Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieszyłam się na lekturę tej książki, bo nareszcie jakiś historyk, który jest specjalistą w temacie, miał nie przedstawiać mieszkańców wsi jako bezwolne i tępe ofiary. Autor co prawda pokazał, że sytuacja mieszkańców wsi na przestrzeni wieków była wcale nie tak jednoznaczna, jak się popularnie sądzi, ale sposób, w jaki to zrobił był bardzo chaotyczny i nieuporządkowany. Mateusz Wyżga przeskakuje z epoki do epoki (na jednej stronie książki potrafi pisać o średniowieczu i później przejść do współczesności, a następnie do XVII. wieku), w międzyczasie wtrącając wspomnienia ze swojego życia i swoje refleksje. Taka narracja sprawiała, że książkę trudno mi się czytało. Poza tym, została ona wydrukowana na szarym, cienkim papierze, a czcionka jest mała i ma wąski wykrój, co sprawiało, że czytanie było dodatkowo uciążliwe dla oczu. Gdyby autor uporządkował, chociażby chronologicznie, swoją narrację, a książka byłaby wydana z zastosowaniem większej czcionki, moja ocena byłaby wyższa, a tak muszę się niestety przyłączyć do krytycznych głosów. Może jednak kiedyś wyjdzie poprawione drugie wydanie tej publikacji lub inne, bardziej uporządkowane książki autora, bo przekaz Mateusza Wyżgi jest naprawdę czymś nowym i odświeżającym.

Cieszyłam się na lekturę tej książki, bo nareszcie jakiś historyk, który jest specjalistą w temacie, miał nie przedstawiać mieszkańców wsi jako bezwolne i tępe ofiary. Autor co prawda pokazał, że sytuacja mieszkańców wsi na przestrzeni wieków była wcale nie tak jednoznaczna, jak się popula...

Rozwiń Zwiń