Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Propozycja dla zimnolubów (zaliczam się do nich). Tytuł zabawny, a nawet nieco infantylny, ale nie dajmy się mu zwieść, to tylko pozory :) Najważniejsze co „pod spodem”, a tu mnóstwo treść i informacji. Jedna wielka kopalnia wiedzy o naszych ziemskich biegunach. O klimacie, przyrodzie, dramatycznej historii odkryć tych rejonów. Autor, polarnik (kilka sezonów w polskiej bazie Arctowski w Arktyce) i przewodnik po terenach polarnych, opowiada o swojej wielkiej pasji jaką są tereny podbiegunowe, a przy okazji obala i prostuje wiele mitów. W jednej książce mamy zebrane najważniejsze daty i fakty dotyczące heroicznych wypraw w te okolice, przegląd arktycznych gatunków, szczegółowy opis ich zachowań i często zabawnych spotkań, a wszystko to opisane z wielkim luzem, miłością do zwierząt i dystansem do ludzi. Autor nie boi się niewygodnych tematów, a między wierszami znajdziemy wiele ciekawych spostrzeżeń na temat jego widzenia świata. Mówi o wpływie działalności człowieka na klimat i przyrodę tych bezcennych obszarów, porusza temat etyki biologów (a często jego braku), opisuje codzienne życie polarników (dobre i złe doświadczenia). Jeśli ktoś nadal marzy o smażeniu się na plaży w Egipcie, to po tej lekturze jest wielce prawdopodobne że zmieni zdanie.
Tylko Północ ! (no chyba że bardzo dalekie Południe):)

Propozycja dla zimnolubów (zaliczam się do nich). Tytuł zabawny, a nawet nieco infantylny, ale nie dajmy się mu zwieść, to tylko pozory :) Najważniejsze co „pod spodem”, a tu mnóstwo treść i informacji. Jedna wielka kopalnia wiedzy o naszych ziemskich biegunach. O klimacie, przyrodzie, dramatycznej historii odkryć tych rejonów. Autor, polarnik (kilka sezonów w polskiej...

Jestem świeżo po lekturze „Farba znaczy krew” Z. Kruczyńskiego. Jest to książka porażająca i szczera do bólu. Autor to osoba kompetentna (były wieloletni myśliwy). Na kolejnych stronach swojej książki pisarz wytrąca po kolei każdy propagandowy argument myśliwych i obnaża ten nieludzki proceder (często bardzo „plastycznie” i szczegółowo). Ujawnia hipokryzje, ignorancje i brak wiedzy tego środowiska. Nie ukrywa żadnych szczegółów, przytacza przykłady z własnej działalności przez co opisywane historie są tym bardziej wiarygodne.
I jeszcze kilka cytatów z książki:

„Polowanie na ptaki, podobnie jak na pozostały drobiazg leśny i polny, to zabijanie wyłącznie dla czystej przyjemności”

„Nigdy, w czasach gdy polowałem, nie spotkałem się z myśliwym który twierdziłby, że poluje po to, by utrzymać harmonię i równowagę w przyrodzie. Ten slogan zarezerwowany jest dla oficjalnej argumentacji…”

„Właściwie nie wiadomo, co by się miało zdarzyć ze strony jeleni, dzików, zajęcy, dzikich gęsi, bażantów czy saren gdyby ich nie zabijać. Czy zagrażałyby współczesnym ludziom w miastach i na wsiach? Nie znam badań naukowych, które by wykazały niezbędność istnienia myślistwa w przyrodzie.”

„Przeprowadzana od stu lat, konsekwentnie, kampania (…) spowodowała ogólne przeświadczenie o dobroczynnej dla przyrody roli myśliwych. A przecież to krew i treść z rozwalonych kulą jelit!”

„”Ty a co to za ptak śpiewa”? Chodziło o kosa. Mężczyzna, który pytał, był myśliwym. Czy ludzie z taką świadomością przyrody mogą coś dla niej zrobić? (…) Odnoszę wrażenie, że większość z nich ma żenującą wiedzę przyrodniczą”.

„Myśliwi dokarmiają przez okrągły rok, ponieważ mają cel - utrzymać zwierzynę w łowisku, by móc ją zabijać.”

„W czasach, gdy polowałem, jakoś łatwiej było mi strzelić, jeśli przedtem wydałem pieniądze i trochę popracowałem przy dokarmianiu. Sumienie mniej bolało. I o tę ulgę także chodziło. A może przede wszystkim o nią?”

"A przecież pięćdziesiątka przed polowaniem to coś powszechnego. Nie wypijesz, nie zabijesz"

I ostatni cytat :)
"Zabijanie za pomocą symbolicznego penisa, czyli strzelby, potężnych, niezależnych, wiodących swoje haremy zwierzęcych samców musi dawać podświadome poczucie satysfakcji. Z pewnością reperuje wrażliwe i zagrożone męskie ego"

Takich smutnych stwierdzeń jest tu znacznie więcej. Książka otwiera oczy na ten nieludzki proceder i na ludzi którzy się nim parają i ich niskie pobudki.

Jestem świeżo po lekturze „Farba znaczy krew” Z. Kruczyńskiego. Jest to książka porażająca i szczera do bólu. Autor to osoba kompetentna (były wieloletni myśliwy). Na kolejnych stronach swojej książki pisarz wytrąca po kolei każdy propagandowy argument myśliwych i obnaża ten nieludzki proceder (często bardzo „plastycznie” i szczegółowo). Ujawnia hipokryzje, ignorancje i...

Od czasu do czasu zdarzają się takie książki które jak w tekście znanej piosenki „szczególnie jak mnie co wzruszy rzuca mnie się na uszy” i o których po prostu czuję fizycznie że muszę skrobnąć kilka słów. Taką książką był dla mnie ostatnio reportaż panów Jastrzębskiego, Morawieckiego i Skawińskiego „Jutro spadną gromy”. Już po nazwiskach autorów książki można było mieć pewność że będzie to rasowy reportaż z wielopłaszczyznowym potraktowaniem opisywanego tematu, z dotarciem do ciekawych miejsc i rozmówców, ale i z pewnym dystansem do opisywanego tematu, tak żeby to sam czytelnik mógł wyrobić sobie własne zdanie (po lekturze reportażu o utopijnej sekcie Wissarionowców, którą stworzył w głuszy na dalekiej Syberii pewien milicjant który ogłosił się wcieleniem Chrystusa na ziemi wiedziałem że już zawsze będę sięgał po książki sygnowane nazwiskiem Jędrzej Morawiecki :)).
Tematem książki jest po prostu Podlasie, z jego barwną, mistyczną kulturą, przenikającymi się od wieków religiami i często trudną historią. Chyba nie czytałem jeszcze tak dobrego dokumentu o moim regionie. Jako Podlasiak z dziada-pradziada muszę przyznać że w książce nie znalazłem wielu odkrywczych dla mnie faktów (chodź kilka się znalazło), była to jednak, przede wszystkim sentymentalna wyprawa po miejscach które tak dobrze znam, po ludziach z którymi żyję tu na co dzień, po ich historiach i opowieściach które tworzyły także moje podlaskie szczęśliwe dzieciństwo i na pewno w dużym stopniu ukształtowały mnie jako dorosłego człowieka hołdującemu pewnym wartościom i zasadom.
Moim zdaniem główną zaletą tego reportażu jest jego autentyczność, wierność opisywanym faktom i historiom ludzi (jako Podlasiak mogę śmiało wystawić mu certyfikat autentyczności :)).
Dla tubylca będzie to więc przede wszystkim sentymentalna wyprawa do miejsc dobrze mu znanych (Narew, Krynki, Zaleszany, Odrynki itp.) i odświeżenie pewnych faktów. Dla „niepodlasiaka” myślę że będzie to prawdziwa kopalnia wiedzy o mentalności mieszkańców Podlasia, czasem bardzo słabo znanej historii i wyprawa w nieznane, a przecież tak bliskie. Dla wielu będzie to też zapewne jedyna szansa na sięgnięcie znacznie głębiej. Autorom (osobom jednak „z zewnątrz”) udało się nakłonić ludzi do mówienia i odkrycia tego czego „zwykły turysta z Warszawy” na co dzień nie widzi przemieszczając się w weekend z rezerwatu ścisłego w Białowieży na rozlewiska Biebrzy i z powrotem do domu.

Od czasu do czasu zdarzają się takie książki które jak w tekście znanej piosenki „szczególnie jak mnie co wzruszy rzuca mnie się na uszy” i o których po prostu czuję fizycznie że muszę skrobnąć kilka słów. Taką książką był dla mnie ostatnio reportaż panów Jastrzębskiego, Morawieckiego i Skawińskiego „Jutro spadną gromy”. Już po nazwiskach autorów książki można było mieć...