Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dawna nie czytałam nieromansu, więc byłam niezywkle podekscytowana wizją thrillera, do tego osadzoną tak mocno w obecnej rzeczywistości z głupim memem, który sprawił, że nastolatkowie zaczęli dzielić się tym, jakiej śmierci najbardziej się boją... A potem w ten sposób ginąć.

W teorii brzmi super - w praktyce zaś... Mamy 17-letnią Izzy, główną bohaterkę, która jakoś mocno jest przejęta tym, a jednocześnie nie; jest raczej nieśmiała, a jednocześnie pewnie robi dosyć trudne socjalnie rzeczy; nie ma żadnego backgraundu detektywistycznego (nie jest to jej smykałka), a jednak strasznie w tym grzebie tylko dlatego, że to ona znalazła pierwsze ciało...

No i to, jak książka jest napisana. Opisy są znikome, mało konkretne, a czasem mamy rozmowę między dwoma lub trzema bohaterami nie oznaczoną w danej części dialogowej (między akapitami myśli bohaterki lub opisów czynności), gdzie nie jest oznaczone, co kto mówił, i naprawdę zdarzyło mi się dwa/trzy razy mieć zdziwko przez chwilę, która postać powiedziała co.

Nie mogę też powiedzieć, żeby zakończenie było jakimś wielkim zaskoczeniem. TA postać była pisana od początku tak, żeby ją podejrzewać, a JEGO połączenie z NIM (i całkiem podejrzane zachowanie tbh, creep straszny) sprawiło, że byli wysoko na liście podejrzanych. Próbowali wciągnąć w to też LI, ale no wspomnienie grobu szybko go przekreśliło.

Chociaż no nie powiem, żebym przewidziała dokładnie koniec, ale to chyba głównie dlatego, że... Nie miał sensu? Nie czułam motywacji mordercy, jego wyjaśnienia były głupie - jakby może będziesz się mścić na ludziach, którzy mogli pomóc, a nie np typiarze, która jest od Ciebie młodsza i nigdy Cię nie spotkała, więc nie mogła w żaden spośób wpłynąć na Twoje życie - a ponad to jego uczucie... Też ni z tego ni z owego zdawało się być wciśnięte tak o. Zupełnie takie samo mam też wrażenie o ostatnich stronach i konfrontacji, która zdawała się być tak na doklejkę dorzucona, żeby jakoś zamknąć, kiedy autorowi już nie chciało się pisać.

Skłamałabym jednak mówiąc, że książka nie potrafiła trzymać w napięciu. Potrafiłam się zainteresować, jednak moje pozytywne nastawienie było bardzo szybko gaszone przez rozwój sytuacji i to, jak było to napisane.

No i to wymykanie się z domu w śnieg bez wspomnienia, że zeszła po buty, albo że w amerykańskim stylu chodzi w domu po butach... ALE NO NADAL NA PEWNO NIE ZIMOWYCH KOZAKACH NA TAKIE ZAMIECIE, WIĘC BY JEJ NOGI MARZŁY, CZEMU TO JEST OLANY ASPEKT!!! Naprawdę, za każdym razem miałam niezłego faccepalma, że bohaterka nawet coś tam o kurtce wspomniała, ale nic o obuwiu.

Overall, bardzo przeciętna książka. Patrząc na to co ostatnio czytałam była to przyjemna odskocznia, ale nie koniecznie bym poleciła, gdyby ktoś spytał.

Od dawna nie czytałam nieromansu, więc byłam niezywkle podekscytowana wizją thrillera, do tego osadzoną tak mocno w obecnej rzeczywistości z głupim memem, który sprawił, że nastolatkowie zaczęli dzielić się tym, jakiej śmierci najbardziej się boją... A potem w ten sposób ginąć.

W teorii b...

Rozwiń

Zwiń

Po tylu książkach od tej autorki zaczynam się już przyzwyczajać do tego, jak pisze... I że nie jest to tzw moja filiżanka herbaty - ale hej! To bingo wyznacza mi, co czytam i najwyraźniej lubi ono jej powieści.

Zacznę może od tego, że w ogóle nie czułam chemii między bohaterami. Zero. Null. Absolutnie ani pół iskry, przez co czytało mi się to zwyczajnie, bo w końcu to romans i powinno się czuć to napięcie, niezależnie od tempa, w jakim rozkwita relacja.

Wiele elementów tekstu wydawało się też być po prostu... Byle jak na siłę danych? Bo autorka potrzebowała, żeby coś się zadziało, więc wcisnęła byle jaką postać, z byle jakim charakterem tylko po to, żeby używać jej jak takiej zabawki - żeby zrobiła swoje zadanie i potem zniknęła z pola widzenia. Utrudniało to zbudowanie z jakimkolwiek bohaterem.

Sam motyw nowej możliwości dochodu Oli wydawał się spoko, ale był bardzo słabo rozbudowany. Jakby osoba pisząca w ogóle nie miała pojęcia o tym temacie, albo brała inspiracje z jakiegoś filmu dla nastolatków.

No i łatwo było przewidzieć, kogo spotka na tym kolejnym anonimowym spotkaniu... Zero zaskoczenia.

Standardowo też dużo błędów logicznych, przez które ciężko było mi czerpać radość z czytania.

Zakończenie też było tak strasznie... Z dupy. Poruszyło naprawdę ciężki temat, na temat którego się nie wypowiem, bo nadal nie wiem po prostu, co bym mogła powiedzieć, a doszło do tego... Byle jak. Jakby było dopisane na kolanie na ostatnią chwilę. Bez emocji, bez przejęcia, bez napięcia, bez absolutnie niczego. Sucho napisane co się stało i koniec.

I wiecie, co jest najsmutniejsze? Była to dla mnie tak o niczym książka, że nawet ciężko mi dać ocenę, której jestem pewna, ponieważ ta książka zwyczajnie nie zostaje w głowie. Nie budzi emocji (ja wiem, strasznie się tym przejmuję w tej opinii), przez co było to dla mnie porównywalne do dokumentu, który musiałam przeczytać w pracy.

Nie sądzę, żeby książka została na długo w mojej głowie, zwłaszcza, że bohaterki autorki są do siebie tak bardzo podobne, że wszystkie zlewają mi się w jedność, przez co nie odróżniam też historii zawartych w tomach od siebie nawzajem.

Po tylu książkach od tej autorki zaczynam się już przyzwyczajać do tego, jak pisze... I że nie jest to tzw moja filiżanka herbaty - ale hej! To bingo wyznacza mi, co czytam i najwyraźniej lubi ono jej powieści.

Zacznę może od tego, że w ogóle nie czułam chemii między bohaterami. Zero. Nul...

Rozwiń

Zwiń

Gaslighting - warto zapoznać się z tym terminem przed rozpoczęciem lektury, ponieważ jest to zachowanie przewijające się przez całą książkę i takie, którego moim zdaniem nie powinno się romantyzować nawet w fikcji literackiej - nie kiedy w bohaterze nie następuje zmiana zachowania, a bohaterka, którą tym dręczy, jest wyraźnie zbyt głęboko w sidłach jego toksyczności, żeby dostrzec ogrom czerwonych flag.

Ja sama jestem bardzo wyczulona na takie zachowania i ich obecność absolutnie psuje mi książki - i tym razem nie było inaczej z Profesorem Eklerkiem (tak, został już tak przeze mnie ochrzczony).

Sposób, w jaki Stella wypowiadała swoje myśli, biczując się za to, że śmiała o coś spytać Cesara, do czego miała prawo wiedzy, albo mówienie, że nie ma nikogo poza nim... No ja nie umiałam dostrzec tam prawdziwej miłości, a manipulacje, które trzymały przy życiu zauroczenie, fascynację.

A te jego teksty w stylu, że Stella ma się nie zachowywać jak dziecko i z nim porozmawiać, gdzie wieczór wcześniej zamiast odpowiedzieć jej na pytanie, wolał dymać ją kilka godzin z użyciem zabawek, byle zamknąć jej usta. To jedne z wielu jego hipokrytycznych zachowań, które doprowadzały mnie na tym etapie książki już do białej gorączki.

Skoro już mowa o pikantnych scenach to wspomnę, że ogień między parą zdawał się być w tej części najmniejszy? Znaczy bez wątpienia ich do siebie ciągnęło, bo zachowywali się jak neandertale, czasem nie mogąc skupić się na tym, że mieli coś zrobić, bo O WIDZĘ SIUSIAKA, CHCĘ GO W SOBIE, albo BOSKIE CIAŁO, WCIĄŻ MI MAŁO, MUSZĘ JE POSIĄŚĆ. TERAZ. Nie jest to dla mnie magnetyzm, a nastolatki niemogące zapanować nad swoimi popędami, w czym nie było dla mnie już nic seksownego.

Wbrew jednak moim narzekaniom, wciągnęłam się w fabułę. Byłam ciekawa rozwiązania wielu wątków, choć na moje nieszczęście były to rzeczy... Stosunkowo przewidywalne? Jak jej biała sukienka, jak jej wymioty, jak Zoya, jak tajemniczy maestro... Rozumiem, że w erotykach liczy się przede wszystkim dobry seks i zabawy erotyczne, jednak liczyłam na to, że zawiła historia będzie szła łeb w łeb z tymi uniesieniami, zapewniając mi rozrywki na obydwu tych polach, ale chyba po prostu nie była to historia dla mnie.

Zawiodłam się za to niesamowicie zakończeniem i tym, jak znów łatwo mu uległa... A mogło być takie cudowne zwieńczenie historii!

Nie mniej jednak, nie żałuję czasu spędzonego nad tą książką i zważając na pióro autorki wiem, że, gdy nadarzy się okazja, chętnie sprawdzę inne jej historie - chociaż wcześniej upewnię się, że nie będą o toksycznych facetach.

Gaslighting - warto zapoznać się z tym terminem przed rozpoczęciem lektury, ponieważ jest to zachowanie przewijające się przez całą książkę i takie, którego moim zdaniem nie powinno się romantyzować nawet w fikcji literackiej - nie kiedy w bohaterze nie następuje zmiana zachowania, a bohat...

Rozwiń

Zwiń

"Ale taka właśnie jest, pełna sprzeczności." To cytat z książki, który obrazuje nie tylko dobrze ją samą, ale i całą serię.

Z ciekawostek powiem, ponieważ specjalnie cofałam się do tomu 0 żeby to sprawdzić - w tamtej książce też występowała postać imieniem Morrigan, choć tylko wspomniana przez Lochlana jako... Jego świętej pamięci matka, jednocześnie siostra McCallana, ojca Rhiannon. Czemu ma to znaczenie? A no dlatego, że Rhiannon bardzo kochała swojego ojca, więc nazwanie swojej córki imieniem jego siostry, BEZ WSPOMNIENIA O TYM ANI SŁOWA, jest w moim odczuciu nieco dziwne i no, szczerze mówiąc, widząc imię Morrigan na odwrocie książki liczyłam, że to właśnie o niej będzie historia.

Przechodząc jednak do tego, co prezentowała sobą ta lektura, to cóż... Nie mam wiele do powiedzenia, ponieważ było to zwyczajnie nudne. Bohaterowie tak naprawdę nie mieli żadnego celu, więc nie było na co czekać. To, co ich spotykało, nie było ciekawe, zwłaszcza przez to, że ich charaktery nie były stałe, a płynne - zmieniały się zależnie od tego, jak akurat pasowało autorce. Ludzie się zmieniają, owszem, czasem sytuacje niespodziewane sprawiają, że robi się coś co do nas nie pasuje... Ale to dosłownie działo się co chwilę. Ktoś, kto lubił tę książkę pewnie powiedziałby, że to wina tego złego Boga, który jej podszeptywał, ale no... No nie. Ona już pod jego wpływem się zmieniła, po czym zaraz znów nie i była sobą, i zaraz znów wrzodem na dupie - nie tak działa character developement.

Miłość bohaterów też była dla mnie nie do kupienia, tym bardziej, że autorka hintowała na całkiem ciekawy wątek, tylko po to, żeby go owalić dla tej jedynej, prawdziwej miłości - mianowicie chodzi o wspominanie, że Kegan mógł chcieć Morrigan przez wzgląd na jej pozycję i moc. To mogło naprawdę ciekawie wpłynąć na ich dynamikę, ale nie, bo po co.

Poza tym to zakończenie... Nie dość, że zepsuło, w moim odczuciu, całą książkę, to jeszcze do tego pokazało Eponę w jakimś innym wydaniu, porzucając tym samym pewne reguły i ramy, jakie były budowane przez pozostałe 7 książek (nie wspominając nawet o tym, że nagle zaczęliśmy się dowiadywać o jakiejś innej Bogini jej podległej, ale bez żadnego większego wglądu w strukturę wiary świata, co jest dziwne, zważając na to, jak wcześniej pompowana była tylko Epona i wiara w nią i Umiłowaną były kręgosłupem tej serii).

Nie mniej jednak jestem niesamowicie zadowolona... że jest to ostatnia książka w serii, więc więcej nie będę musiała widzieć tych bohaterów.

"Ale taka właśnie jest, pełna sprzeczności." To cytat z książki, który obrazuje nie tylko dobrze ją samą, ale i całą serię.

Z ciekawostek powiem, ponieważ specjalnie cofałam się do tomu 0 żeby to sprawdzić - w tamtej książce też występowała postać imieniem Morrigan, choć tylko ...

Rozwiń

Zwiń

Największym plusem tej książki jest jej długość, ponieważ w końcu miałam wrażenie, że akcja nie ciągnie się jak gluty z nosa - co prawda to nie znaczy, że jest specjalnie ciekawa, ale hej, nie można mieć wszystkiego.

Przede wszystkim nie kupuję totalnie tego wymuszonego redemption arc dla Rhiannon tylko po to, a tak się przynajmniej wydaje, żeby to miało jakiś sens, że jej córka została dotknięta przez Boginię. To, jak ona po sobie w ostatnich chwilach ciśnie, że taka okropna była i w ogóle... No weź mnie nie rozśmieszaj. Albo to, że tak łatwo było przyjąć nowego Boga jako pierwszego, a potem to zostawić - super poważna ta wasza religia i przyrzeczenia... A o tym, że ona w ogóle osrała, bo nie ma lepszego słowa, Eponę totalnie, a potem była wielce oburzona i wściekła, że jak ona śmiała zmieć swoją Umiłowaną to już w ogóle mi bebechy ze śmiechu wykręcało, bo naprawdę, zrobiła autorka z tej bohaterki największą ścierę, a potem nie wiem, oczekiwała, że jak przyzna się do błędu i powie, że była złą dziewczynką to nagle stanie się lubiana i już, wystarczy, żeby odmienić jej los w oczach czytelników? (No i nie wiem też po jakiego grzyba ona w ogóle była trzymana "żywa" w tym drzewie, będąc w ciąży, zamiast uśmiercić razem z Clintem, ale cóż).

Shannon dalej nie lubię, choć przyznam bez bicia, że jak na tak niewielki fragment książki, gdzie była, naprawdę mnie nie wkurzała (aż tak), a nawet ledwo trzymałam łzy czytając o niej i o Myrnie. Autentycznie jedyne, co mnie powstrzymywało, to to, że wokół mnie siedzieli ludzie i nie chciałam szlochać nad papierem w ich obecności.

Choć przyznam bez bicia, że to, jak łatwo pogodziła się z tym, że spotka ją coś takiego, jako wybrankę Epony, że Bogini nic nie jest nawet w stanie z tym zrobić... No ja bym na pewno tego tak chłodno nie przyjęła.

Zaś jeśli o Morrigan chodzi, to jak na razie nie zapowiada się na ciekawą bohaterkę ani du du. Kolejny przykład postaci, która od początku budowana jest tak, żeby móc do niej przypisać każdy rodzaj zachowania, bo tak się łatwiej pisze. Jest nieśmiała? Tak, ale chodziła na zajęcia teatralne więc umie nie być. Jest miła i grzeczna? Tak, ale nie, kiedy słyszy szepty, które podpowiadają jej złe rzeczy, wtedy wybucha i jest wredna. I tak dalej, i tak dalej... Jest w niej również coś takiego zwyczajnie nudnego, przewidywalnego, bardzo ala taka postać, co może wszystko i ze wszystkim jakoś sobie poradzi, że nie jestem w stanie zainteresować się jej historią, choć bardzo bym chciała.

No ale jak sama ocena wskazuje, nie było tak źle jak mogłoby się wydawać po tym moim narzekaniu. Nadal jednak utrzymuję, że to, że nie czytało się tego wybitnie źle, nie świadczy o tym, że warto czytać tę serię.

Największym plusem tej książki jest jej długość, ponieważ w końcu miałam wrażenie, że akcja nie ciągnie się jak gluty z nosa - co prawda to nie znaczy, że jest specjalnie ciekawa, ale hej, nie można mieć wszystkiego.

Przede wszystkim nie kupuję totalnie tego wymuszonego redemption arc dla...

Rozwiń

Zwiń

Tak obrzydliwego przekazu nie spodziewałam się w tej serii - pozbawiło mnie ono całej dobrej woli i nadziei jaką miałam i nie sądzę, że cokolwiek jest mi w stanie ją zwrócić. Autentycznie parę razy odkładałam czytanie tego rozdziału do końca bo tak mną trzepało... Zastanawiałam się nawet nad zrobieniem mojego pierwszego DNF'a, ale jakoś przebrnęłam i teraz muszę po prostu powiedzieć o tym, co przeczytałam.

W trakcie książki mieliśmy możliwość poznać przeszłość Rhiannon i to, czemu stała się jaka stała. Nikt jej nie odmawiał niczego? No była Umiłowaną, to na pewno wpłynęło na nią i można to krytykować, chociaż ja tu widzę też winę Bogini, która sprawiła, że ludzie tak bezgranicznie poddają się wyborom kobiety, którą ona umiłuje... ALE NIE, największym wydarzeniem ją zmieniającym... Był gwałt - i to taki, który autorka książki próbuje wytłumaczyć jako coś, co Rhiannon sprowadziła na siebie sama bo nie słuchała Bogini.

Myślicie, że przesadzam? Pozwólcie, że Wam to nakreślę. Rhiannon ma jakieś 16 lat, jest święto w którym wybrany przez Eponę strażnik ma zrobić z Umiłowanej kobietę i zapewnić Parhtolonowi urodzaj i tak dalej... Przypomnę, ma ona 16 lat i jest dziewicą. Próbują zmusić ją do wypicia "specjalnego wina dla Wybranki", które "ma sprawić, żeby ten proces był dla niej niezwykłą przyjemnością" - w czym ja widzę zwykłe schlanie nieletniego, żeby seks mu się podobał. Brzmi super co nie? Ale to nie koniec, o nie! Kiedy ów strażnik przychodzi do namiotu się kochać z Rhiannon ta każe mu przestać, odejść, ale on nie słucha, bo wypił swoją część tego "specjalnego wina". Shannon widzi tę przeszłość i Epona śmie jej tłumaczyć, że NO ONA CHCIAŁA DLA RHIANNON DOBRZE, ŻE JEJ BY BYŁO TAK MIŁO JAKBY WYPIŁA WINO I POSŁUCHAŁA ICH TRADYCJI... A Rhiannon po prostu nie chciała. I krzyczała wyraźnie do Bogini, że nie da się zmusić. Ale jak mówiłam, niestety strażnika to nie obchodziło i zrobił z nią co chciał... To potem doprowadziło do tego, że traktowała ona seks przedmiotowo, wydawałoby się, że się bawi, a tak naprawdę zabawiała się partnerami, owijając ich w ten sposób wokół palca, ponieważ nie umiała połączyć cielesności z przyjemnością czy miłością.

SHANNON JEDNAK POSTANOWIŁA PODZIELIĆ SIĘ Z NAMI PRZEMYŚLENIEM, ŻE NO ONA NA MIEJSCU RHIANNON WYPIŁABY WINO, ALE ŻE BYŁA ONA ROZPUSZCZONA TO TEGO NIE ZROBIŁA - PRAKTYCZNIE TYM MÓWIĄC, ŻE SAMA SOBIE ZROBIŁA TEN GWAŁT. Myślałam, że mnie rozsadzi jak czytałam to. Shannon do wora i wór do jeziora.

Wisienką na torcie jest potem motyw miłości między Shannon a Clintem, fizycznej miłości, która miała miejsce bo, uwaga uwaga, BOGINI POWIEDZIAŁA JEJ, ŻE MA POZWOLIĆ MU SIĘ KOCHAĆ I TAK GO ULECZY. Shannon. Mężatce CF. Kobiecie noszącej jego dziecko, A BO PRZECIEŻ CLINT TO JEGO LUSTRZANE ODBICIE, TEŻ JEST OD TEGO, ŻEBY GO KOCHAĆ. A świetnie, czyli te wszystkie teksty o tym, że Rhiannon to dziwka i że zdradzała to nagle idą w niepamięć, bo ten skok w bok pobłogosławiła sama Epona? No super po prostu.

To wszystko tak mi przyćmiło całą książkę do tego stopnia, że nie mam ochoty mówić o tym nic więcej, poza tym, że była gorzej jak przeciętna, mało ciekawa i nudna. Gdyby nie to, że źle się czułam i praktycznie cały dzień byłam przykuta do łóżka, a wizja skończenia tego gniota szybko była dzięki temu możliwa, nie sądzę, że szybko zeszłaby mi ta lektura.

Chcę jednak wspomnieć jeszcze o ostatecznym starciu, że tak to ujmę, bo to jest kolejna pomyłka. To, w jaki sposób "zło" zostało pokonane wydaje się tak niesamowicie randomowe, jak gdyby ktoś doczytał ksiązkę to nwm, może 100 strony i musiał zmyślać, jak się skończy i powstało właśnie to. Autorka również nie umiała dokładnie opisać śmierci jednego z bohaterów, więc tak naprawdę o niej dowiadujemy się później ze stwierdzenia Shannon, bo z mowy przedśmiertnej naszej ofiary wcale nie wynikało, że planował odebrać sobie życie, a raczej pomóc tej biedaczce... A potem jest takie "eee, jak chcesz to zrobić będąc martwym?" - bo opisane jest tylko to, jak sobie zadaje śmiertelny cios. A potem nagle w epilogu dostajemy informację, że ten czyn rzekomo pogrzebał ich oboje... Okej? (Czytając recenzje następnej części dowiedziałam się, że chodziło tutaj o to, że nasz umierający bohater, kiedy zatopił się w drzewo, żeby pchnąć Shannon do domu... Został tak jakby pochłonięty częściowo w roślinie, więc trzymając w swoich objęciach naszą ofiarę numer dwa, uwięził ją w swoich objęciach bo... Tak? Drzewo go nie wyrzuciło po jego śmierci ani ona nie była się potem w stanie z tego uwolnić? Nie wiem, mam nadzieję, że książka wyjaśni więcej bo z tego szybkiego oglądu gówno wyszło - ale to jak z całej tej sceny.)

Od tej chwili nie będę nawet dla beki polecała przeczytania tej serii. Mam nadzieję, że świadomość istnienia tego gniota, choć będzie żyła na mojej półce z książkami, szybko zniknie z mojej pamięci.

Tak obrzydliwego przekazu nie spodziewałam się w tej serii - pozbawiło mnie ono całej dobrej woli i nadziei jaką miałam i nie sądzę, że cokolwiek jest mi w stanie ją zwrócić. Autentycznie parę razy odkładałam czytanie tego rozdziału do końca bo tak mną trzepało... Zastanawiałam się nawet n...

Rozwiń

Zwiń

Myśląc o końcówce książki myślę, że jest lepsza niż poprzedniczka - niewiele, ale jest... Ale potem przypominam sobie pozostałe ok 350 stron i zmieniam zdanie.

Około 200 stron książki, czyli tak zwana księga pierwsza, to niewielkie posunięcia fabularne do przodu i wiele, ale to wiele mielenia informacji zawartych w poprzednim tomie (czyli w dwóch książkach). Patrząc na to, że nie musiałam czekać na kontynuację długo, a dosłownie czytam je dnie po dniu, było to niesamowicie nudne i zniechęcające. Było aż za dużo tych informacji, bez których naprawdę możnaby się obejść, bo nie potrzebowałaby ich nawet osoba, która nie pamiętała treści poprzedniego tomu.

Shannon jak zwykle była męcząca swoim zachowaniem i głupimi myślami. Naprawdę nie mogę się doczekać ostatniego tomu, gdzie to nie ona będzie (jak zrozumiałam po opisie książki) główną bohaterką, ale jeśli jej córka będzie choć trochę jak matka... Zostanie mi się tylko modlić o dużo czasu do czytania, żeby jak najszybciej mieć to z głowy.

Ale przechodząc szybko do księgi drugiej, bo tam jednak była ta ciekawsza część książki, to strasznie wymuszonym konfliktem była dla mnie rozterka Shannon między CF a Clintem. Okej, rozumiem, że to lustrzane odbicie jej męża i że widok takiej samej osoby, kiedy jesteś w TAKIEJ (nie zdradzając więcej) sytuacji faktycznie może powodować mieszane uczucia, ale z drugiej strony to ona przede wszystkim wyzywa Rhiannon od dziwek i innych puszczalskich, a siebie uważa za guru wierności i w ogóle, tylko po to, żeby mieć takie ciężkie chwile w tym, żeby powiedzieć mu, że ma jej nie przytulać, albo głaskać po policzku, czy przymilać się w inne sposoby, no stramsze, jak to się potocznie mówi.

Odnośnie tego jak Rhiannon poradziła sobie w tym nowym świecie... Mieszane uczucia. Jest to na pewno ciekawy obrót sytuacji, świetnie się odnalazła, miała jasny cel i idzie jak taran, ale z zupełnie drugiej strony, nie wiem, po raz kolejny jest kreślona jako absolutnie najgorszy charakter jaki może być, tak bardzo czarno-biało jest potraktowana.

Generalnie cały motyw tej części książki był taki... Jednocześnie starający się być taki bardzo trzymający w napięciu, a jednocześnie powolnie rozwijać akcję, a jednocześnie zaskakiwać twistami i ostatecznie przez to było takim niczym trochę.

Zakończenie, czyli raptem dosłownie kilka ostatnich kartek, bardziej mnie zainteresowało. Nie sądziłam, że autorka posunie się do czegoś takiego, a jednak! I dzięki temu autentycznie po raz pierwszy zakończyłam książkę w tej serii myśląc, że jestem bardzo ciekawa tego, jak zacznie się następna część.

Myśląc o końcówce książki myślę, że jest lepsza niż poprzedniczka - niewiele, ale jest... Ale potem przypominam sobie pozostałe ok 350 stron i zmieniam zdanie.

Około 200 stron książki, czyli tak zwana księga pierwsza, to niewielkie posunięcia fabularne do przodu i wiele, ale to wiele miel...

Rozwiń

Zwiń

Na pewno lepsza niż poprzedniczka, bez dwóch zdań, choć nie na tyle, żebym zapałała pozytywnymi uczuciami do tej serii. Shannon jest nadal niesamowicie irytująca i fakt, że to właśnie ona prowadzi naszą historię, jest dla mnie powodem do najprawdziwszej tragedii.

No bo jak inaczej określi to, że ledwie kilka chwil zna babkę (no, konio-kobietę, jak by to pewnie sama zaznaczyła), a już zakłada, jak to świetnie o niej wie rzeczy, jak oświadcza fakty w sposób, jakby były wieloletnimi przyjaciółkami, jak próbuje ją swatać tak, jakby wiedziała, czego ona naprawdę chce od życia... Wkurzają mnie takie osoby w prawdziwym życiu, ale tutaj jest to podkręcone maksymalnie. A jeszcze gorszym czyni to fakt, że wspomniana centaurzyca ostatecznie tak trochę poddaje się jej swataniu i nasza super Wielka Łowczyni zachowuje się jak zakochana nastolatka.

Może to tylko ja, ale brakuje mi w tej książce naprawdę silnej kobiecej postaci. Takiej, która nie jest takim typowym odgrzanym kotletem w stylu - jestem badassem, ale jestem też delikatna; kocham być układana przez męża do snu, ale też będę brała udział na froncie podczas wojny bo się nie boję. Czy jest coś złego w takich postaciach? Tego nie powiedziałam. To nie jest zwyczajnie nic ciekawego moim zdaniem, kiedy postać jest rozbudowana tak na dwa fronty, bo dzięki temu autorka zawsze może wybrać zachowanie, jakie jej bardziej się podoba w danej chwili i które bardziej pasuje jej do historii, zamiast mieć konsekwentny charakter postaci.

Za każdym razem przewracałam też oczami, kiedy Shannon określała Alannę jako super-duper przyjaciółkę, tylko po to, żeby ta skakała wokół niej, pomagała się jej myć, ubierać, etc... Rozumiem, że pomagała w zarządzaniu zamkiem. Duża rola i jest to super, że po tym, jak była niewolnicą Rhiannon zyskała taką władzę, ale no jak były we dwie to naprawdę Rhea (tak nazywali Shannon, kiedy była w Partholonie) nie musiała jej tak traktować. Mogła naprawdę tylko cieszyć się towarzystwem bliskiej osoby, a oporządzać się sama, ale nie. Nadal chętnie korzystała z tego, że usługiwała jej na prawo i lewo. Strasznie mi się to nie podobało.

Przejdźmy może jednak do głównego motywu tej historii, czyli do wojny, bo to na niej najwięcej się działo. Szczerze podobało mi się, kiedy szala przechylała się na niekorzyść bohaterów, ponieważ na ciekawe konflikty właśnie czekałam. Co prawda niekoniecznie dostałam to, o co prosiłam, ale było to lepsze niż nic.

Nie zmienia to jednak faktu, że wśród głupot wojennych znalazły się:
- CF mówiący, że wyruszamy dzisiaj wieczorem, po czym bohaterowie zasiadają do biesiady i krzyczą praktycznie "KURDE, NAPADAJĄ, PLANOWALIŚMY ATAKOWAĆ JUTRO"... no nie do końca patrząc na to, co jest w tekście;
- Shannon krzycząca podczas walki, że mąż ma do niej wrócić, albo ona nie będzie się chować i narazi się na rychłą śmierć, co w zasadzie zrobiła, ledwo uchodząc z życiem;
- nielogiczny opis tego, jak Fomorianie znaleźli się po drugiej stronie wody, bądź świątyni, powodując wiele logicznych problemów, kiedy próbowało się złożyć historię ich podstępu w całość;
- CF potrzebujący ciszy i skupienia, żeby się zmienić, ale robienie tego w ruchomych piaskach jak możesz umrzeć też spoko, da się zrobić;
- trzej Fomorianie zaniechający ataku bo Shannon podbiegła do nich krzycząc i wymachując rękami... tak, to wszystko co wystarczyło, żeby uchronić jej męża przed zamordowaniem przez bezlitosne kreatury żywiące się krwią;
- Shanon wbiegająca koniem prosto w miejsce, gdzie mogli (i co zrobili) zaatakować ją Fomorianie, bo stwierdziła, że stamtąd doda to otuchy i odwagi nadciągającym posiłkom, czym prawie zabiła siebie, ukochanego konia Epi i swojego męża, gratulacje.

A o Talii, czy jak jej tam było, tej Wcielenoej od Tragedii to nawet nie wspomnę. Brzmiała niesamowicie pretensjonalnie i nie polubiłam jeszcze przed najazdem wroga na świątynie. W ogóle to, że poruszyła temat tego, że Shannon to Shannon a nie Rhiannon podczas biesiady z ludźmi, którzy nie wiedzieli, I KTÓRZY JAKIMŚ CUDEM NIE SŁYSZELI CHOĆ SIEDZIELI OBOK to był szczyt głupoty i bezmyślności scen w tej książce.

Ale hej, mimo tego całego hejtu są aspekty tej całej wojny i walki, które ciekawie się czytało. Mówiłam to wcześniej i powtórzę się - sam aspekt fantasy bardzo często jest dobrze ukazany przez autorkę, nawet bardzo dobrze. Największy problem dla mnie pojawia się jednak, kiedy wciska tam romans i kiedy, co niestety jest częste, jej postaci zachowują się jak tępe dzidy z charakterem dzbana.

Na pewno lepsza niż poprzedniczka, bez dwóch zdań, choć nie na tyle, żebym zapałała pozytywnymi uczuciami do tej serii. Shannon jest nadal niesamowicie irytująca i fakt, że to właśnie ona prowadzi naszą historię, jest dla mnie powodem do najprawdziwszej tragedii.

No bo jak inaczej określi...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, czy istnieją słowa, które są w stanie opisać mój zawód, ale istnieje solidny dowód tego, jak okropnie odrzuciła mnie ta książka - wpędziła mnie w zastój czytelniczy na TRZY MIESIĄCE.

I tak, można powiedzieć, że sama to sobie zrobiłam z moim uporem, żeby kończyć książkę/serię, nim zabiorę się za coś nowego, ponieważ chcę każdej pozycji dawać uczciwą szansę obronienia się, nim wystawię negatywną ocenę. Tutaj też próbowałam lektury od razu nie skreślać, ale... przez długi czas książka nie dawała mi nic, żeby wierzyć, że sytuacja się poprawi.

Zacznę od tego, że zgodnie z tym co podejrzewałam w mojej ostatniej recenzji - tom 0 dzieje się w przyszłości w odniesieniu do historii tomów 1-3. To problem? Nie, jest to nawet ciekawe, patrząc na to, ile w poprzedniej książce było opowiadane o znaczeniu tych wydarzeń dla tego, co obecnie działo się w świecie.

Tu jednak pozytywy tak naprawdę się kończą. Główna bohaterka już od pierwszych chwil jest męcząca na wszelkie możliwe najgorsze sposoby. Autorka próbuje napisać ją jako taką "kul" nauczycielkę po 30-stce, która ma trochę kształtów, ale faceci patrzą jej w biust, i w ogóle która jest taka nietypowa, inna niż wszystkie, zwraca na siebie uwagę i się niczym nie przejmuje. A, i oczywiście porusza tematy typu seks w podtekstach, ale w sposób taki, jak to robią nastolatki, czyli "no sami wiecie" i inne teksty w tym stylu.

Iloraz inteligencji bohaterki jest tym bardziej poddawany w wątpliwość, kiedy (nie spoiler, bo wiadomo z opisu już) przenosi się do innego świata i... Jednym z jej pierwszych pytań nie jest, jak może wrócić do siebie, ani nawet jak się tutaj znalazła. A jak reaguje na informację o tym, czy może w ogóle wrócić? Powołała się na jakąś celebrytkę w stylu "pomyślę o tym jutro" i tak naprawdę poza paroma chwilami, gdzie wspominała dom, bo ktoś jej kogoś przypominał, naprawdę nie przejmowała się tą zmianą. Wiele razy też zapominała że nie jest stąd, w trakcie rozmowy, i choć osoby dookoła dawały znać, że jej nie rozumieją, ta nadal ciągnęła w najlepsze tak, jakby nie wiedziała, o czym mowa.

A jak chodzi o kobietę, której miejsce zajęła... O święta Epono, naprawdę miałam dość - nie poznawania Rhiannon, a tego, że absolutnie cały czas było na nią srane. Naprawdę nie ma na to lepszego słowa. I okej, są bohaterowie negatywni, nie tutaj problem - problem pojawia się, kiedy to nasza Shannon jest wiecznie podkreślana przy tym jako ta super. A bo ona była taka wredna, a ja nie jestem; a ona to taka dziwka była, ja bym się tak nigdy nie puszczała; a jak ona mogła tak traktować innych, potworem była, ja jestem dużo milsza dla innych i nie będę taka jak ona; o jak wszyscy mówią mi, że Rhiannon się zmieniła, wszyscy wolą mnie odkąd prawdziwa ona zniknęła etc. Naprawdę, sposób w jaki bohaterka masturbowała się swoją wyższością była męcząca.

Tak samo męczące było unikanie słowa "centaur" przez większość książki i nazywanie tych istot "człowiek/koń/wszystko jedno" - i nie, nie żartuję. To było faktyczne określenie używane przez Shannon przez prawie cały czas. Zamieniała je czasem na konik, albo coś w stylu mężczyzna, ale no koń.

O całej akcji z wyjazdem do zamku ojca nawet nie chcę myśleć... Pomijając to, jak debilna była cała ta akcja, sam fakt, że jak już się tam znaleźli, jej wielki super pochówek to było rozkazanie innym zrobienie stosu pogrzebowego, którego ani nie podpaliła, ANI NIE ODMÓWIŁA MODLIWY JAKO WYBRANKA BOGINI było tak bezsensowne, że zaczynałam myśleć, że jednak nie odczytam tej książki i mój zastój czytelniczy powróci.

Motyw Alanny i tego całego "nie jesteś moją służącą", a jednak cały czas wykorzystywanie jej do robienia rzeczy... I ja wiem, że NO ALE UŻYWA "CZY MOGŁABYŚ", ale to nie zmienia tego, że ona sama prosiła, żeby przy niej zostać i jej służyć. Na każdą prośbę odpowie, bo od dziecka pracowała by jej służyć i ta nowa relacja tego nie zmieni - zwłaszcza, że tylko mówi o niej per przyjaciółka, a tak naprawdę nie odczuwam, żeby faktycznie traktowała ją na równi. Raczej wykorzystuje, ponieważ nie umie odnaleźć się w tym świecie.

Zakończenie to już w ogóle jest mega z czapy, wszystko zdaje się lecieć z prędkością łamiącą kark. Nie jest słodkie, nie jest ciekawe, po prostu jest.

Przeczytam całą serię, ponieważ udało mi się dorwać wszystkie książki w skupach po miesiącach polowań, ale szczerze nie polecam.

Nie wiem, czy istnieją słowa, które są w stanie opisać mój zawód, ale istnieje solidny dowód tego, jak okropnie odrzuciła mnie ta książka - wpędziła mnie w zastój czytelniczy na TRZY MIESIĄCE.

I tak, można powiedzieć, że sama to sobie zrobiłam z moim uporem, żeby kończyć książkę/serię, ni...

Rozwiń

Zwiń

Im bardziej zagłębiałam się w książkę, tym bardziej miałam wrażenie, że pisana była na siłę - początek wygląda naprawdę dobrze (zwłaszcza w porównaniu z końcem), a potem... No po prostu czuć, że pomysłu zabrakło, że między punktem "A" historii, a zakończeniem, nie było żadnego pomysłu i wepchnięte zostało byle co, żeby zapchać tę pustkę i dodać książce rozmiarów.

Ale po kolei może - pierwszym aspektem rozróżniającym ten tom od poprzedniego jest to, że mamy teraz inną główną bohaterkę. Tym razem, zamiast Elphame mamy Brighit, czyli nieustraszoną centaurzą łowczynię. Zważając na to, jak różnią się te dwie postaci, była to miła odmiana, zwłaszcza, że dla historii Elphame istniało teraz albo sielankowe zakończenie, albo wojna, a jeśli mam być szczera - nie sądziłam, że autorka poradziła by sobie z którymkolwiek z tych w sposób, który dobrze by się czytało.

Duży aspekt historii pochłania również historia naszych nowych demonich potmoków, będących w połowie ludźmi - dzieci, które pragną wrócić do krainy matek i babek i żyć szczęśliwie. Jest to chyba najpiękniejszy kawałek książki, będący taką laurką przeciw rasizmowi, która naprawdę była dobrze przedstawiona, a zwłaszcza w odniesieniu do pierwotnej niechęci bohaterów i stopniowemu zakochiwaniu się w tych małych istotkach.

Niestety, tutaj moje pochwały mogą się skończyć. Pozostała część książki jest po prostu słaba. Nasza nieustraszona cenaturzyca zakochuje się w pogrążonym w depresji Cu, a potem co? No pomaga mu i nagle on również ją kocha, i wszystko gra, bo duch przyjaciółki pobłogosławił ich miłość. Brighit całe życie uciekała od bycia szamanką, nawet po śmierci matki, wiedząc, że brat szykuje się na wojne? Wyjebongo, ale no kiedy zdała sobie sprawę, że gdyby jednak była szamakną mogłaby się kochać z Cu jak człowiek z człowiekiem... NAGLE CHCE BYĆ SZAMAKNKĄ I JEDZIE ODEBRAĆ NALEŻNE JEJ MIEJSCE, CO ZA PRZYPADEK :^)

Na takich głupotach książka jednak się nie kończy - wepchnięta jest masa "konfliktów" które są strasznie nadmuchiwane tylko po to, żeby zamknąć je w parunastu stronach i to z użyciem rozwiązań na poziomie bajek dla dzieci typu "mówisz, że tak nie jest? ok, spoko, to nie ma problemu".

I nawet nie pytajcie o finalną scenę z ogniem... Mam wrażenie, że autorka nie ma pojęcia, jak wygląda pożar, ani jak działa ogień. Dosłownie miałam ochotę walić się książką po głowie widząc, że ktoś mógł to tak napisać i uznać to za dobre.

Epilog za to, czy jakkolwiek by tego nie nazwać... To było ciekawe, zainteresowało mnie na to, co mogły przynieść następne książki z tej serii, ale niestety nie powstały. To, co jest tomem 1, 2 oraz 3 tej serii to książki opowiadające o przeszłości tego świata - a przynajmniej to wywnioskowałam po tym, że postaci z przeszłości w tej książce pojawiają się w opisach tych tomów - co jest strasznie mieszające i szczerze mnie zawiodło. Nawet jeśli scope tego, co sugerowało takie zakończenie jest czymś, co nie uważam, że autorka umiałaby napisać dobrze, i tak chętnie bym przeczytała rozwinięcie sytuacji tego kalibru.

Definitywnie gorsze niż poprzednia część, ale nie umiem dać niższej oceny, ponieważ książka ma swoje dobre momenty.

Im bardziej zagłębiałam się w książkę, tym bardziej miałam wrażenie, że pisana była na siłę - początek wygląda naprawdę dobrze (zwłaszcza w porównaniu z końcem), a potem... No po prostu czuć, że pomysłu zabrakło, że między punktem "A" historii, a zakończeniem, nie było żadnego po...

Rozwiń

Zwiń