Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku napiszę powód, który skłonił mnie do przeczytania niniejszej powieści. W ubiegłe wakacje zatęskniłam za filmami animowanymi Disneya, moją uwagę zwrócił ''Dzwonnik z Notre Dame'' z 1996 roku - film, którego nie oglądałam w dzieciństwie, a który zaciekawił mnie przez poważniejszą tematykę i postać Esmeraldy. Czułam, że będzie to ważny dla mnie film, że bardzo przypadnie mi do gustu. Postanowiłam przeczytać powieść, ale jakoś zwlekałam z tym. Dopiero na początku marca tego roku zaczęłam czytać, czytałam w dużych odstępach czasowych, skończyłam dopiero na początku maja (wynikało to z braku czasu). Po skończeniu uznałam, że jest to bardzo dobra powieść, jedna z ważniejszych jakie przeczytałam w swoim życiu. Następnego dnia obejrzałam dwukrotnie film Disneya (najpierw po angielsku z angielskimi napisami, a potem z polskim dubbingiem), który również bardzo mi się spodobał, jest to moim zdaniem również bardzo urzekająca historia (pod wieloma względami inna od oryginału, prostsza, mająca rażące wady w przeciwieństwie do książki, ale też bardzo udana, chyba obie wersje lubię w takim samym stopniu.) Uznałam, że film znowu obejrzę dwukrotnie, a zeszłym tygodniu (w niedzielę) po raz drugi zasiadłam do lektury powieści. Dzisiaj skończyłam, chyba jeszcze bardziej ją doceniam po drugiej lekturze, mimo że minęło tak mało czasu od mojego pierwszego kontaktu z nią. Co mnie w niej urzekło? Ukazanie okrucieństwa ludzi wobec inności, brak empatii wobec tych, którzy są '''inni'', ukazanie udręki człowieka, którego celem życia była wiedza, a przez swoją chorą fascynację stracił zdrowy rozsądek, swoją duszę, swoje człowieczeństwo, historia dziewczyny, która zaślepiona zewnętrznym pięknem nie dostrzegała prawdziwych, szczerych uczuć, opis rozpaczy pewnej matki po stracie dziecka. Zachwyciło mnie to, że historia ta jest nadal aktualna, bo niektórzy współcześni ludzie pod wieloma względami nadal się nie zmienili. Urzekł mnie język – powieść wciąga, zżyłam się z postaciami, średniowieczny Paryż był dla mnie fascynującym miejscem, opisy architektury (trochę były męczące, ale czułam z jaką pasją były napisane, z jakim czuciem), które były wręcz (w moim mniemaniu) hołdem dla Paryża i jego piękna. Moją ulubioną postacią jest Klaudiusz Frollo – fascynująca postać, która tak bardzo się zmienia w ciągu całego swojego życia, postać, której nie można określić jaką złą (jak odpowiednik Disneya, którego też bardzo lubię, mimo jego mniej skomplikowanej kreacji) lub dobrą. Historia ta ukazuje dobrą i złą stronę człowieka, zmusza do refleksji nad pojęciami takimi jak: wykluczenie przez społeczeństwo, okrucieństwo, obsesja, uleganie pozorom. Historia ta poruszyła mnie do głębi, była wciągająca, wzruszająca, zastanawiąjąca, przerażająca i smutna jednocześnie. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Wiktora Hugo, z pewnością zapoznam się z resztą Jego dzieł. Moim zdaniem byłaby wartościową lekturą dla uczniów szkół średnich, mnie – siedemnastolatkę zachwyciła. Polecam ją miłośnikom klasyków literatury, fanom literatury francuskiej, tym, którzy lubią film Disneya, a nie znają oryginału.

Na początku napiszę powód, który skłonił mnie do przeczytania niniejszej powieści. W ubiegłe wakacje zatęskniłam za filmami animowanymi Disneya, moją uwagę zwrócił ''Dzwonnik z Notre Dame'' z 1996 roku - film, którego nie oglądałam w dzieciństwie, a który zaciekawił mnie przez poważniejszą tematykę i postać Esmeraldy. Czułam, że będzie to ważny dla mnie film, że bardzo...