Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Źle z wami! Widocznie wytworzyła się wam dusza.

Źle z wami! Widocznie wytworzyła się wam dusza.

Zasadę Wu Wei, leżącą u podstaw Tai Chi Chuan, można zrozumieć uderzając w korek pływający po Wodzie. Im silniej w niego uderzasz, tym bardziej ustępuje, im bardziej ustępuję, tym silniej wyskakuje z powrotem. Bez wydatkowania własnej energii taki korek może łatwo cię zmęczyć. Tak wiec Wu Wei pokonuje silę poprzez jej neutralizowanie, zamiast dodawać do konfliktu Własna energie. Przy innym podejściu można zwalczać ogień ogniem, ale Wu Wei zwalcza ogień wodą.

Zasadę Wu Wei, leżącą u podstaw Tai Chi Chuan, można zrozumieć uderzając w korek pływający po Wodzie. Im silniej w niego uderzasz, tym bardz...

Gdy strumyk dopłynął do skraju Lasu, zdążył już podrosnąć na tyle, że stał się prawie mała rzeczka. I jako ktoś już dorosły, nie pędził, nie skakał i nie pienił się, jak to miał w zwyczaju, kiedy był młodszy, tylko poruszał się wolniej, gdy¿ wiedział teraz, dokąd zmierza, i mówił sam do siebie: „Po co mam się spieszyć? Któregoś dnia i tak dostane się tam, gdzie trzeba". Dochodzimy teraz do tego, co można by nazwać najbardziej charakterystycznym elementem taoizmu w działaniu. Po chińsku nazywa się to Wu Wei.

Gdy strumyk dopłynął do skraju Lasu, zdążył już podrosnąć na tyle, że stał się prawie mała rzeczka. I jako ktoś już dorosły, nie pędził, nie...

Podejście Wu Wei do rozwiązywania problemów można zobaczyć w praktyce taoistycznej sztuki walki Tai Chi Chuan, której podstawowa idea jest zmęczenie przeciwnika przez skierowanie jego energii z powrotem do niego, albo spowodowanie jej zboczenia, tak by osłabić jego silę, wytrącić go z równowagi i zachwiać jego pozycję obronną. Nigdy sile nie przeciwstawia się siły, a wręcz przeciwnie pokonuje się ja poprzez ustąpienie.

Podejście Wu Wei do rozwiązywania problemów można zobaczyć w praktyce taoistycznej sztuki walki Tai Chi Chuan, której podstawowa idea jest z...

Kiedy nauczymy się współdziałać z nasza Wewnętrzną Naturą i z prawami natury działającymi wokół nas osiągniemy poziom Wu Wei. Wówczas będziemy współdziałali z naturalnym porządkiem rzeczy i kierowali się zasada najmniejszego wysiłku. Ponieważ świat przyrody kieruje się ta zasada, nigdy nie popełnia błędów. Błędy popełnia człowiek - albo też wydaje mu się, że je popełnia - istota z przeładowanym Rozumem, która separuje się od tak pomocnego systemu praw natury przez ingerowanie weń i staranie się za wszelka cenę.

Kiedy nauczymy się współdziałać z nasza Wewnętrzną Naturą i z prawami natury działającymi wokół nas osiągniemy poziom Wu Wei. Wówczas będzie...

- Tak, tak, właśnie! Wszyscy właśnie muszą oszaleć, koniecznie muszą oszaleć - jak najprędzej! Ja wiem - to konieczność.

- Tak, tak, właśnie! Wszyscy właśnie muszą oszaleć, koniecznie muszą oszaleć - jak najprędzej! Ja wiem - to konieczność.

A czy spróbowaliście kiedy zedrzeć z niego skorupę i popatrzeć, co tam tkwi w środku? Zaraz wam pokażę. Przypomnijcie sobie: mroczne wzgórze, krzyż, tłum. Jedni - w górze, zalani krwią, przybijają ciało do krzyża; inni - w dole, zalani łzami, patrzą. Czy nie wydaje się wam, że rola tamtych na górze jest najtrudniejsza, najważniejsza? Gdyby ich nie było, jak zainscenizowano by tę majestatyczną tragedię? Ciemny motłoch ich wygwizdał: ale za to przecież autor tragedii - Bóg - powinien ich jeszcze szczodrzej wynagrodzić. A sam chrześcijański, arcymiłosierny Bóg, który pomału w ogniu piekielnym spala wszystkich nieposłusznych - czyż nie jest oprawcą? Czy może tych, których chrześcijanie spalili na stosie, było mniej niż spalonych chrześcijan? A przecież - zrozumcie, przecież tego właśnie Boga wysławiano przez wieki jako Boga miłości. Absurd? Nie, przeciwnie: krwią wypisany patent na niezniszczalny rozsądek człowieka. Nawet wtedy - dziki, włochaty - rozumiał: prawdziwa, algebraiczna miłość ludzkości - jest nieodzownie nieludzka, a nieodzowną cechą prawdy - jest jej okrucieństwo. Jak nieodzowną cechą ognia jest to, że spala. Możecie mi pokazać ogień, który nie pali? No, przekonujcie mnie, spierajcie się! Jakże się miałem spierać? Jakże mogłem się spierać, skoro były to (dawniej) moje własne myśli - tyle, że nigdy nie umiałem oblec ich w taką kutą, błyszczącą zbroję. Milczałem....

A czy spróbowaliście kiedy zedrzeć z niego skorupę i popatrzeć, co tam tkwi w środku? Zaraz wam pokażę. Przypomnijcie sobie: mroczne wzgórze...