Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety moim zdaniem im dalej w tej erze Scardialu tym gorzej. Po rewelacyjnych "Cieniach Tożsamości" dostaliśmy tylko niezłe "Żałobne opaski", a teraz bardzo średni "Zaginiony metal". Niby wszystko jest na miejscu - mamy lubianych bohaterów, których autor ładnie rozwinął pod względem charakterologicznym. Jest dość skomplikowana intryga wykraczająca nawet poza samą planetę i dotykająca tajemnic cosmere. Pojawiają się nawet bohaterowie, których poznaliśmy w erze pierwszej (choć tutaj te spotkania z nimi są moim zdaniem lekko rozczarowujące).
A jednak, czegoś brakuje. Z pewnością zawodzą antagoniści, którzy są znacznie mniej wyraziści niż w poprzednich częściach. Sama stawka o jaką toczy się gra mimo, że większa niż podczas poprzednich przygód, mam wrażenie, że tym razem nie przykuwa aż tak bardzo uwagi czytelnika.
Końcówka lekko wynagradza oczekiwania, ale mimo wszystko ja czuję dość duży niedosyt. Choć mam nadzieję, że jeszcze spotkamy bohaterów tej serii w kolejnych książkach z cosmere, to na książki z kolejnej ery na Scadrialu raczej nie będę czekał z niecierpliwością.

Niestety moim zdaniem im dalej w tej erze Scardialu tym gorzej. Po rewelacyjnych "Cieniach Tożsamości" dostaliśmy tylko niezłe "Żałobne opaski", a teraz bardzo średni "Zaginiony metal". Niby wszystko jest na miejscu - mamy lubianych bohaterów, których autor ładnie rozwinął pod względem charakterologicznym. Jest dość skomplikowana intryga wykraczająca nawet poza samą planetę...

Sposób narracji (opowieść Hoida) zupełnie mi nie siadł, połowa tekstu to humor na siłę i wstawki pseudo-filozoficzne. Fabuła taka sobie, można dość szybko domyślić się głównego "twistu" fabularnego, a głównej bohaterce wszystko się udaje bez większego uzasadnienia. Świat wykreowany i jego "system magiczny" na plus, fajnie też, że jest sporo nawiązań do całego uniwersum cosmere, ale to za mało. Zdecydowanie najsłabsza książka Sandersona jaką czytałem.

Sposób narracji (opowieść Hoida) zupełnie mi nie siadł, połowa tekstu to humor na siłę i wstawki pseudo-filozoficzne. Fabuła taka sobie, można dość szybko domyślić się głównego "twistu" fabularnego, a głównej bohaterce wszystko się udaje bez większego uzasadnienia. Świat wykreowany i jego "system magiczny" na plus, fajnie też, że jest sporo nawiązań do całego uniwersum...

Całkiem ciekawa, pełna zwrotów akcji i niespodzianek historia, osadzona w realiach średniowiecznej Anglii. Oczywiście bohaterowie zaskakująco często (zwykle przypadkiem) znajdują się w centrum wydarzeń, a fabuła ma dość sporo małych nieścisłości czy "głupotek", ale taka to konwencja. Nie polecam doszukiwania się rygorystycznej zgodności historycznej, szczególnie w przypadku zachowania i sposobu myślenia poszczególnych bohaterów, które najczęściej są na wskroś współczesne. Na minus też to, że autor zbyt często rozwleka poszczególne wątki, niepotrzebnie przypomina wydarzenia opisane wcześniej (tak jakby spodziewał się, że czytelnik już je zapomniał, albo nie skojarzył prostych faktów), sporo wydarzeń jest zbyt nieprawdopodobna. Irytowało mnie też (charakterystyczne dla Folleta) zamiłowanie do szczegółowych opisów aktów seksualnych i ciągłe roztrząsanie uczuć bohaterów.

Całkiem ciekawa, pełna zwrotów akcji i niespodzianek historia, osadzona w realiach średniowiecznej Anglii. Oczywiście bohaterowie zaskakująco często (zwykle przypadkiem) znajdują się w centrum wydarzeń, a fabuła ma dość sporo małych nieścisłości czy "głupotek", ale taka to konwencja. Nie polecam doszukiwania się rygorystycznej zgodności historycznej, szczególnie w przypadku...