Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gasić obecne pożary, potem przejmować się tymi, które dopiero wybuchną.

Gasić obecne pożary, potem przejmować się tymi, które dopiero wybuchną.

Mamo, dlaczego mam taki chaos w głowie, skoro na zewnątrz wszystko jest w porządku.

Mamo, dlaczego mam taki chaos w głowie, skoro na zewnątrz wszystko jest w porządku.

Żeby móc podróżować, musisz mieć jakiś punkt stały, punkt, z którego wyruszyłeś. I do niego zawsze powracać, żeby przygotować następną podróż. Nie istnieje koło bez środka. I nie istnieje podróż bez powrotu.

Żeby móc podróżować, musisz mieć jakiś punkt stały, punkt, z którego wyruszyłeś. I do niego zawsze powracać, żeby przygotować następną podróż. Nie istnieje koło bez środka. I nie istnieje podróż bez powrotu.

Należę do pokolenia trzydziestolatków, które non stop się boi, że nie jest dorosłe. Bo nie ma stałej pracy, mimo że to przecież błogosławieństwo. Bo nie ma ubezpieczenia zdrowotnego, mimo że system ubezpieczeń publicznych jest nieprzejrzysty tak bardzo, że baba w NFZ-ecie nie wie, po co mam wysyłać do ZUS-u potwierdzenie przelewu, i rozbrajająco wzrusza ramionami, kiedy ją o to pytam. Nie jest dorosłe, bo nie musi brać ślubu i może mieć dziecko wtedy, kiedy chce, więc odwleka to w nieskończoność. Gdyby nie wpadki, pewnie w ogóle byśmy się nie rozmnażali. Możemy chodzić w swoich ulubionych T-shirtach z zespołami, których słuchaliśmy w ogólniaku, całymi dniami grać na PlayStation i chodzić na imprezy. Angażujemy się w protesty przeciwko wycince drzew i wysyłamy sobie linki z mrówkojadami w swetrach. Ale cały czas się boimy, że ktoś nas przyłapie na tym, że nie jesteśmy dorośli. To nasz największy lęk. Czasem mówimy sobie, że jesteśmy, bo mamy prawo jazdy albo kredyt. Uspokajamy ten wyrzut sumienia. Ale zaraz potem pojawia się wątpliwość, że przecież robimy nie to, co byśmy chcieli. Że chcieliśmy być pisarzami, fotografami, podróżnikami. Pisać dramaty albo prowadzić kawiarnię ze sceną teatralną. Że powinniśmy mieć dzieci, bo zegar biologiczny. Koniec końców musimy coś zrobić z tymi emocjami, z tym wielkim wyrzutem, że nie żyjemy tak, jak nam się wydaje, że powinniśmy, ani tak, jak nam się wydaje, że chcemy, ani tak, jak naprawdę chcemy. Zamiast cieszyć się nieograniczoną wolnością wyboru, dostajemy ataku paniki. Albo wkurwiamy się na dwudziestolatków, że są głupsi i mniej zdolni, ale nie mają oporów, żeby w jednym tygodniu projektować biżuterię, zakładać bloga z recenzjami książek, studiować grafikę na St. Martin’s i nagrywać epkę. A potem i tak wystarczy jeden telefon od matki z pytaniem „a co z pracą?” i na tydzień dostajemy doła.

Należę do pokolenia trzydziestolatków, które non stop się boi, że nie jest dorosłe. Bo nie ma stałej pracy, mimo że to przecież błogosławieństwo. Bo nie ma ubezpieczenia zdrowotnego, mimo że system ubezpieczeń publicznych jest nieprzejrzysty tak bardzo, że baba w NFZ-ecie nie wie, po co mam wysyłać do ZUS-u potwierdzenie przelewu, i rozbrajająco wzrusza ramionami, kiedy ją o to...

W efekcie często się zdarza, że jestem zmęczona bez powodu, bo wiele czasu zajmuje mi karcenie samej siebie za bezproduktywne lenistwo.

W efekcie często się zdarza, że jestem zmęczona bez powodu, bo wiele czasu zajmuje mi karcenie samej siebie za bezproduktywne lenistwo.

Jesteśmy tacy sami. Identyczni. Nie ma między nami żadnej różnicy, wybieramy tylko inne rodzaje broni, żeby przestać czuć, żeby zapomnieć o sobie i o tym, jak bardzo wszystko źle robimy, jak bardzo nie potrafimy sobie poradzić, jak bardzo jesteśmy najgorszymi ludźmi na świecie.

Jesteśmy tacy sami. Identyczni. Nie ma między nami żadnej różnicy, wybieramy tylko inne rodzaje broni, żeby przestać czuć, żeby zapomnieć o sobie i o tym, jak bardzo wszystko źle robimy, jak bardzo nie potrafimy sobie poradzić, jak bardzo jesteśmy najgorszymi ludźmi na świecie.

Jeśli w domu nikt mnie nie pytał, jak się czuję, nikt siebie nie pytał, jak się czuje, tylko trzeba się było zajmować innymi sprawami, takimi jak to, że nie schowałam mleka do lodówki, to sama też nie pytam, jak się czuję. Nie umiem.

Jeśli w domu nikt mnie nie pytał, jak się czuję, nikt siebie nie pytał, jak się czuje, tylko trzeba się było zajmować innymi sprawami, takimi jak to, że nie schowałam mleka do lodówki, to sama też nie pytam, jak się czuję. Nie umiem.

Nie wiedziałam, jak się rozmawia. Nie wiedziałam, jak się mówi do ludzi.

Nie wiedziałam, jak się rozmawia. Nie wiedziałam, jak się mówi do ludzi.

Mieliśmy wszyscy modne ciuchy i byliśmy mistrzami ciętej riposty, ale nigdy nie rozmawialiśmy naprawdę.

Mieliśmy wszyscy modne ciuchy i byliśmy mistrzami ciętej riposty, ale nigdy nie rozmawialiśmy naprawdę.

Czasami tak bardzo wierzymy, że ktoś rzuca nam koło ratunkowe, iż nie dostrzegamy, że tak naprawdę wciąga nas pod wodę.

Czasami tak bardzo wierzymy, że ktoś rzuca nam koło ratunkowe, iż nie dostrzegamy, że tak naprawdę wciąga nas pod wodę.