

Jest w Sienkiewiczu trochę grafomana. Te historie miłosne, zakochiwanie się od pierwszego wejrzenia, takie trochę toporne. To ścinanie 3 głów jednym zamachem - kompletnie nierealne. Zbiegi okoliczności pozwalające znaleźć się Zagłobie czy Rzędzianowi w odpowiednim czasie i miejscu takie naiwne... Ale mimo to, jest w tej, jak i w pozostałych częściach Trylogii coś co nie pozwoliło mi dać mniejszej noty niż najwyższa. To "coś", które sprawiało, że Trylogia musiała znaleźć się w prawie każdym polskim domu, nawet takim, w którym z reguły nic nie czytano. Sienkiewicz trafił w najczulsze punkty polskiej duszy, serc, które chciał pokrzepić. Trafił tak mocno, że PRL-owska władza nie próbowała z nim pośmiertnie walczyć (choć sfilmować "Ogniem i mieczem" nie dała). Bo nie da się ukryć, że historia rebelii kozaków (głównie chłopów) przeciw szlachcie, gloryfikująca tych, którzy tę rebelię tłumili wyraźnie nie była na rękę dziedzicom rewolucji komunistycznej.

Jest w Sienkiewiczu trochę grafomana. Te historie miłosne, zakochiwanie się od pierwszego wejrzenia, takie trochę toporne. To ścinanie 3 głów jednym zamachem - kompletnie nierealne. Zbiegi okoliczności pozwalające znaleźć się Zagłobie czy Rzędzianowi w odpowiednim czasie i miejscu takie naiwne... Ale mimo to, jest w tej, jak i w pozostałych częściach Trylogii coś co nie...