Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kiedy jest się na świecie od niedawna, nie można wiedzieć, jakie nieszczęścia leżą u źródeł lęków.” – pisze Ferrante w Genialnej przyjaciółce, niezwykłej opowieści o przyjaźni dwóch kobiet. To opowieść o skrajnie różnych osobowościach, ich wyborach życiowych i wzajemnie splecionych losach. Historia zaczyna się od zniknięcia Liny, która zawsze chciała rozpłynąć się w powietrzu, wymazać wszelkie ślady po swoim istnieniu. Kto choć raz o tym nie marzył? Dlaczego marzyła o tym Lina? To tylko dwa podstawowe pytania u źródeł opowieści – dalej jest tylko mroczniej i z każdą przeczytaną stroną bardziej fascynująco. Warto.

„Kiedy jest się na świecie od niedawna, nie można wiedzieć, jakie nieszczęścia leżą u źródeł lęków.” – pisze Ferrante w Genialnej przyjaciółce, niezwykłej opowieści o przyjaźni dwóch kobiet. To opowieść o skrajnie różnych osobowościach, ich wyborach życiowych i wzajemnie splecionych losach. Historia zaczyna się od zniknięcia Liny, która zawsze chciała rozpłynąć się w...

Na spalonym słońcem piachu z resztkami uschniętej trawy, pośrodku niczego siedzi skulone dziecko. Wygląda jakby za moment miało się przewrócić. Dookoła pustkowie. Nikogo więcej na zdjęciu nie ma. Oprócz… wielkiego sępa. Ptaszysko patrzy na dziecko i czeka…
W 1994 roku to słynne zdjęcie Kevina Cartera nagrodzono Pulitzerem.
Wojciech Tochman przywołuje je na początku reportażu z 2013 roku, pt. „Eli, Eli” i pyta o granice obserwowania ubóstwa.
Tochman pojechał do slumsów Manilii i opisał biedę, samotność, wykluczenie. Spojrzal okiem zachodniego białasa, który jedzie i patrzy… . Nie pomaga, nie przywozi pomocy, nie rozwiązuje problemów. Po prostu – patrzy jak sęp na legendarnym zdjęciu Cartera.
„Eli, Eli” nie czyta się łatwo, a mimo to reportaż wciąga. Trudno nie lubić prozy Tochmana.

Na spalonym słońcem piachu z resztkami uschniętej trawy, pośrodku niczego siedzi skulone dziecko. Wygląda jakby za moment miało się przewrócić. Dookoła pustkowie. Nikogo więcej na zdjęciu nie ma. Oprócz… wielkiego sępa. Ptaszysko patrzy na dziecko i czeka…
W 1994 roku to słynne zdjęcie Kevina Cartera nagrodzono Pulitzerem.
Wojciech Tochman przywołuje je na początku ...

Wzruszająca, napisana żywym językiem opowieść o losach kobiet związanych z legendarnym teatrem Kalambur z Wrocławia. Opowieści snują same bohaterki, Autorka jest tylko ich dyskretną, świetnie przygotowaną przewodniczką. Czytałam zafascynowana życiorysami tak niezwykłymi, że mogłyby być kanwą filmu sensacyjnego.

Wzruszająca, napisana żywym językiem opowieść o losach kobiet związanych z legendarnym teatrem Kalambur z Wrocławia. Opowieści snują same bohaterki, Autorka jest tylko ich dyskretną, świetnie przygotowaną przewodniczką. Czytałam zafascynowana życiorysami tak niezwykłymi, że mogłyby być kanwą filmu sensacyjnego.