Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka długa, której długość zdecydowanie czuć. Nie jest to jednak wada. Po przeczytaniu, podobnie jak Blackthorne, ma się poczucie przebycia dalekiej podróży i zanurzenia się w obcej kulturze. Z resztą wątek różnic kulturowych jest tu zdecydowanie najciekawszy. Japończycy w tej powieści są są pod wieloma względami bardziej zaawansowani niż Europejczycy, jednak życie nie jest dla nich wartością samą w sobie, stąd tak ciekawie śledzi się poczynania wrzuconego w to środowiska Blackthorne'a. Nie mamy jednak do czynienia z historią białego zbawcy, bo główny bohater jest jedynie pionkiem w prowadzonej przez Toranagę rozgrywce.

Każdy znajdzie tu coś dla siebie, bo jest tu i eksploracja kultur, i wątki kolonialne, i romans a także sporo akcji. Moim głównym zarzutem jest wytracenie tempa w drugiej połowie, gdzie bardziej niż na historii Johna, autor skupia się na sieci politycznych intryg Japończyków przez co oczekujemy finału tej historii. Jednak ostatnie 100-150 stron wynagradza to budowanie napięcia.

No i zakończenie, co to jest za zakończenie. Ostatnie trzy strony nadają opowieści przykry, fatalistyczny wydźwięk i stawiają działania bohaterów w zupełnie nowym kontekście. Finał i ostatnie zdanie pozostaną ze mną na długo.

Książka długa, której długość zdecydowanie czuć. Nie jest to jednak wada. Po przeczytaniu, podobnie jak Blackthorne, ma się poczucie przebycia dalekiej podróży i zanurzenia się w obcej kulturze. Z resztą wątek różnic kulturowych jest tu zdecydowanie najciekawszy. Japończycy w tej powieści ...

Rozwiń

Zwiń

"Sukcesja" w świecie XIX wiecznych Niemiec. Piękna proza i ostatnie rozdziały, które łamią serce.

"Sukcesja" w świecie XIX wiecznych Niemiec. Piękna proza i ostatnie rozdziały, które łamią serce.

Ciężko mi pisać kolejną recenzję Malazanu, bo po trzech tomach jest to seria niesamowicie równa. Jeśli chodzi o emocje to zdecydowanie wygrywa tom drugi. Tutaj byłem bardziej zaangażowany w porachunki bóstw i pradawną historie T'lan Imassów niż w aspekty militarne których jest za dużo. Nic nie dorównują sznurowi psów Coltaine'a, chociaż Pannion Domin to zaiste przerażający adwersarz. Standardowo przez większość powieści zastanawiałem się o co chodzi, by dotrzeć do ostatnich, niezwykle epickich 100 stron, które wynagradzały wcześniejsze zagubienie.

Ciężko mi pisać kolejną recenzję Malazanu, bo po trzech tomach jest to seria niesamowicie równa. Jeśli chodzi o emocje to zdecydowanie wygrywa tom drugi. Tutaj byłem bardziej zaangażowany w porachunki bóstw i pradawną historie T'lan Imassów niż w aspekty militarne których jest za dużo. Nic...

Rozwiń

Zwiń