Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta seria ma w sobie coś takiego, że przyciąga. Jestem niesamowicie zaangażowana w historie Auren i bardzo jej kibicuje, aby w końcu była sobą.

Nie jest to typ książki, gdzie mamy akcje za akcja, a tempo wydarzeń jest szybkie. Ta część jest o odnajdywaniu siebie. W Auren zaczyna świecić powoli czerwona lampka, że to jak żyła do tej pory nie jest tym czego pragnęła. Dzięki naszemu wspaniałemu Rip’owi dostrzega, że nie tylko fizycznie tkwiła w złotej klatce, ale też mentalnie. On za to dostrzega w niej coś więcej niż złoto i podejmuje próby, aby dziewczyna przejrzała w końcu na oczy. I gdzieniegdzie mu się to udaję, bo w głowie Auren kruszy się ten idealny wizerunek Midasa.

O Rip’ie mało co można jeszcze powiedzieć, bo cała jego postać jest ciągle owiana tajemnica i mrokiem, ale wystarczy pare scen z nim, aby go zacząć lubić. Za to Auren to jest taki uroczy promyk nadziei. Nawet w najgorszych sytuacjach szuka jasnych stron i nie oczekuje niczego w zamian za jej dobroć.

Jeśli szukacie czegoś co jest pełne akcji i wrażeń, no to nie jest to dla was (chociaż na końcu mamy pare dobrych plot twistów). W tej części poznajemy życie Auren w obozie i jej stopniową walkę o samą siebie. Pojawia się też tak świetny slow burn, że nie mogę doczekać się trzeciej części!

Ta seria ma w sobie coś takiego, że przyciąga. Jestem niesamowicie zaangażowana w historie Auren i bardzo jej kibicuje, aby w końcu była sobą.

Nie jest to typ książki, gdzie mamy akcje za akcja, a tempo wydarzeń jest szybkie. Ta część jest o odnajdywaniu siebie. W Auren zaczyna świecić p...

Rozwiń

Zwiń

Co to była za książka! Tam było wszystko co ja kocham! Magia, bitwy, bunt, walka o siebie, niebezpieczeństwo na każdym kroku, magiczne istoty, okrutny świat, zdrady i romans.

Nie raz wspominałam, że mam często te same problemy z młodzieżówkami. A to za proste rozwiązania, a to za dobrze się układa, a to za naiwne decyzje czy zwyczajnie nie trafiają do mnie, bo jestem już trochę starsza. Ale młodzieżówki takie jak „A z popiołów zrodzi się ogień” to ja mogę czytać codziennie! Chciałam tylko więcej i więcej, a w mojej głowie, po każdej stronie było tylko - „CO DALEJ? CO DALEJ?”.

Mamy tu opisy zdarzeń z dwóch perspektyw - Lai i Eliasa. Różnią się od siebie, ale również wiele ich łączy. Nie zaskoczę nikogo jeśli powiem, że coś tam się między nimi zadziej (jest to slow burn, ale wątek romantyczny jest poboczny). Elias to mistrz podrywy i kobieciarz do tego stopnia, że wali tak suchymi tekstami, że aż sam się z nich śmieje xD A tak serio to polubiłam się z tymi postaciami i najważniejsze, że nie nudziłam się na żadnym fragmencie i bardzo kibicowałam za równo Lai, jak i Eliasowi. Na plus są też postacie poboczne, z których każda coś wnosiła i nie była „byle jaka”.

Nawet, kiedy były jakieś potknięcia, czy rzeczy, które mi przeszkadzały to nie zmienia to faktu, że jestem zachwycona tą książką i mam wszystko gdzieś, bo PRZEPDAŁAM. Ale z taki moich uwag to tylko, się zastanawiam, czy książka nie powinna być dla trochę starszych czytelników, bo świat jest bardzo brutalny i krwawy. Mnie samą nie raz przeszły ciarki, więc trochę gryzie mi się to 14+.

Ostatecznie musicie wiedzieć, że jestem zakochana i błagam wydawnictwo o szybkie wydanie kolejnej części!!!

Co to była za książka! Tam było wszystko co ja kocham! Magia, bitwy, bunt, walka o siebie, niebezpieczeństwo na każdym kroku, magiczne istoty, okrutny świat, zdrady i romans.

Nie raz wspominałam, że mam często te same problemy z młodzieżówkami. A to za proste rozwiązania, a to za dobrze s...

Rozwiń

Zwiń

Jest to jeden z lepszych i bardzo wyróżniających się retellingów o Kopciuszku, jaki kiedykolwiek widziałam czy czytałam. Jako młodzieżówka osadzona w świecie sci-fi bardzo podobał mi się klimat, który dawał mi lekko vibe Cyberpunk’a (którego UWIELBIAM).

Mimo paru nierozważnych decyzji, polubiłam się z główną bohaterka i przymykałam oko, na niektóre naiwne zachowania, bo jest to w końcu młodzieżówka i nie będę się czepiać, że nie były podejmowane „dorosłe” działania. Książę Kai jest dla mnie ciągle zagadka, bo jak dla mnie trochę za mało go tu dostałam, żeby móc stwierdzić jaką jest postacią.

Na mega plus jest sama fabuła, która może nie zawsze zaskakiwała, ale bardzo wciągała. Chciałam wiedzieć co jest dalej i nie miałam momentu, gdzie coś mnie nudziło. Wątek, który mnie bardzo zaintrygował to ten o Lunarach. Mam nadzieje, że w kolejnych częściach będzie o nich więcej jak i o samej królowie.

Takim moim minusikiem był wątek romantyczny, który był poboczny, ale jakoś do mnie nie przemówił. Po takim krótkim czasie ciężko było mi uwierzyć w to uczucie.

Jednak uważam, że „Cinder” to świetna młodzieżówka, którą mega polecam mimo paru uwag.

Jest to jeden z lepszych i bardzo wyróżniających się retellingów o Kopciuszku, jaki kiedykolwiek widziałam czy czytałam. Jako młodzieżówka osadzona w świecie sci-fi bardzo podobał mi się klimat, który dawał mi lekko vibe Cyberpunk’a (którego UWIELBIAM).

Mimo paru nierozważnych decyzji, po...

Rozwiń

Zwiń

Na wstępie zaznaczę, że ta część podobała mi się bardziej. Głownie przez zmianę miejsca akcji (nie jest to już przedszkole) i przez to jak poprowadzony został główny wątek. Nadal pojawiały się zdrobnienia, których nie jest fanką, ale to już osobista preferencja.

Styl pisania autorki jest niesamowity, ponieważ dawno tak lekko mi się nie czytało. Właściwie książka sama się czytała, przez co można ją szybko skończyć. Podobało mi się, że było dużo dialogów i nawet opisy świata magicznego były w nie tak wplecione, że łatwo było to przyswoić.

Agata jako główna bohaterka znowu nie przekonała mnie do siebie i momentami bardzo mnie irytowała. Mimo wprowadzenia nowych męskich bohaterów, moim ulubieńcem pozostał Dawid. Każdy fragment z nim był najciekawszy i przysłonił każdą inną postać. Przyznaje, że irytowało mnie to ile adoratorów miała Agata, patrząc na to jaką jest postacią, plus ciężko mi uwierzyć, że po zaledwie kilku dniach facet dosłownie poświęca się dla niej.

Podobało mi się również wplecenie wątku znieczulicy ludzkiej, braku reakcji na przemoc, nietolerancja czy to jak ludzie boją się „nieznanego”. Oczywiście nie mogło też zabraknąć dużo humory, stworów ze słowiańskich legend czy demonów.

Książka jest bardzo fajną pozycja dla miłośników fantastyki i jedynie żałuję, że zwyczajnie nie do końca trafia w mój gust czytelniczy, ale na pewno dla wielu osób będzie strzałem w dziesiątkę!

Na wstępie zaznaczę, że ta część podobała mi się bardziej. Głownie przez zmianę miejsca akcji (nie jest to już przedszkole) i przez to jak poprowadzony został główny wątek. Nadal pojawiały się zdrobnienia, których nie jest fanką, ale to już osobista preferencja.

Styl pisania autorki jest ...

Rozwiń

Zwiń

Jako, że jest to książka fantasy z wątkiem kryminalny to odrazu wiedziałam, że mi się spodoba. Jest to mroczna, krwawa i duszna historia, która na dodatek jest owiana tajemnicą.

Mamy tu głownie dwie perspektywy - Damiana i Roz. Ona jest apostołką, która nienawidzi władzy i obecnego systemu. On jest dowódcą straży i robi wszystko, aby znowu nie trafić znowu na front. Mimo, że nie zżyłam się z bohaterami to z dużym zaangażowaniem czytałam ich perspektywy. Niesamowicie podobał mi się klimat tej historii, tak jakby cała akcja działa się w starej włoskiej katedrze, gdzie wiecznie jest zimno. A sam pomysł na fabule był strzałem w dziesiątkę. Jest tu też wątek romantyczny, ale na tyle poboczny, że na spokojnie możemy się skupić na innych wydarzeniach.

Minusem jest dla mnie to, że miałam dość spory problem, aby się „wgryść” w tą historie. Nie uważam, że było to spowodowane stylem pisania autorki, jednak coś przeszkadzało mi w płynnym czytaniu. Nie jestem też do końca zadowolona z zakończenia, było to dla mnie za łatwe i zbyt kolorowe (chodzi mi głowie o to, co zadziało się PO rozwiązaniu głównego wątku). Jednak pare zdań epilogu ponownie wywołało mój niepokój i zainteresowanie, dlatego jestem bardzo ciekawa kolejnego tomu!

Jako, że jest to książka fantasy z wątkiem kryminalny to odrazu wiedziałam, że mi się spodoba. Jest to mroczna, krwawa i duszna historia, która na dodatek jest owiana tajemnicą.

Mamy tu głownie dwie perspektywy - Damiana i Roz. Ona jest apostołką, która nienawidzi władzy i obecnego system...

Rozwiń

Zwiń

Początek książki szedł mi dość ciężko. Dostałam wiele chaotycznych informacji przez to trudno było mi się skupić. Jednak dalsza część i zakończenie, wynagrodziły mi to.

Mamy tu świetny świat magiczny, który wplata wiele wątków z legend arturiańskich. Jest mrocznie, tajemniczo, magicznie i plot twisty, jeden za drugim. Moim zdaniem im dalej się czyta, tym jest lepiej. Nie zabrakło też romansu, na którego trzeba trochę poczekać. Jednak uwielbiam kiedy między bohaterami jest taka chemia, że zwykły dotyk mnie wprost zachwyca! Jest też bardzo fajny wątek związany z klątwą i nie wszystko wydaje się być tym na co wygląda.

Minusem była dla mnie główna bohaterka, która jest irytująca przez większość książki. Jest to dość gruba pozycja (moim zdaniem mogłaby być krótsza o jakieś 50 stron) i brakowało mi w niej wyważonej dynamiki. Często byłam wrzucana w zbyt szybki i chaotyczny wątek, co przeszkadzało mi w skupieniu. Miałam tu podobny problem jak i w „Mrocznych umysłach” od tej autorki. Niby wszytko było co lubię, a jednak zabrakło mi „tego czegoś” co by mnie porwało. Ale zakończenie jest cudowne i zostawiło mnie z tyloma pytaniami, że muszę wiedzieć co dalej!

Liczę, że druga część będzie jeszcze lepsza i będę mogła jej dać, z czystym sumieniem 5/5!

Początek książki szedł mi dość ciężko. Dostałam wiele chaotycznych informacji przez to trudno było mi się skupić. Jednak dalsza część i zakończenie, wynagrodziły mi to.

Mamy tu świetny świat magiczny, który wplata wiele wątków z legend arturiańskich. Jest mrocznie, tajemniczo, magicznie i...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaje, że bałam się trochę tej książki. No bo nawet mi „romans z kosmitą”, źle brzmiał w głowie. Bałam się, że może będzie za dziwne, nawet jak dla mnie. Jednak nic z tych rzeczy! Moje uprzedzenia zostały całkowicie rozwiane! Więc jeśli boicie się po nią sięgnąć tak jak ja wcześniej, to na prawdę nie ma czego. Myślę, że za bardzo został „zdemonizowany” romans z kosmitą przez ludzi, którzy nie czytali jej, bo to jest naprawdę fajna książka. Jest trochę dziwna, inna czy zaskakująca, ale wszystko w dobrym znaczeniu.

Nie chcę za dużo zdradzać, bo uważam, że im mniej wiecie, tym lepiej będzie się wam czytało. Głównym wątkiem jest tu przeurocza relacja między ludzką kobietą, a mieszkańcem lodowej planety. Różni ich praktycznie wszystko, od wyglądu do języka, ale pokazują, że każdą barierę można pokonać. Zaznaczam, że jest tu dużo spice scen🔥. Za to najcięższy jest chyba początek, gdzie dzieje się najwiecej nieprzyjemnych rzeczy, ale później wszystko nabiera lepszych barw.

Mamy tu fajny humor, uroczy i gorący romans oraz coś nowego i odświeżającego. Przez książkę płynęłam i skończyłam ją w jeden dzień. Świetnie się przy niej bawiłam. Nic mnie nie przytłaczało czy męczyło, ani nie było obrzydliwe (czego też się obawiałam). Mamy fajnie stworzony świat, gdzie poznajemy nowe stworzenia, kulturę czy funkcjonowanie kosmicznego plemienia. Gdybym miała się czegoś przyczepić to chyba tylko tego, że mi jest mało i dla mnie ta historia mogłaby być jeszcze dłuższa! Ale nie mam serca odejmować coś ocenie, więc zostaje 5/5⭐️🥹

Pamiętajcie, że książka jest 18+! Czegoś takiego potrzebowałam i mega się cieszę, że poznałam historie Georgie i Vektala. I mam nadzieje, że i wy szybko zapoznacie się tymi niebieskimi simpami!

Przyznaje, że bałam się trochę tej książki. No bo nawet mi „romans z kosmitą”, źle brzmiał w głowie. Bałam się, że może będzie za dziwne, nawet jak dla mnie. Jednak nic z tych rzeczy! Moje uprzedzenia zostały całkowicie rozwiane! Więc jeśli boicie się po nią sięgnąć tak jak ja wcześniej, t...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam świat fantasy jaki serwuje nam autorka. Bazując na arturiańskich legendach został tu stworzony cudowny klimat pełen mroku i magii. W tej części jeszcze bardziej zagłębiamy się w ten świat i poznajemy jego nowe aspekty. Mamy tu też ponownie poruszenie wiele ważnych tematów jak - żałoba, rasizm czy uraz psychiczny.

Książka jest pełna zwrotów akcji i zaskoczeń. Mimo to uważam, że można było ją skrócić o kilkadziesiąt stron. Dostajemy tu rozwój relacji miedzy Bree i Sel’em. Bree przez pierwsza polowe bardzo mnie denerwowała, bo jej decyzje były bardzo pochopne i ciągle wybuchała gniewem. Rozumiem frustracje tej postaci, ale po takim czasie wolałabym jakby podejmowała więcej racjonalnych decyzji. Sel natomiast, jeszcze bardziej spodobał mi się w tej części. Wątki z jego udziałem były moimi ulubionymi. Nie chcę spojlerować, ale bardzo ubolewam nad tym w jakim kierunku rozwijała się postać Nicka, którego dostajemy tu bardzo mało.

Jakbym miała wybrać, która część bardziej mi się podobała to skłaniam się ku pierwszej, zwyczajnie lepiej mi się ją czytało i lepiej wyczuwałam się w całą historie.

Książka momentami mi się wlekłam, a momentami się tyle działo, że ciężko było mi się połapać. Jednak dalej uważam, że to bardzo fajna młodzieżówka fantastyczna, która ma niesamowity klimat. A zakończenie wbija w fotel i zostawia nas z całkowitym niedosytem!

Uwielbiam świat fantasy jaki serwuje nam autorka. Bazując na arturiańskich legendach został tu stworzony cudowny klimat pełen mroku i magii. W tej części jeszcze bardziej zagłębiamy się w ten świat i poznajemy jego nowe aspekty. Mamy tu też ponownie poruszenie wiele ważnych tematów jak - ż...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy czytałam ten komiks miałam skojarzenia z trzema serialami - „The last of us”, „The walking dead” i „The 100”. Z każdego z tego serialu można odnaleźć jakieś wątki czy podobieństwa, więc jeżeli lubicie wyżej wymienione serie to „Geiger” jest dla was!

Osobiście uwielbiam postapokaliptyczne klimaty, więc nic dziwnego, że spodobała mi się ta pozycja. Świat jest tu obrzydliwy i ciężki dla każdego, bo wyjście na zewnątrz bez skafandra grozi śmiercią. Znajdziecie w tym komiksie - podroż w poszukiwaniu lepszego życia, samotność, brutalność, nadzieje i poświęcenie.

Bardzo polubiłam postać Geigera, z jednej strony samotnik, który zabije każdego kto zbliży się na jego terytorium, a z drugiej odrazu mięknie mu serce i się lituje, gdy poznaje dwójkę zagubionych dzieciaków. Na dodatek nasz główny bohater jest KSIĄŻKARĄ! Ten wątek mi się mega podobał i to jak wyrusza w niebezpieczne podróże, tylko po to by znaleść nową książke do czytania🤣

Kreska jest ładna i szczegółowa, jednak sama płynność historii jest dla mnie momentami chaotyczna. Na końcu komiksu mamy też dodatek, który pozwala nam lepiej poznać cała historie.
Jedyne co pozostaje to czekać na więcej, bo mi było za mało!!

Kiedy czytałam ten komiks miałam skojarzenia z trzema serialami - „The last of us”, „The walking dead” i „The 100”. Z każdego z tego serialu można odnaleźć jakieś wątki czy podobieństwa, więc jeżeli lubicie wyżej wymienione serie to „Geiger” jest dla was!

Osobiście uwielbiam postapokalipt...

Rozwiń

Zwiń

6,5 / 10
W wielkim skrócie, książka była okej. Początek był dla mnie dość ciężki, jakby wiele wydarzeń było nieprzemyślanych i pisanych na kolanie. Jednak końcówka była o wiele lepsza i nie powiem, że mnie dość zaskoczyła. Mamy tu pare scen zbliżeń, ale nie są bardzo opisowe.

Isolde była dla mnie trochę słabszą wersja Poppy z „Krew i popiół”. Trochę podźgała kogoś sztyletem, trochę się pobuntowała, ale koniec końców, jedno mówiła, drugie robiła. Chociaż miała pare fajnych momentów. Skłaniam się jednak bardziej do postaci Adriana, bo ta jego tajemniczość mnie kupiła, ale rzecz którą najbardziej zapamiętam to jego „nabrzmiała męskość” przy każdym spotkaniu z Isolde. Dosłownie co drugą stronę było to sformułowanie💀mam nadzieje, że nie odbije to się na jego zdrowiu💀

Za mało było dla mnie wyjaśnień co do świata magicznego i momentami brakowało mi logiki, ALE bardzo szybko mi się ją czytało i nie zaprzeczę, że nawet dobrze się przy niej bawiłam.😅

Szału nie ma, ale jak chcecie jakiś romansik o wampirach bez większych wymagań ,to może do was trafić ta oto książka.

6,5 / 10
W wielkim skrócie, książka była okej. Początek był dla mnie dość ciężki, jakby wiele wydarzeń było nieprzemyślanych i pisanych na kolanie. Jednak końcówka była o wiele lepsza i nie powiem, że mnie dość zaskoczyła. Mamy tu pare scen zbliżeń, ale nie są bardzo opisowe.

Isolde była...

Rozwiń

Zwiń