Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Komeda, osobiste życie jazzu” ukończone. Nareszcie. Niezwykłe życie niezwykłego muzyka na pięciuset stronach opornej prozy.

Hmmm, jakby ubrać to w słowa i nie urazić nikogo... W sumie dobry koncept. Coś w stylu reportażu. Dużo szczegółów z życia protagonisty, zdjęcia. Widać przeprowadzono gruntowne reszersze. Tylko... no właśnie. Tylko. Brakuje w tym wszystkim literackiej finezji. Polotu? Umiejętności posługiwania się językiem w niebanalny sposób? Zmuszałam się do czytania, chociaż jestem wielkim fanem Komedy od lat i połykam książki jak ciasteczka. W tym wypadku szło mi jak po grudzie. Gwoli sprawiedliwości muszę dodać, że to moje absolutnie subiektywne zdanie i zapewne znajdą się inni czytelnicy, którzy książką będą zachwyceni.

„Komeda, osobiste życie jazzu” ukończone. Nareszcie. Niezwykłe życie niezwykłego muzyka na pięciuset stronach opornej prozy.

Hmmm, jakby ubrać to w słowa i nie urazić nikogo... W sumie dobry koncept. Coś w stylu reportażu. Dużo szczegółów z życia protagonisty, zdjęcia. Widać przeprowadzono gruntowne reszersze. Tylko... no właśnie. Tylko. Brakuje w tym wszystkim...