Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trylogię “Igrzyska Śmierci”, którą zapewne sporo z Was zna lub kojarzy, ze względu na głośne ekranizacje, czytałem już dobrych kilka lat temu. Autorka postanowiła wydać prequel (na ten moment napisała tylko jedną książkę, ale kto wie czy nie pojawią się następne) opowiadający historię młodości znienawidzonego przez wszystkich Prezydenta Snowa. Do czytania zasiadałem z mieszanką ekscytacji i niepewności. Czy ja naprawdę chcę poznać tę postać bliżej? A może jego zachowania były zupełnie uzasadnione i jest on tak naprawdę ofiarą systemu? Tak czy inaczej, niedługo miałem się o tym przekonać.
Młodego Corio, bo tak bliscy nazywają Coriolanusa Snowa głównego protagonistę, poznajemy, w momencie, gdy ma kończyć szkołę i roztacza plany nad swoją dalszą karierą. Jego rodzina to tylko kuzynka Tigris, (którą także znamy z “Igrzysk…”) oraz babcia, nazywana Panibabką. Są w kiepskiej sytuacji finansowej, jak większość elity Panem, co jest wynikiem ciężkiej wojny, którą Kapitol toczył i wygrał z dystryktami. Koszt tej wojny odczuli wszyscy mieszkańcy obu stron, zarówno materialny jak i w ludziach. Tak właśnie zginęli rodzice Corio. Mimo braku pieniędzy i głodu, wszyscy udają, że wciąż elitą pozostają. Świat Kapitolu jest pełen takiej obłudy i gry pozorów.
Motorem dla fabuły są dziesiąte igrzyska, choć tym razem z perspektywy pierwszej w historii grupy mentorów. Igrzyska wyglądają w tych czasach zupełnie inaczej niż będą wyglądać za te kilkadziesiąt lat. Trybuci zamykani są na arenie wielkości stadionu na tak długo aż zostanie tylko jeden z nich. Od momentu wylosowania aż po trafieniu na arenę, są oni traktowani gorzej jak zwierzęta. Są trzymani w klatkach starego zoo i nie otrzymują ani pożywienia, ani wody. Rola mentorów to coś zupełnie nowego, co zupełnie zmieni ich dotychczasowy kształt i znaczenie dla populacji Panem. W ogóle wpływanie ludzi z zewnątrz na przebieg tych krwawych zawodów jest właściwie żaden. Mało kto też te zmagania ogląda. To właśnie w czasach opisanych na kartach tej książki, zaczęto myśleć o usprawnieniach tego wydarzenia, tak by miało większy wpływ na umysły widzów, ale też by przynosiły zyski dla Kapitolu.
O tym jak kontakt z igrzyskami w tak bliski sposób, wspomnę, że sprawy sercowe będą miało tutaj też ważną rolę, wpłynie na głównego bohatera będziecie już musieli poczytać sami. Jest tu trochę zwrotów akcji, moralnych dylematów i kontrowersyjnych decyzji. Trochę jestem rozczarowany, że jednak prezydent Snow wcale nie różnił się aż tak bardzo w czasach młodości od swojej dojrzałej wersji. Mimo to, ciekawie było poznać historię jak to się wszystko zaczęło, a także samego kraj. Myślę, że gdyby pojawiły się kolejne tomy o dalszych poczynaniach Coriolanusa, zapewne bym po nie sięgnął. Na pewno jednak już z mniejszymi oczekiwaniami rewolucji. Może jednak warto już temu światowi i historii dać spokój? Albo napisać coś osadzonego w tym świecie, ale nie związanego z wydarzeniami i postaciami już nam znanymi? Wszystko w rękach autorki. Może fani serii jeszcze otrzymają od niej jakiś prezent.

Trylogię “Igrzyska Śmierci”, którą zapewne sporo z Was zna lub kojarzy, ze względu na głośne ekranizacje, czytałem już dobrych kilka lat temu. Autorka postanowiła wydać prequel (na ten moment napisała tylko jedną książkę, ale kto wie czy nie pojawią się następne) opowiadający historię młod...

Rozwiń Zwiń

Dosyć niedawno skończyłem czytać książkę “Oblicza Magii”, którą byłem mocno zawiedziony, stąd byłem ciekaw jak poradził sobie z podobną tematyką zagraniczny autor, któremu nie jest ona obca. Różnica moim zdaniem jest spora, zarówno w sposobie przedstawiania informacji jak i w podejściu do opisywanych przedmiotów i wydarzeń.
“Przeklęte przedmioty” to, jak sama nazwa wskazuje, książka opisująca obiekty, które uznane zostały z takich czy innych powodów za przeklęte. Każdy taki artefakt ma swój własny rozdział i są one pogrupowane kategoriami, takimi jak np. przeklęte przedmioty w gablotach. Na początku każdego rozdziału streszczone są fakty, takie jak pochodzenie obiektu, znani posiadacze czy obecna lokalizacja. Dzięki temu widać, że autor przeprowadził odpowiedni wywiad i prześledził historię każdego z nich, a także nadaje to książce lekko encyklopedycznego wyrazu.
Najbardziej zaciekawiło mnie nie tyle to, jak powszechna jest wiara w tego typu przekleństwa, ale jak bardzo osadzone w popkulturze są niektóre z nich. Czy wiedzieliście na przykład, że diament Serce Oceanu z filmu “Titanic” Jamesa Camerona, jest inspirowany przeklętym przedmiotem? Oczywiście najbardziej z takich historii czerpią horrory, takie jak “Anabelle”. Ale nie tylko przemysł filmowy, no i z racji, że czytałem o tym książke, literacki, czerpie zyski z podobnych wierzeń. Autor opowiada też jak duży jest popyt na kupowanie i kolekcjonowanie takich artefaktów. Ja tam chyba bym się bał mieć choćby jeden taki z nich w domu. Lalki chyba przerażają mnie najbardziej…
Książka napisana jest z humorem, co jednym może się podobać innym nie. Ocker żartuje głównie z naciąganych historii artefaktów. Jednocześnie, nie miałem poczucia by kpił z ludzi, którzy w nie wierzą. Sam też przyznaje się, że nabył na eBayu obiekt, który miał my przynieść nieszczęście, ale póki co, nie znalazł dowodów na jakiekolwiek zmiany w jego życiu od momentu zakupu.
Podsumowując, książka jest lekka i przyjemna. Szybko się ją czyta, ale też czuję, że niewiele mi zostanie w głowie po tej lekturze. To chyba wina zbyt małej ilości udokumentowanych faktów wiążacych przedmioty z nieszczęściami. Może jakby opisywane wydarzenia choć odrobinę mnie wystraszyły… Czekam aż trafię na książkę o jakiejkolwiek formie magii, napisaną na poważnie, bez elementów humorystycznych bądź z perspektywy sceptyka.

Dosyć niedawno skończyłem czytać książkę “Oblicza Magii”, którą byłem mocno zawiedziony, stąd byłem ciekaw jak poradził sobie z podobną tematyką zagraniczny autor, któremu nie jest ona obca. Różnica moim zdaniem jest spora, zarówno w sposobie przedstawiania informacji jak i w podejściu do ...

Rozwiń Zwiń

Od bardzo dawna chciałem i zbierałem się, żeby przeczytać ten klasyk. Wiele się o nim słyszy, ze względu na liczne odniesienia w kulturze. Opinia o samej książce też czytałem bardzo dobre. Niestety mnie ta książka nie przypadła do gustu.
“Portret Doriana Graya” to powieść napisana pod koniec XIX w. Jest to bardzo widoczne zarówno w sposobie pisania, jak i w przedstawionej rzeczywistości. Przyznam, że często opisywane sytuacje czy dialogi były dla mnie abstrakcyjne i niezrozumiałe. Język jest bardzo poetycki i opisowy, co też nie każdemu się może podobać. Co ja będę owijał w bawełnę… umęczyłem się po prostu. Ładnie napisane, ale po co to wszystko?
Gatunkowo ciężko wybrać jeden idealny. Gotyk? Horror? Klasyka? Zapewne coś pośrodku. Styl pisania jest typowo klasyczny. Klimat mocno gotycki. Lekko makabryczne sceny (lekko jak na dzisiejsze czasy oczywiście) wskazują na horror. No i oczywiście mamy tu też elementy fantastyczne.
Tematami, w okół których lawirują postaci i ich rozważania, to przemijanie, moralność i ocenianie ludzi po wyglądzie i statusie społecznym. Mówi się o powyższych problemach naprawdę sporo, wręcz pod koniec książki ma już się ich dosyć. Bardzo delikatnie jest także zasugerowany wątek LGBTQ+. Jak na tamte czasy to sporo, choć wydaje mi się, że jak ktoś nie jest wyczulony na tym punkcie, to mógłby nawet nie zwrócić uwagi na ten temat.
Jeśli chodzi o postaci, to jest dosłownie kilka takich, które potrafię z głowy wymienić. Pozostałe, nawet jak wymienione z nazwiska, są tak naprawdę nieistotne i stanowią tylko tło. Trudno lubić lub nie bohaterów innych niż Dorian, bo znamy ich tylko z perspektywy protagonisty, który, umówmy się, nie jest najlepszym pryzmatem przez który moglibyśmy patrzeć. Samego Doriana raczej lubić się nie da.
W samej fabule tak naprawdę niewiele się dzieje. Jest dosłownie kilka wydarzeń, wokół których akcja przyspiesza. Przez resztę czasu główny bohater kogoś odwiedza albo jest odwiedzany, albo siedzi w klubie. W każdym z wypadków, postaci filozofowują lub prowadzą tak zwany small talk. Rzadko kiedy z tych rozmów cokolwiek wynika.
Podsumowując, trochę nie rozumiem fenomenu tej książki. Domyślam się, że jej sukces wynikał z tych samych czynników co sukces “Frankensteina” czy “Drakuli”, czyli pobudzały wyobraźnię czytelników. Natomiast, patrząc z perspektywy współczesnego odbiorcy, książka ta nie była dla mnie w żadnej mierze atrakcyjna. Nie przemówiły do mnie ani fabuła, ani postaci, ani język. Wartym uwagi jest jedynie motyw obrazu, który zainspirował tak wielu innych twórców i stał się ikoną równą duetowi Dra Jeckylla i pana Hyde’a.

Od bardzo dawna chciałem i zbierałem się, żeby przeczytać ten klasyk. Wiele się o nim słyszy, ze względu na liczne odniesienia w kulturze. Opinia o samej książce też czytałem bardzo dobre. Niestety mnie ta książka nie przypadła do gustu.
“Portret Doriana Graya” to powieść napisana pod kon...

Rozwiń Zwiń

Przyznam, że byłem mocno sceptyczny słysząc, że Stephen King zrobił kolejne podejście do literatury fantasy zamiast trzymać się dobrze mu znanego gatunku. Czytałem pierwszy tom “Mrocznej Wieży” i zupełnie nie spodobała mi się kreacja świata, którą stworzył. Na tyle, że nie sięgnąłem po kolejne tomy z tej serii. Mimo to, zdecydowałem się na zakup tej książki, ciekawość wygrała.
“Baśniowa opowieść” to historia nastolatka, który musiał szybko dorosnąć. Jego matka zmarła, gdy był mały. Jego ojciec źle znosił stratę żony i uciekł on w alkohol. Charlie, bo tak ma na imię nasz protagonista, nauczył się dbać nie tylko o siebie, ale też o dom i ojca. Życie jednak postanowiło postawić go przed kolejnymi, niecodziennymi próbami. Jedną z nich będzie ratowanie innego świata, do którego przyjdzie mu trafić.
Książkę dobrze się czyta. Stephen King jest świetnym opowiadaczem historii. Opisy malują nam obraz świata z odpowiednią dozą dokładności, tak by czytelnicy mogli wyobrazić sobie przedstawione sceny, ale i też by ich nie zanudzić. Mankamentem jest niestety długość powieści. Moim zdaniem jest niepotrzebnie rozwleczona. Pierwsze 250 stron to jest nadal wprowadzenie, przedstawienie tła i pochodzenia głównego bohatera oraz jego droga w stronę fantastyki. I tu dodam, że ta część była perfekcyjnie napisana, czego nie mogę powiedzieć o wydarzeniach w świecie baśni. W moim odczuciu, autor, powinien pozostać przy historiach z dreszczykiem, bo ostatecznie znowu mu taka wyszła, chyba niezamierzenie, jeśli wierzyć reklamom tej książki. Zarówno znany nam świat, jak i świat baśniowy są mroczne, pełne niegodziwości i ponurych barw. Postaci są wielowymiarowe, co jest jednocześnie plusem i minusem, bo fajnie byłoby mieć chociaż jedną, którą byśmy lubili tak po prostu i nie przywoływałaby negatywnych wizji. Każdy z bohaterów nich musi mieć jakiś element czy to wizualny czy charakterologiczny, który by sprawiał, że nie kojarzy się ona do końca pozytywnie. Jest to dosyć prawdziwe, bo ideałów nie ma, ale chyba już nauczeni jesteśmy dzielić na dobrych i złych.
Jak to zwykle u Kinga, książka porusza dużo trudnych motywów i tematów. Pojawiają się tu motyw śmierci i radzenia sobie z nią, alkoholizmu, trudów dojrzewania, mrocznych stron ludzkiej natury, czy starości i przemijania.
Podsumowując, książkę polecam, bo to jeden z ciekawszych tytułów tego autora, a czytałem ich już kilkanaście. Jak wspomniałem, dobrze się czyta, a postaci są interesująco zbudowane. UWAGA! Nie dajcie się zmylić tytułowi, to nie jest książka dla dzieci. Zaklasyfikowałbym ją chyba do gatunku dark fantasy. Pełno jest w niej nawiązań do popkultury, na które sam bohater zwraca nam uwagę. Ostrzegam jednak, że jest przydługa i były takie momenty, że byłem już nią zmęczony. Jeśli powyższe ostrzeżenia Was nie odstraszyły, to zapraszam do lektury i podzielenia się swoimi spostrzeżeniami w komentarzach.

Przyznam, że byłem mocno sceptyczny słysząc, że Stephen King zrobił kolejne podejście do literatury fantasy zamiast trzymać się dobrze mu znanego gatunku. Czytałem pierwszy tom “Mrocznej Wieży” i zupełnie nie spodobała mi się kreacja świata, którą stworzył. Na tyle, że nie sięgnąłem po kol...

Rozwiń Zwiń

Jak zobaczyłem okładkę tej książki i jej tytuł, przyznam, że byłem bardzo zaintrygowany. Grafika jest doprawdy niecodzienna i zawiera elementy kojarzone z wieloma kulturami. Natomiast tytuł i opis z tylnej okładki pobudziły ciekawość, by poznać “prawdziwą” magię, nie taką wyrwaną ze świata fantasy, a taką, w którą prawdziwi, żyjący ludzie wierzyli i może nadal wierzą.
Autorka Katarzyna Maniszewska to dziennikarka i podróżniczka, która jak podaje wkładka do książki, zajmuje się nie tylko doświadczaniem na własnej skórze mało znanych przeciętnemu śmiertelnikowi kultur, ale przede wszystkim tematyką… terroryzmu.
“Oblicza magii” to książka, w której autorka wymienia i porównuje różne wierzenia, z którymi się spotkała, bądź o których czytała, ale mogła je porównać z tymi pierwszymi. Podzielona ona jest na rozdziały, które kategoryzują opisywane treści dzięki czemu, gdy jesteśmy zainteresowani tylko jednym z opisywanych tematów, możemy łatwo do niego dotrzeć i na nim się skupić. Ilość opisywanych wierzeń i rytuałów jest naprawdę spora, ale niestety, dokładnie opisanych jest tylko niewielki ułamek. Rozumiem, że rozpisywanie się nad każdym sprawiłoby, że książka musiałaby mieć kilka tomów oraz że autorka skupiała się tylko na tym co mogła opisać z pierwszej ręki, ale mimo to miałem duży niedosyt, gdy wspomniane zagadnienie nie zostało rozwinięte. Dodatkowo, forma w jakiej są one przedstawiona jest dosyć rozczarowująca. I tu zaczynają się wady książki, które uważam za dość poważne i znacząco wpływające na moją ocenę tej pozycji.
Po pierwsze, opisywane wierzenia w zdecydowanej większości są wymieniane, tak po prostu, wyliczane po przecinku. Wygląda to wręcz prostacko i sprawiło, że czułem jakbym czytał niezbyt udaną pracę studenta. Po drugie, podejście pani Katarzyny do opisywanych kultur bywa lekceważący, co sprawia, że automatycznie poczułem do niej niechęć. Spodziewałbym się po człowieku wykształconym i obytym w szerokim świecie obiektywizmu i większej otwartości na nieznane. Autorka wydawała się traktować spotykanych ludzi z góry. Przykro się czyta takie relacje, bo kojarzą mi się z dość kontrowersyjnym podróżnikiem, którego zapewne każdy zna, Wojciechem Cejrowskim. Zgadzam się, że niektóre rytuały mogą być dla człowieka szokujące, i sam w ramach cierpiałbym, oglądając cierpienie zwierząt powodowane nieuzasadnionymi przekonaniami, co nie daje mi prawa wypowiadania się o , kulturze której nie rozumiem, w sposób prześmiewczy. Sama autorka opisuje jak wielu Europejczyków wciąż wierzy w zabobony takie jak talizmany, ale czym różni się taki talizman od chrześcijańskiej relikwii czy medalika? Tylko i wyłącznie tym, że ktoś w nie wierzy bądź nie.
Podsumowując, o ile dowiedziałem się wielu nowych rzeczy, to sposób w jaki ta wiedza była przedstawiona nie przypadł mi do gustu. Przez powierzchowne przedstawienie wiele informacji po prostu szybko zapomnę. W tym momencie nawet, gdy piszę to słowa, na tydzień po ukończeniu lektury, pamiętam może z 5-10% przywoływanych przykładów. Natomiast podejście autorki pozostawiło niesmak.
PS. Dodam tylko, że pewnym plusem są podane źródła na końcu książki, dzięki którym zainteresowane tematem osoby mogą poszerzyć swą wiedzę, a także można zweryfikować prawdziwość relacji autorki.

Jak zobaczyłem okładkę tej książki i jej tytuł, przyznam, że byłem bardzo zaintrygowany. Grafika jest doprawdy niecodzienna i zawiera elementy kojarzone z wieloma kulturami. Natomiast tytuł i opis z tylnej okładki pobudziły ciekawość, by poznać “prawdziwą” magię, nie taką wyrwaną ze świata...

Rozwiń Zwiń