Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak napisać prawie 170 stron, ale nic nie napisać, zeby tylko napisać. Tak bym to ujął.

Dudek bez watpienia ma za sobą godną pozazdroszczenia karierę, ale prawi tutaj banaly i tylko ktoś oderwany pd rzeczywistości może uznać lekture za jakkolwiek pomocną.

Ponadto, jeszcze nie widziałem książki napomopwanej zupełnie jak bulka z Biedronki. Duza czcionka, mnostwo miejsca miedzy akapitami, zdjecia zupelnie niepotrzebne i miejscami zbedne (choc sam zabieg ciekawy), wycinki prasowe.

Przeczytac mozna (dwa wieczory i za nami), ale nie trzeba.

Jak napisać prawie 170 stron, ale nic nie napisać, zeby tylko napisać. Tak bym to ujął.

Dudek bez watpienia ma za sobą godną pozazdroszczenia karierę, ale prawi tutaj banaly i tylko ktoś oderwany pd rzeczywistości może uznać lekture za jakkolwiek pomocną.

Ponadto, jeszcze nie widziałem książki napomopwanej zupełnie jak bulka z Biedronki. Duza czcionka, mnostwo...

Biblia.

Biblia.

Całą recenzję przeczytasz: http://lovefootball.pl/42/items/kopalnia-sztuka-futbolu.html

„Kopalnia” od wydawnictwa o tej samej nazwie to twór tyle osobliwy, co bezprecedensowy na polskim rynku wydawniczym. Oto w erze wymierania druku jako materiału dziennikarskiego zbiera się – w mniemaniu wydawców – gros najlepszych dziennikarzy sportowych kraju. Ta reprezentacja polski w (pisaniu o) piłce nożnej – wspomagana przez zagraniczny zaciąg – zdaniem złożonym walczy z krótkimi hasłami, kwiecistym epitetem z emotikonami, a ponad dwustoma stronami papieru z e-wydaniami. Jednym słowem, głośno krzyczy, że dziennikarstwo nadal ma się dobrze.

Trzeba się z wydawcami zgodzić, że wybrali nazwiska, które wśród tych, dla których podpis pod artykułem jest istotny, „same się sprzedadzą”. Tym samym wydawnictwo kontynuuje swoją dość krótką tradycję stawiania na jakość. Nieciekawe? Oklepane? Komercha? Bubel? Wawrzynowski i Żelazny tego nie wydadzą. Bo i czemu mieliby? To kolejny powód, dla którego po tę książkę sięgać można było w ciemno.

Będąc zaznajomionym z twórczością Panów Okońskiego, Wawrzynowskiego, Żelaznego, Steca, Kuczoka, Szczepłeka czy Czado, doskonale wiedziałem, czego się spodziewać i też to dostałem. Od jednego wciągającą historię, od drugiego dogłębnie przeanalizowany problem/zagadnienie, a od jeszcze trzeciego cząstkę samego siebie (chapeau bas, Panie Kuczok). Podobnie swój tekst skonstruował chociażby wspierający „Kopalnię” swoim piórem – a wcześniej w ogóle mi nieznany – Martin del Palacio Langer, bezkompromisowo mierząc się z futbolową mentalnością Meksykanów.

W niektórych publikacjach moje zmęczone oko męczył za duży odsetek „książki w książce”. Czytało się je tak, jakby każda z nich stanowiła osobny fragment książki, w dodatku ten specjalnie wybrany przez belfra w szkole. Najnudniejszy, z jak największą ilością danych do przyswojenia. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam poznawać historię piłki nożnej, ale mimo wszystko styl Ulricha Hesse (frag. „Tor!” również zawarty jest w „…Sztuce Futbolu”) jest mi dużo bliższy niż ten znany z Operonu. W kilku artykułach było trochę za mało autora w autorskiej pracy lub za dużo historii w historycznym wydarzeniu.

Całą recenzję przeczytasz: http://lovefootball.pl/42/items/kopalnia-sztuka-futbolu.html

„Kopalnia” od wydawnictwa o tej samej nazwie to twór tyle osobliwy, co bezprecedensowy na polskim rynku wydawniczym. Oto w erze wymierania druku jako materiału dziennikarskiego zbiera się – w mniemaniu wydawców – gros najlepszych dziennikarzy sportowych kraju. Ta reprezentacja polski w...