Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Inna ziemia" Dicka jest jedną z krótszych w jego dorobku. Aż strach pomyśleć co by było, gdyby trzeba się przebijać przez nią przez nawet 400 stronic. Wspominam o tym niebezpieczeństwie, głównie ze względu na język, który momentami razi, w innych śmieszy (ale raczej nie ze względu na humor, a nieporadność i infantylność), a gdzie indziej zwyczajnie denerwuje (szczególnie dialogi wewnętrzne bohaterów). Kto przeczytał choć kilka pozycji tego Autora, ten wie, że to zdecydowanie najsłabsza strona jego prozy (choć na szczęście nie w każdym jego dziele). Nie za używany język jednak pokochali Go fani, a po prostu za tworzony klimat, wciąż udoskonalane pomysły i uporczywe (wcale nie denerwujące, a bardziej niepokojące) powracanie do starych i tworzenie nowych obsesji. Tego nie brak i w tym dziele - w takim dużym uogólnieniu, by nie psuć zabawy tym, którzy zechcą sięgnąć po książkę - mamy tu rozważania nad czasem, motyw mesjanistyczny-boski, futurystyczną intuicję, relacje męsko-damskie (mniej niż gdzie indziej uwypuklony motyw dominującej kobiety), problem szaleństwa, jest też ciekawe potraktowanie tematu (traumy), z którym Dick zmagał się całe życie, a mianowicie, śmierci jego siostry bliźniaczki (zaznaczam, że nie jest to wiodący moment, uważny czytelnik na pewno go wyłapie). Podsumowując "Inna ziemia" to żadne wielkie arcydzieło, ale broni się choć w części pomysłami czy choćby niepokojącym klimatem. Na leniwe, gorące popołudnie wydaje się w sam raz.

"Inna ziemia" Dicka jest jedną z krótszych w jego dorobku. Aż strach pomyśleć co by było, gdyby trzeba się przebijać przez nią przez nawet 400 stronic. Wspominam o tym niebezpieczeństwie, głównie ze względu na język, który momentami razi, w innych śmieszy (ale raczej nie ze względu na humor, a nieporadność i infantylność), a gdzie indziej zwyczajnie denerwuje (szczególnie...

Jak pewnie wielu z nas sięgnąłem po ten zbiorek z myślą o Martinie. Jego opowiadanie podobało mi się raczej średnio, o ile w książce(powieści) te wszystkie intrygi, zdrady, imiona lordów, bękartów, zdrajców czy skruszonych, tych ostatnich gdzieś rozkładają się na całą książkę, tutaj doznajemy skomasowanego ataku różnej maści postaci, miast i innych wydarzeń. Z jednej strony człowiek w tym wszystkim zwyczajnie się gubi, a z drugiej po przeczytaniu napisanych książek Sagi Lodu i Ognia mamy poczucie, że to już gdzieś było, choć na wielki plus na pewno ... smoki.
Na 20 opowieści (poza Martinem) według mnie najlepszymi są 3: M. Snodgrass "Dłonie, które leczą"; B. Sanderson "Cienie dla ciszy w lasach piekła"; N. Kress "Druga arabeska, bardzo powoli", dodatkowo jeszcze 3 średniaki: M. Lindholm "Sąsiedzi"; S. Sykes "Imię bestii"; C. Spector "Kłamstwa, które powiedziała mi matka".
Umieszczam zbiorek w kategorii książek zaliczonych, ale bez głębszych przeżyć.

Jak pewnie wielu z nas sięgnąłem po ten zbiorek z myślą o Martinie. Jego opowiadanie podobało mi się raczej średnio, o ile w książce(powieści) te wszystkie intrygi, zdrady, imiona lordów, bękartów, zdrajców czy skruszonych, tych ostatnich gdzieś rozkładają się na całą książkę, tutaj doznajemy skomasowanego ataku różnej maści postaci, miast i innych wydarzeń. Z jednej strony...

McCarthy lubi ciemność, a w tej ciemności dotykać rzeczy nie nazwanych. Lubi też brud, który przylepia się do wszystkiego co dobre, co godne pokalania. Nie obca mu również przyjemność wypaczona, wyrafinowana i wykoślawiona. W relacji o świecie operuje pojęciami, które odpychają, budzą odrazę, odrzucają, są niegodne wspomnienia. Autor udowadnia, że upaść na samo dno, nie oznacza końca, ale że czasem jest motorem kolejnych coraz bardziej groteskowych historii. Tytułowy bohater Suttree to nie wykolejeniec i straceniec losu, zepchnięty na margines życia, to ktoś kto dobrowolnie przyjął na siebie jarzmo odrzucenia. Każde kolejne wydarzenie, każdy gest prowadzą go do nowych doświadczeń, doznań, przekroczenia granic człowieczeństwa. Suttree to ktoś, komu wiecznie mało, który ucieka przed odpowiedzialnością za rodzinę, wreszcie za odpowiedzialnością za samego siebie, ale który jednocześnie nie jest wolny od czułości, troski o tych, którzy rzeczywiście zadecydowali o swojej marnej egzystencji czy też zadecydowało o nich samo życie. Te sprzeczności są siłą napędową jego funkcjonowania w społeczeństwie, czymś co pozwala mu przetrwać. Suttree jest jak ktoś kto spala się życiowo, czy to dla innych, czy po prostu z kaprysu (może doświadczenia bólu spalania), w którym to spalaniu udowadnia sobie, że jest tego wart.
Książka, jak dla mnie, spełnia w stu procentach swoje zadanie: daje kopa, prowokuje i miażdży.

McCarthy lubi ciemność, a w tej ciemności dotykać rzeczy nie nazwanych. Lubi też brud, który przylepia się do wszystkiego co dobre, co godne pokalania. Nie obca mu również przyjemność wypaczona, wyrafinowana i wykoślawiona. W relacji o świecie operuje pojęciami, które odpychają, budzą odrazę, odrzucają, są niegodne wspomnienia. Autor udowadnia, że upaść na samo dno, nie...