Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest próbą odtworzenia wspomnień i biografii niedoszłej pisarki egipskiej Inajat az-Zayyat, która sześćdziesiąt lat wcześniej nie doczekawszy się publikacji swojej debiutanckiej powieści, popełniła samobójstwo. Autorka książki, również pisarka i Egipcjanka Iman Mirsal, ale mieszkająca z rodziną w Kanadzie, natyka się na rękopis tejże książki i próbuje dowiedzieć się więcej. Jest zafascynowana osobą Inajat i odczuwa z nią wspólnotę duchową.
Książka jest śledztwem biograficznym tworzonym ze skrawków pozostałych materiałów, z bariery znajomych i rodziny, którzy nawet miejsce pochówku nie chcą pokazać, którzy ukrywają materiały, jakie zostawiła zmarła lub je popalili, z poniszczonych materiałach w archiwach egipskich i wreszcie z jakiejś bariery kulturowej, o której ja Polka nie wiem, ale ją czuję. Mam wrażenie, że autorka swoją książką dotknęła jakiejś muzułmańskiej tabu grobu, tabu rodziny. Sama Inajat żyła w obrębie dwóch kultur. Wychowana w niemieckiej szkole poprzez miejsce, w którym żyła, czas, we którym chciała debiutować (to jest dyktatura Nessera) i małżeństwo, została wciągnięta w to tabu muzułmańskie. Rozwód, walka o dziecko, walka o niezależność finansową i o możliwość wyrażania swojego zdania, wszystko to przerosnąć musiało Inajat. I przerosło. Poprzez odtwarzanie szczegółów z życia i śmierci Inajat, Iman Mirsal pokazuje nam ten świat. Już samo zdjęcie w końcu odnalezionego grobu pokazało mi, jak bardzo to była patriarchalna kultura. Zarazem poprzez życie Inajat widać, że marzenia i pragnienia są wszędzie takie same. Inajat to taka egipska Sylvia Plath, błąkająca się między miłością a pragnieniem, między potrzebą wyrażenia siebie a bezowocnością i świadomością choroby, tu akurat choroby duszy.
Książka 'Śladami Inajat' bez trudnych niuansów religii czy polityki tego w sumie dalekiego kraju pokazuje świat muzułmański i przybliża tę tematykę nam, Europejczykom. To ciekawa i warta przeczytania książĸa o niespełnionej artystce i nieszczęśliwej kobiecie, matce, żonie, przyjaciółce.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Książka jest próbą odtworzenia wspomnień i biografii niedoszłej pisarki egipskiej Inajat az-Zayyat, która sześćdziesiąt lat wcześniej nie doczekawszy się publikacji swojej debiutanckiej powieści, popełniła samobójstwo. Autorka książki, również pisarka i Egipcjanka Iman Mirsal, ale mieszkająca z rodziną w Kanadzie, natyka się na rękopis tejże książki i próbuje dowiedzieć się...

Powieść przeczytałam szybko, chociaż z lekkim zdziwieniem, bo po opiniach ludzi spodziewałam się horroru. Nie czytałam nigdy żadnego horroru, ale spodziewałam się takiego horroru, że wbiłoby mnie w ścianę o 5 rano, gdy to czytuję książki, gdyż mam ciszę. Dodam, że dla skończenia tej lektury zwlekłam się o 3 rano. Czy było warto? Oj, ciekawa była, ale ni znalazłam w niej nic oryginalnego. Ciekawa była tematyka chorych teorii spiskowych w Internecie, które zdobywają masę fanów. Jest to bardzo popularne ostatnio zjawisko, które i ja zauważam. Dobrze więc, że powieść poruszyła ten problem.
Powieść reprezentuje powszechny obecnie gatunek powieści sensacyjnej, w której mamy złych ludzi, dobrych ludzi, sprawę, o którą trzeba walczyć i pogmatwaną wewnętrznie postać głównej bohaterki, która ma ciągłe tajemnice i zawiłości losu przebiegające obok głównego wątku. Oczywiście na koniec był zakręt fabularny, zapowiadający następny tom. To częsty zabieg fabularny w takich powieściach.
Powieść opisuje grupę Obserwatorów, którzy uroili sobie, że Ameryką rządzi spisek notabli, którzy porozumiewają się poprzez wpisy w internecie i knują nieszczęścia na biednych obywateli. A to odpowiadają za bezrobocie kogoś, a to za rozwód innego, a to planują handel dziećmi. No i owa grupa postanowiła wedrzeć się do szkoły, żeby uratować te dzieci, bo wyczytali wpis Komendanta Policji z trzema błędami ortograficznymi. W toku akcji poznajemy motywację tych Obserwatorów, ich psychikę, to, co nimi kierowało, i to jak się to skończyło.
Tak jak napisałam na początku, po pandemii i zawirowaniach w świecie takich zwolenników teorii spiskowych przybywa, więc taka powieść wbiła się w czasy. Jest też taki gatunek popularny i poczytny. Ja osobiście, owszem, czytałam powieść z przejęciem akcją, ale nie odnalazłam w książce nic, co by wyróżniało autora z rzeszy innych. Pisze dobrze, ale tak jak wielu innych. Jeśli ktoś jednak nie szuka powieści wyróżniających się, ale szuka wciągającej fabuły w stylu kina akcji to będzie książką zachwycony o wiele bardziej niż ja.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Powieść przeczytałam szybko, chociaż z lekkim zdziwieniem, bo po opiniach ludzi spodziewałam się horroru. Nie czytałam nigdy żadnego horroru, ale spodziewałam się takiego horroru, że wbiłoby mnie w ścianę o 5 rano, gdy to czytuję książki, gdyż mam ciszę. Dodam, że dla skończenia tej lektury zwlekłam się o 3 rano. Czy było warto? Oj, ciekawa była, ale ni znalazłam w niej nic...

Zatytułowałam recenzję 'Czy można zabić w słusznym celu?', gdyż tego dotyczy ten kryminał. Zabójca zabija w sposób brutalny. Ciągle pojawiają się zmasakrowane ciała. Pojawia się w toku śledztwa wątek ekologiczny. Otóż jakiś zaburzony mózg zabójcy uroił sobie, że martwe ciało pokaże problem ginącej planety. Faktycznie wokół zbrodni pojawia się w powieści dyskusja w mediach. Jak w tym wszystkim znaleźć sprawcę, który jednak nie ujawnia się? Sprawę prowadzi doświadczony prokurator Emil Grab, nowoczesna dziennikarka Pola Sass, technik kryminalistyki Jakub Błach oraz biegły w darknecie Flo.
Sama fabuła przeprowadzona została w sposób zwarty. Nie ma wątków równorzędnych, w sensie takim, że śledztwo to jedno, a życie uczuciowe bohaterów to drugie. Tutaj wszystko się zazębia i eksponuje kolejne sprawy. Jedno z drugim się wiąże po prostu. Cała zbrodnia jest nieprzewidywalna aż do końca.
Ciekawy jest motyw dawnych porachunków mafijnych oraz tego jak diametralnie od tego czasu zmieniła się Polska. Niestety ludzkie słabości pozostają takie same, a zbrodnia to zbrodnia, nawet jeśli zostaje popełniona, żeby powiedzieć coś ważnego światu. I po tej stronie stoi prokurator Emil Grab. Że pojedyncze przestępstwo nie usprawiedliwia tzw. dobra ludzkości. Że zło to zło. Ale czy naprawdę? W powieści widać efekt śniegowej kuli. JAkaś decyzja z przeszłości kształtuje teraźniejszość. Z kolei ktoś manipuluje tym wszystkim, żeby ukształtować przyszłość. Czy na pewno dla dobrych celów? Zakończenie daje zaczątek następnym częściom w kilku równorzędnych wątkach z powieści.
Książka została napisana ciekawie, ale nie jest to jakiś bardzo zapadający w pamięć kryminał.
Uważam, że słabym punktem powieści jest wątek dziennikarki Poli Sass. Jej rozwiązłość ni jak się nie ma do wątku miłości, który został napomknięty. Wszystko to według mnie zostało wprowadzone na siłę, żeby ubarwić powieść. W tym wątku autor się nie postarał w mojej skromnej opinii. Opisy darknetu oraz niuansów śledztwa są znacznie ciekawsze i to jest mocna strona tej książki.
Warto jednak do niego sięgnąć, jeśli ktoś lubi książki współczesne, mocne i osadzone twardo w realiach.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Zatytułowałam recenzję 'Czy można zabić w słusznym celu?', gdyż tego dotyczy ten kryminał. Zabójca zabija w sposób brutalny. Ciągle pojawiają się zmasakrowane ciała. Pojawia się w toku śledztwa wątek ekologiczny. Otóż jakiś zaburzony mózg zabójcy uroił sobie, że martwe ciało pokaże problem ginącej planety. Faktycznie wokół zbrodni pojawia się w powieści dyskusja w mediach....