Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę tę można moim zdaniem oceniać dwojako. Po pierwsze stanowi naprawdę bardzo dobry, rzetelny zbiór dokumentów opisujący krok po kroku, jak kształtowała się Polska od kampanii wrześniowej aż do utworzenia PKWN, naprawdę uwidoczniona jest tytaniczna praca Autorów w kwestii wyszukiwania, a następnie selekcji materiałów. Z drugiej jednak strony niezwykle razi mnie nieukrawanie przychylny stosunek Autorów do idącej od Wschodu czerwonej fali, której - jak wiadomo - nasze Państwo pozbyło się wraz z wyjazdem ostatnich rosyjskich już żołnierzy w latach 90. XX wieku. Jednocześnie demonizowany jest rząd na uchodźstwie, który - co nie ulega wątpliwości - nie zawsze w pełni skupiał się na interesach ogółu polskiego społeczeństwa, niemniej jednak był jedyną legalną władzą państwową. Rząd PKWN, potem zaś PPR/PZPR był rządem narzuconym Polsce przez ZSRR, gdzie szczególnie bolesnych jest kilka kwestii: po pierwsze autorzy przyjmują, że "rząd londyński" był równie zależny od Aliantów zachodnich, co PKWN od ZSRR, zrównując tym samym ze sobą władzę opartą na mandacie demokratycznym z bolszewickim terrorem. Po drugie doskonale znane są konsekwencje wieloletniej izolacji Polski za Żelazną Kurtyną, gdzie dziesięciolecia prosperowania niewydajnego systemu gospodarki centralnie planowanej do dziś są dla Polski druzgocące i jeszcze wiele wody w Wiśle będzie musiało upłynąć, byśmy jak kraj nadrobili te cywilizacyjne zapóźnienie. Po trzecie władze na uchodźstwie miały być zdaniem autorów "oderwane od rzeczywistości" - ale czy równie oderwanym od rzeczywistości nie było narzucenie milionom ludzi życia na niemal pół dekady w ustroju komunistycznym...?

Książkę tę można moim zdaniem oceniać dwojako. Po pierwsze stanowi naprawdę bardzo dobry, rzetelny zbiór dokumentów opisujący krok po kroku, jak kształtowała się Polska od kampanii wrześniowej aż do utworzenia PKWN, naprawdę uwidoczniona jest tytaniczna praca Autorów w kwestii wyszukiwania, a następnie selekcji materiałów. Z drugiej jednak strony niezwykle razi mnie...

Historia II Rzeczpospolitej jest moim absolutnym konikiem, więc po reportaż autorstwa Tomasza Grzywaczewskiego prędzej czy później musiałem sięgnąć. Wprawdzie samą książkę posiadam od około roku, jednak wciąż czekałem na odpowiedni czas, by po nią sięgnąć, gdyż podskórnie czułem, że gdy już się w nią zagłębię, to przeczytanie całości zajmie mi 2-3 dni intensywnego jak na mnie czytania. I co by tu dużo nie mówić (a może i pisać) - nie zawiodłem się! Pewnie gdybym nie był aż takim zapaleńcem tematu, to pod kątem czysto literackim oceniłbym książkę na 8, jednak wymagające tytanicznej pracy zebranie w jednym miejscu historii ludzi z praktycznie każdej strony dawnego pogranicza naszego kraju (do których proces samego dotarcia z pewnością był niezwykle żmudny i czasochłonny), jak i przedstawienie nieznanych mi (co jest naprawdę dużą sztuką) wątków i historii związanych z dawnym pograniczem powoduje, że nie miałbym serca ocenić twórczości Autora niżej, niż na 10. Szczególnie doceniam takie poprowadzenie narracji, które niejednokrotnie pozwoliło mi zagłębić się w klimat "Starego Kraju", czyli państwa wieloetnicznego, wielojęzycznego i wielokulturowego, stanowiącego pewne odbicie tego, czym była Rzeczpospolita przedrozbiorowa. Moim skromnym zdaniem jest to obok "Rowerem przez II RP" Bernarda Newmana absolutnie czołowa pozycja dotycząca II RP wydana w ostatnich latach, ja zaś sam już ostrzę sobie zęby na "Granice marzeń" pana Grzywaczewskiego. Puentując dwoma słowami: serdecznie polecam!

Historia II Rzeczpospolitej jest moim absolutnym konikiem, więc po reportaż autorstwa Tomasza Grzywaczewskiego prędzej czy później musiałem sięgnąć. Wprawdzie samą książkę posiadam od około roku, jednak wciąż czekałem na odpowiedni czas, by po nią sięgnąć, gdyż podskórnie czułem, że gdy już się w nią zagłębię, to przeczytanie całości zajmie mi 2-3 dni intensywnego jak na...

Ciekawe zakończenie czterotomowej sagi. Ostatnia część czasami niezwykle irytuje długością opisów, które praktycznie nic nie wnoszą do fabuły (vide szukanie przez Nocnych Wędrowców kryjówki Szkarłata w Lodowym Ogrodzie), postacie drugoplanowe zdają się nie mieć do końca głębi (nawet po czterech tomach nie jestem zbytnio w stanie określić, jakie cechy charakteru odróżniają Spallego od Grunaldiego). Kilka drobnych zarzutów dałoby się jeszcze pewnie znaleźć, ale nie powinno to zatrzeć ogólnego wrażenia - saga zasługuje na wysoką popularność nie tylko w naszym kraju, zdecydowanie powinna stać się polskim towarem eksportowym (może filmowy blockbuster albo gra z segmentu AAA byłaby punktem zwrotnym w jego popularyzacji?). 4 tomy "Pana Lodowego Ogrodu" zasługują moim zdaniem na najwyższe uznanie nie tylko wśród fanów S-F czy fantasy, ale przede wszystkim miłośników dobrej literatury. Polecam gorąco i wierzę, że z jakiś czas dane będzie nam wszystkim zapoznać się z dalszymi przygodami Nocnych Wędrowców!

Ciekawe zakończenie czterotomowej sagi. Ostatnia część czasami niezwykle irytuje długością opisów, które praktycznie nic nie wnoszą do fabuły (vide szukanie przez Nocnych Wędrowców kryjówki Szkarłata w Lodowym Ogrodzie), postacie drugoplanowe zdają się nie mieć do końca głębi (nawet po czterech tomach nie jestem zbytnio w stanie określić, jakie cechy charakteru odróżniają...