Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkiem przyjemna opowieść, do tego czyta się dość szybko. I choć historia jakich zostało opowiedzianych już wiele, to zawsze warto wrócić na włoskie prowincje i miasta, poczuć klimat rodzinnych biesiad po winobraniu czy romantycznych wycieczek.

Całkiem przyjemna opowieść, do tego czyta się dość szybko. I choć historia jakich zostało opowiedzianych już wiele, to zawsze warto wrócić na włoskie prowincje i miasta, poczuć klimat rodzinnych biesiad po winobraniu czy romantycznych wycieczek.

Choć bardzo lubię powieści pana Sparksa, tę uważam za jedną ze słabszych. Już sam fakt, że miałam do niej dwa podejścia wiele o tym mówi.
I choć historia piękna i dobrze napisana, nie porywa, bohaterowie częściej irytują niż fascynują, a fabuła dłuży się nieubłaganie. Do tego mam wrażenie, że całkiem poboczny wątek staje się nagle trzonem opowieści, przez co losy, wydawałoby się głównych bohaterów, zostają zepchnięte na boczny tor. Zwłaszcza w końcówce.

Choć bardzo lubię powieści pana Sparksa, tę uważam za jedną ze słabszych. Już sam fakt, że miałam do niej dwa podejścia wiele o tym mówi.
I choć historia piękna i dobrze napisana, nie porywa, bohaterowie częściej irytują niż fascynują, a fabuła dłuży się nieubłaganie. Do tego mam wrażenie, że całkiem poboczny wątek staje się nagle trzonem opowieści, przez co losy,...

Zakochałam się w okładce, przyznaję. Nie sięgnęłabym po tę historię, gdyby nie tak cudna oprawa. Zachęcało też wiele pochwał i zarys fabuły, który obiecywał opowieść o trudach dorastania, tęsknocie za słodkimi latami dzieciństwa, bolączce egzystencjalizmu.
I przyznaję, że ponad połowę tej powieści takie też żywiłam nadzieje, że to będzie druga "Amerykańska siekanka". Mamy pobocznego narratora, który wspomina czasy młodości, opisując nam piękno życia trójki przyjaciół, boskich dzieci, którzy zawsze razem stawiali czoła rzeczywistości. Ale mamy też współczesność w której ta trójka ze sobą nie rozmawia. I to wiszące w powietrzu pytanie - dlaczego? Wyobraźnia czytelnika podsuwa różne scenariusze - wielka tragedia, zdrada lub zwyczajnie... dorastanie. I w tym momencie, kiedy człowiek liczy na ten wielki bum, dostaje po twarzy zgniłym jajkiem. Tak odpychającym, że aż niesmacznym.
I w tym właśnie momencie zaczęłam wątpić w twórczość autorki. Z jednej strony rozumiem potrzebę zaskarbienia sobie pewnej części odbiorców, ale takiego pędu na ślepą akceptacją już nie pojmuję. Nagle dostajemy ponowną analizę tych samych historii z młodości ukazaną przez pryzmat dwojakiej natury jednego z głównych bohaterów. A później, kiedy tajemnica wychodzi na światło dzienne, szereg sloganów akceptujących i wspierających ten stan rzeczy przyjaciół. Prawie 1/3 objętości powieści to dubel. Jak dla mnie wątek kompletnie zbędny. Zwłaszcza, że bez niego historia trzymała poziom. Mam też wrażenie, że autorka tak bardzo chciała być poprawna politycznie, że odpuściła pozostałe wątki, przez co jeszcze bardziej traci na jakości. Pojawia się chaos narracyjny. Do tego losy pozostałych bohaterów zostają zepchnięte na margines.
Czuję ogromny smutek i żal po lekturze. Naprawdę liczyłam, że będzie to historia do której będę wracać w przyszłości.

Zakochałam się w okładce, przyznaję. Nie sięgnęłabym po tę historię, gdyby nie tak cudna oprawa. Zachęcało też wiele pochwał i zarys fabuły, który obiecywał opowieść o trudach dorastania, tęsknocie za słodkimi latami dzieciństwa, bolączce egzystencjalizmu.
I przyznaję, że ponad połowę tej powieści takie też żywiłam nadzieje, że to będzie druga "Amerykańska siekanka"....