Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziki Zachód znamy z westernów i powieści Karola Maya. W naszej wyobraźni widzimy lekki obrazek pełen bohaterów - kowboy'ów i indian. Powieść Philippa Meyera uświadamia nam, że historia USA jest jednak bardzo trudna. My, Polacy, mamy tendencję do patosu.Ppozbawieni tego Amerykanie przeszli ze swoją historią do porządku dziennego, akceptując ją swoim niezłomnym "It's OK". Każdy robił to, co musiał. Indianie gwałcili, zabijali , i grabili dla dobra własnego szczepu. Biali bronili "swoich" ziem i dobytku i gotowi byli zamordować każdego, kto zagrażał ich rodzinie. Gdzie jednak przebiega granica? Jak bardzo wydarzenia z końca XIX wieku wpłynęły i wciąż wpływają na kształt dzisiejszego społeczeństwa Amerykańskiego? Kto rządzi dzisiejszym światem i jaka była droga bogaczy do szczytu? Jak wiele można zrobić by uczynić życie naszych dzieci lepszym od naszego?
Po lekturze "Syna" Philippa Meyera czuję się jak po lekturze "Historii Stanów Zjednoczonych" i "Analizy współczesnego społeczeństwa Amerykańskiego". Tyle, że to lekcja historii opowiedziana nie przez historyka, a przez samo życie. Do atrakcyjności książki dokłada się mistrzowsko poprowadzona narracja oraz niezwykle dogłębna analiza psychologiczna bohaterów. To wszystko sprawia, że w moich oczach "Syn" arcydzieło, które stawia Philippa Meyera wsód najlepszych autorów Amerykańskich.

Dziki Zachód znamy z westernów i powieści Karola Maya. W naszej wyobraźni widzimy lekki obrazek pełen bohaterów - kowboy'ów i indian. Powieść Philippa Meyera uświadamia nam, że historia USA jest jednak bardzo trudna. My, Polacy, mamy tendencję do patosu.Ppozbawieni tego Amerykanie przeszli ze swoją historią do porządku dziennego, akceptując ją swoim niezłomnym "It's...

250 stron czcionką 14 z interlinia 2,0, a cały przekaz można by zamknąć w jednym zdaniu: "D" czwarta litera alfabetu, czyli kiedy jesteś w Dupie nabierz Dystansu. Po lekturze tej książki dochodzę do wniosku, że macierzyństwo to tragedia, dzieci to dragedia, życie to tragedia, i co najgorsze, ta książka to tragedia...
Dobrnęłam do końca tylko po to, by z czystym sumieniem wystawić opinię. Przyznaję, że końcówka przekonala mnie, żeby zamiast jednej gwiazdki przyznać trzy. Dlaczego? Z przykrością stwierdzam, że przekaż książki jest potrzebny dziejszym matkom. To bardzo smutne. Wnioski? Myślę, że Autorka jest świtną matką, która powinna popracować nad warsztatem pisarskim.

250 stron czcionką 14 z interlinia 2,0, a cały przekaz można by zamknąć w jednym zdaniu: "D" czwarta litera alfabetu, czyli kiedy jesteś w Dupie nabierz Dystansu. Po lekturze tej książki dochodzę do wniosku, że macierzyństwo to tragedia, dzieci to dragedia, życie to tragedia, i co najgorsze, ta książka to tragedia...
Dobrnęłam do końca tylko po to, by z czystym sumieniem...

To mała książka wielkich treści. Dopiero, gdy sięgam po takie powieści, dociera do mnie jak mało rozumiem obce kultury. Na co dzień zalewani jesteśmy kulturą Zachodu. W jej sferze poruszamy się pewnie z wysoko zadartą głową. Jednak już dziennik czternastoletniego syryjskiego nastolatka, sprawia, że ja przynajmniej, czuję się jakbym raczkowała po omacku. Przypisy tłumacza są bardzo pomocne, ale to wciąż za mało aby ZROZUMIEĆ kulturowe oprogramowanie ludzi Bliskiego Wschodu. Bardzo wartościowa książka w obliczu tego, co dzieje się dziś w Syrii i na Bliskim Wschodzie. Polecam do przeczytania!

To mała książka wielkich treści. Dopiero, gdy sięgam po takie powieści, dociera do mnie jak mało rozumiem obce kultury. Na co dzień zalewani jesteśmy kulturą Zachodu. W jej sferze poruszamy się pewnie z wysoko zadartą głową. Jednak już dziennik czternastoletniego syryjskiego nastolatka, sprawia, że ja przynajmniej, czuję się jakbym raczkowała po omacku. Przypisy tłumacza są...