Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielka kultura ducha kształtuje się dzięki ludziom otwartym, zdolnym do zrozumienia i współczucia dla innych. Do takich ludzi należą mistycy. Potrafią oni przekraczać wszelkie podziały religijne i konfesyjne. Mistyk nie jest zgorzkniałym samotnikiem, pozbawionym poczucia ludzkiej solidarności. Wręcz przeciwnie, jego doświadczenie duchowe pozwala mu odnaleźć najgłębsze więzi istniejące między ludźmi. Potrafi on odkrywać ukryte piękno, które jest zapowiedzią ich ostatecznego ocalenia i przeobrażenia. Kto wczyta się w świadectwa mistyków, znajdzie w nich zaprzeczenie wszelkiego fundamentalizmu i ciasnoty ducha. Odkryje ich miłosierdzie i współczucie, ogarniające wszystkich ludzi i wszystkie stworzenia.
Jest w tym świadectwie wielka mądrość spojrzenia na świat i ludzkie losy, mądrość wyzwalająca od ekskluzywizmu i zadufania w sobie. Mądrość ta rodzi się z głębokiego doświadczenia międzyludzkiej wspólnoty i solidarności. Świadectwo mistyków jest wielce pouczające (s. 220).

Wielka kultura ducha kształtuje się dzięki ludziom otwartym, zdolnym do zrozumienia i współczucia dla innych. Do takich ludzi należą mistycy. Potrafią oni przekraczać wszelkie podziały ...

Rozwiń

Zwiń

Jak nie tracić zaufania do Boga w obliczu zła i cierpienia? Czy mądrość nadziei może wnieść w tę mroczną sferę duchowe rozświetlenie?
Te i podobne pytania ustawicznie powracają w moich myślach. Modlę się tymi pytaniami. Modlę się i poszukuję mądrości, którą daje nadzieja (s. 12).

Jak nie tracić zaufania do Boga w obliczu zła i cierpienia? Czy mądrość nadziei może wnieść w tę mroczną sferę duchowe rozświetlenie?
Te i podobne pytania ustawicznie powracają w ...

Rozwiń

Zwiń

Niebawem wyszło na jaw, gdzie znikało mleko. Świnie wlewały je sobie codziennie do karmy. Tymczasem dojrzewały wczesne odmiany jabłek, a trawa w sadzie pokryła się owocami, które strącił wiatr. Zwierzęta były święcie przekonane, że spady zostaną podzielone po równo, jednak pewnego dnia ogłoszono, że mają zostać zebrane i przeniesione do siodlarni - dla świń. Dały się słyszeć sarkania, ale nie odniosły żadnego skutku. Wszystkie świnie były w tym punkcie zgodne, nawet Snowball i Napoleon. Niezbędnych wyjaśnień udzielił Squealer.
- Towarzysze! - kwiczał głośno - chyba nie sądzicie, mam nadzieję, że my zjadamy jabłka i mleko, bo jesteśmy samolubni i żądamy przywilejów? Tak naprawdę, wielu z nas nie lubi ani jednego, ani drugiego. Sam nie przepadam za jabłkami. Naszym jedynym celem jest zachowanie zdrowia. Mleko i jabłka (dowiodła tego nauka, towarzysze) zawierają substancje niezbędne dla dobrego samopoczucia świń. My, świnie, pracujemy bowiem umysłami. Całe zarządzanie folwarkiem i jego organizacja spoczywają na naszych głowach. Dzień i noc trwamy na straży waszego dobrobytu. To dla własnego dobra pijemy mleko i zjadamy jabłka. Czy wiecie, co by było, gdybyśmy zaniedbali obowiązki? Wróciłby Jones! Tak, wróciłby Jones! Czy aby na pewno, towarzysze - kwiczał Squealer niemal z nutą błagania w głosie, kiwając się z boku na bok i szybko poruszając ogonkiem - czy aby na pewno nie ma wśród was nikogo, kto chciałby powrotu Jonesa?
Istotnie, jeśli zwierzęta były czegokolwiek zupełnie pewne, to tego, iż nie chcą powrotu Jonesa. Wobec takiego argumentu nie miały już nic do powiedzenia. Konieczność utrzymania świń w dobrym zdrowiu była aż nadto przekonująca. Bez dalszych sporów wyrażono zatem zgodę, by zarówno mleko, jak strącone przez wiatr jabłka (oraz większość dojrzałych owoców, gdy zbierze się je z drzew) przypadły wyłącznie świniom (s. 46-47).

Niebawem wyszło na jaw, gdzie znikało mleko. Świnie wlewały je sobie codziennie do karmy. Tymczasem dojrzewały wczesne odmiany jabłek, a trawa w sadzie pokryła się owocami, które strąci...

Rozwiń

Zwiń