przepiękna opowieść o Syrii. Autor użył ciekawego zabiegu. Zamiast opowiedzieć wprost o okrucieństwie wojny i reżimie jakie państwo stosuje wobec swoich obywateli, w książce mamy zapiski nastolaka. Oczyma nastolaka widzimy z pozoru proste miejsca: szkołę, dom, piekarnię. Lecz myśli jakie zapisuje bohater w swoim notesie - proste w przekazie, są refleksją na temat kryzysu w Syrii. Bohater nie opisuje wprost jak ciężkie jest życie w systemie totalitarnym, lecz swoje myśli tak lekko i naturalnie przelewa na papier, że dla czytelnika jest jasne, na jakie trudności i okrucieństwa codzienne napotykają mieszkańcy tego kraju. Piękna, poruszające serce i pogłębiająca wrażliwość książka.

przepiękna opowieść o Syrii. Autor użył ciekawego zabiegu. Zamiast opowiedzieć wprost o okrucieństwie wojny i reżimie jakie państwo stosuje wobec swoich obywateli, w książce mamy zapiski nastolaka. Oczyma nastolaka widzimy z pozoru proste miejsca: szkołę, dom, piekarnię. Lecz myśli jakie zapisuje bohater w swoim notesie - proste w przekazie, są refleksją na temat kryzysu w...

Bardzo zgrabnie i lekko napisana książka, która zarówno bawi, jak i wzrusza. Postacie są nakreślone w przekonujący sposób, tak samo jak narracja młodego bohatera, choć nie zabraknie też pewnej dozy baśniowości (dostarczanej dzięki opowieściom wujka Salima).

Z pewnością warto przeczytać dla poznania realiów Syrii z lat dzieciństwa autora. Szkoda mi tylko trochę urwanego zakończenia, nawet jak na konwencję pamiętnika.

Bardzo zgrabnie i lekko napisana książka, która zarówno bawi, jak i wzrusza. Postacie są nakreślone w przekonujący sposób, tak samo jak narracja młodego bohatera, choć nie zabraknie też pewnej dozy baśniowości (dostarczanej dzięki opowieściom wujka Salima).

Z pewnością warto przeczytać dla poznania realiów Syrii z lat dzieciństwa autora. Szkoda mi tylko trochę urwanego...

To mała książka wielkich treści. Dopiero, gdy sięgam po takie powieści, dociera do mnie jak mało rozumiem obce kultury. Na co dzień zalewani jesteśmy kulturą Zachodu. W jej sferze poruszamy się pewnie z wysoko zadartą głową. Jednak już dziennik czternastoletniego syryjskiego nastolatka, sprawia, że ja przynajmniej, czuję się jakbym raczkowała po omacku. Przypisy tłumacza są bardzo pomocne, ale to wciąż za mało aby ZROZUMIEĆ kulturowe oprogramowanie ludzi Bliskiego Wschodu. Bardzo wartościowa książka w obliczu tego, co dzieje się dziś w Syrii i na Bliskim Wschodzie. Polecam do przeczytania!

To mała książka wielkich treści. Dopiero, gdy sięgam po takie powieści, dociera do mnie jak mało rozumiem obce kultury. Na co dzień zalewani jesteśmy kulturą Zachodu. W jej sferze poruszamy się pewnie z wysoko zadartą głową. Jednak już dziennik czternastoletniego syryjskiego nastolatka, sprawia, że ja przynajmniej, czuję się jakbym raczkowała po omacku. Przypisy tłumacza są...

Uwielbiam takie przypadkowe odkrycia, kiedy nie kierując się niczym szczególnym, właściwie tylko przelotnym kaprysem, decyduję się sięgnąć akurat po tę, a nie żadną inną książkę z bibliotecznej półki.
Tym razem padło na "Dłoń pełną gwiazd" - nie wiedząc nic ani o autorze, ani o fabule, postanowiłam zaryzykować i odkryć, co też kryje się za tym baśniowym tytułem.

Historia nastoletniego syryjskiego chłopca, spisana w formie pamiętnika, urzeka od samego początku. Pisana prześlicznym językiem, przepleciona wieloma krótkimi, błyskotliwymi przypowieściami wujka Salima, opisująca życie codzienne w Damaszku w sposób delikatny i ciepły, składnia do refleksji, wzrusza, ale też i bawi. Utrzymanie pamiętnikowo-dziecięcej konwencji nie przeszkodziło autorowi poruszyć tematyki palących problemów Syrii. Wraz z bohaterem będziemy więc świadkami wielokrotnego puczu, społecznego niepokoju, brutalności policji i rządu. Całość pozostawia człowieka w tym specyficznym stanie rozmyślań, które pozostają jeszcze na długo po zakończeniu lektury. Zdecydowanie warto.

Uwielbiam takie przypadkowe odkrycia, kiedy nie kierując się niczym szczególnym, właściwie tylko przelotnym kaprysem, decyduję się sięgnąć akurat po tę, a nie żadną inną książkę z bibliotecznej półki.
Tym razem padło na "Dłoń pełną gwiazd" - nie wiedząc nic ani o autorze, ani o fabule, postanowiłam zaryzykować i odkryć, co też kryje się za tym baśniowym tytułem.

Historia...

Wyjątkowa książka, pisana w formie pamiętnika. Wciągająca i wzruszająca.

Wyjątkowa książka, pisana w formie pamiętnika. Wciągająca i wzruszająca.

Gdyby Mikołajek żył w Syrii podczas puczu.

Gdyby Mikołajek żył w Syrii podczas puczu.

To historia rodzącego się terroru i pogrążania się w chaosie oraz bezprawiu Syrii. Poznajemy ją na podstawie dziennika, prowadzonego przez piętnastoletniego syna piekarza, mieszkającego w Damaszku. Jego zapiski, opisujące początkowo codzienne życie, stają się z biegiem dni, tygodni i miesięcy prawdziwą kroniką wydarzeń politycznych, kolejnych puczów, zmian władzy, ograniczenia wolności Syryjczyków, pogarszania się ich sytuacji życiowej.
Marzący o dziennikarstwie chłopiec zbliża się do opozycyjnego dziennikarza - Habiba, który stara się walczyć z okrutną rzeczywistością, bezprawiem, zakazami. Przebywający w jego bliskości chłopak zaczyna traktować swoją pasję i marzenie jako poważne wyzwanie; pisane przez niego opowiastki, wiersze już nie zaspokajają jego ambicji, podejmuje walkę o wolność słowa, narodu, prawdę.

Książka zawiera wiele wątków, przemyśleń, wewnętrznych odczuć, pokazuje dojrzewanie bohatera, budzenie się w nim świadomości, potrzeby walki o lepszy świat, lepsze życie. Piękna, klimatyczna, a zarazem melancholijna opowieść o Syrii, czasem smutna, a czasem zabawna, ale jakże prawdziwa.

To historia rodzącego się terroru i pogrążania się w chaosie oraz bezprawiu Syrii. Poznajemy ją na podstawie dziennika, prowadzonego przez piętnastoletniego syna piekarza, mieszkającego w Damaszku. Jego zapiski, opisujące początkowo codzienne życie, stają się z biegiem dni, tygodni i miesięcy prawdziwą kroniką wydarzeń politycznych, kolejnych puczów, zmian władzy,...

Narratorem „Dłoni pełnej gwiazd” jest nastolatek. Zaczyna prowadzić dziennik. Z perspektywy nizin społecznych opisuje codzienne życie w Damaszku. Pojawiają się jego perypetie miłosne, opowieści Wujka Salima, przygody, pierwsze próby literackie.

Akcja toczy się w atmosferze niepewnej sytuacji politycznej. Trudno nadążyć za zmianami u sterów władzy. Kolejne pucze odciskają piętno na mieszkańcach Syrii. Ludzie są szykanowani. Wsadzani do więzienia w oparciu o mało wiarygodne poszlaki.

Narrator „Dłoni pełnej gwiazd” patrzy na to z dystansu. Przechodzi z dzieciństwa do świata dorosłych. Ociera się o zło i niesprawiedliwość, ale nie daje im się całkowicie ogarnąć. Postanawia walczyć. Jego bronią są poezja i zacięcie dziennikarskie. Pozwalają mu zachować wrażliwość i pomogą kształtować życie takim, jakie chce by ono było.

Powieść Rafika Schamiego to opis walki o marzenia. Warto je mieć i dążyć do ich realizacji. Bez względu na przeciwności losu, opinię innych i lęki. To historia o przyjaźni. Pielęgnowanej przez lata, walczącej o drugą osobę i przełamująca problemy. To opowieść o wolności. Nie odbierze jej reżim, normy społeczne czy wola wyżej postawionych. To powieść o tym, że warto stawać się człowiekiem, a nie zalęknionym, wycofanym obywatelem.

Narratorem „Dłoni pełnej gwiazd” jest nastolatek. Zaczyna prowadzić dziennik. Z perspektywy nizin społecznych opisuje codzienne życie w Damaszku. Pojawiają się jego perypetie miłosne, opowieści Wujka Salima, przygody, pierwsze próby literackie.

Akcja toczy się w atmosferze niepewnej sytuacji politycznej. Trudno nadążyć za zmianami u sterów władzy. Kolejne pucze...

Czyta się ją w błyskawicznym tempie. Lekka i przyjemna. Polecam :)

Czyta się ją w błyskawicznym tempie. Lekka i przyjemna. Polecam :)

Kolekcja prozy "Labirynty" to bardzo obszerna seria i mam to szczęście, że przeczytałam prawie wszystkie jej książki, które wyszły do tej pory. Z każdą kolejną podoba mi się bardziej i właściwie śmiało mogę powiedzieć, że to jedna z tych serii, które należą do moich ulubionych. Nie tylko dlatego, że fabuła każdej książki jest wręcz magiczna i wyróżnia się pośród innych powieści, ale i ze względu na niezwykłe okładki, spójne z treścią i urzekające.
Autorem "Dłoni pełnej Gwiazd" jest Rafik Schami, dziennikarz i pisarz syryjski z Niemiec, którego przyszłość wcale nie miała skupiać się na literaturze. Rafik studiował na wydziale chemii, był typowym naukowcem ze ścisłym umysłem, zupełnie nie przypominał humanisty z wyobraźnią. Podjął nawet pracę w przemyśle, jednak w głębi duszy kochał książki i zamarzył by je tworzyć. Okazało się, że ma niebywały talent i rozpoczął karierę pisarską. Działał jednak znacznie szerzej, założył grupę literacką "Sudwind" oraz związek literatury i sztuki"PoliKunst". Zdobył wiele nagród i do dziś jego powieści są bardzo cenione.
Głównym bohaterem jest nastoletni chłopiec, syn piekarza. Jego życie z pozoru jest zwyczajne, pomaga ojcu w piekarni, spędza dnie na zabawie, żyje jak wszyscy jego rówieśnicy. Jednak tak naprawdę chłopiec jest nieodkrytym talentem pisarskim, uwielbia prowadzić dziennik, w którym jednak nie wymyśla niezwykłych historii lecz skrzętnie spisuje życie mieszkańców Damaszku. Uwiecznia na stronach ich problemy, biedę, marzenia i pragnienia, nieświadomie ukazuje brak nadziei i perspektyw mieszkańców, terror władzy i pogarszającą się sytuację ludzi i całego kraju. Syria widziana jego oczami to miejsce, w którym każdy dzień przynosi kolejne kłopoty i niepewność. Choć dla niego to przede wszystkim pasja, dla innych jest to źródło informacji i coś, co warto pokazać światu. Wszystko zmienia się, kiedy chłopiec poznaje Habiba, dziennikarza, który ma odwagę pisać o rzeczach ważnych i czasem niebezpiecznych. Biorąc z niego przykład i inspirując się jego warsztatem, chłopiec postanawia upublicznić swa twórczość, mając na celu poruszenie choćby niewielkich zmian.
"Dłoń pełna gwiazd" to niezwykła historia, która tak wciąga i fascynuje, że momentami ma się wrażenie, jakby Schami opisywał własne życie lub prawdziwe zdarzenia ze swojego otoczenia. Syria w jego książce jest tak realistyczna, podobnie jak bohaterowie, że trudno nie mylić rzeczywistości z fikcją literacką, tym bardziej, że Rafik miał na celu wprowadzenie rzeczywistych problemów Syryjczyków do fabuły. Zadziwiające jest to, jak błędnie oceniani są mieszkańcy choćby Damaszku. W oczach świata wiodą oni spokojne życie, z dala od konsumpcji, pełne religijności i staroświeckich dla Europy zasad. Tymczasem ich codzienność to ciągła walka o przetrwanie i godność. Dlatego też choć książkę połyka się w jeden wieczór, trudno przy tym się nie wzruszyć, lub nie spędzić paru minut na rozmyślaniu i współczuciu dla tych ludzi. Zdecydowanie daje ona do myślenia, ale i także trochę umila wieczór, bo jest w niej wiele komicznych sytuacji. Mimo problemów Syryjczycy nie tracą humoru i to da się odczuć w powieści.
Zdecydowanie jest to lektura na krótki, ale dobrze wykorzystany czas. Polubiłam jej bohaterów, zaprzyjaźniłam się z nimi i choć to wytwór niezwykłej wyobraźni Rafika, poczułam trochę sytuację ludności Syryjskiej i mam nadzieję, że o Damaszku przeczytam jeszcze nie jedną powieść, bo to zdecydowanie najbardziej inspirujące miejsce akcji, jakie można sobie wymarzyć w książce.

Kolekcja prozy "Labirynty" to bardzo obszerna seria i mam to szczęście, że przeczytałam prawie wszystkie jej książki, które wyszły do tej pory. Z każdą kolejną podoba mi się bardziej i właściwie śmiało mogę powiedzieć, że to jedna z tych serii, które należą do moich ulubionych. Nie tylko dlatego, że fabuła każdej książki jest wręcz magiczna i wyróżnia się pośród innych...