Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja patronacka

Anna Ziobro oddała w nasze ręce powieść „Domki z kart” – historię zamykającą Serię nadmorską. Ostatni tom został napisany tak, by móc czytać go bez znajomości wcześniejszych – mamy tutaj nowe postaci, a losy stałych bohaterów zostały nakreślone przez Autorkę. Niemniej, jeśli macie ochotę na poznanie wszystkich perypetii Leny i Marcina, to koniecznie czytajcie po kolei opowieść osadzoną nad Bałtykiem.

W „Domkach z kart” podobnie jak w „Moim życiu przed tobą” i w „Nie pozwól mi odejść”, Autorka nie stroni od problemów dnia codziennego i tych wynikających z choroby, utraty pamięci, czy obaw, które najzwyczajniej w świecie rzucają kłody pod nogi w drodze do spełniania marzeń. Pomoc bliskich, determinacja i świadomość doścignięcia marzeń sprawia, że ta czasem pełna wzlotów i upadków wyprawa, ma duże szanse na powodzenie. Obok codziennej walki o lepsze, stabilne jutro, bohaterowie tej powieści doświadczają promyków radości, które ocieplają życiowe ścieżki. Nadzieją napawa również przyjaźń, która zawiązała się między Adą i Leną, Marcinem i Vincentem, czy w końcu Anielą i Adą. Te relacje stanowią nie tylko bezinteresowne wsparcie, ale są też swego rodzaju ulgą dla psychicznego samopoczucia.

„Domki z kart” to osadzona pośród nadmorskiego klimatu, głęboko przejmująca opowieść o ludziach zmierzających w stronę marzeń. To historia o walce z przeciwnościami losu, odkrywaniu życia na nowo i pozbywaniu się własnych uprzedzeń. Autorka kolejny nas utwierdziła nas w przekonaniu, że nigdy nie należy rezygnować z marzeń, wystarczy tylko spróbować ułożyć nasze życie pod ich realizację.

Recenzja patronacka

Anna Ziobro oddała w nasze ręce powieść „Domki z kart” – historię zamykającą Serię nadmorską. Ostatni tom został napisany tak, by móc czytać go bez znajomości wcześniejszych – mamy tutaj nowe postaci, a losy stałych bohaterów zostały nakreślone przez Autorkę. Niemniej,...

Rozwiń Zwiń

Po szokującym finale powieści „Nowe życie”, Joanna Jax oddała w ręce czytelników kontynuację tej historii zamkniętą w tytule „Czas pokuty”. Tutaj powracamy do świata Nadii, Oleńki, Wissariona, Marcela, Marty oraz ich przyjaciół, świata mocno osadzonego w historycznych realiach, gdzie trwająca dyktatura stalinizmu przyszła zaraz po hitlerowskich okrucieństwach. Autorka niezwykle realnie oddaje ducha minionych czasów, dlatego tę historię odczuwa się dosłownie wszystkimi zmysłami.

„Czas pokuty” to przede wszystkim opowieść o budowaniu życia od nowa, kolejny już raz, układania go z rozsypywanych części i poszukiwania szczęścia, tak niecnie zabranego. Zaskakuje swą nieprzewidywalnością, płynącą z niej mądrością oraz wachlarzem emocji, których nie brakuje podczas trwania całej książki. A zakończenie? Ponownie zostawia nas z niedosytem i oczekiwaniem na ciąg dalszy z bijącym sercem. Czekam więc!

Po szokującym finale powieści „Nowe życie”, Joanna Jax oddała w ręce czytelników kontynuację tej historii zamkniętą w tytule „Czas pokuty”. Tutaj powracamy do świata Nadii, Oleńki, Wissariona, Marcela, Marty oraz ich przyjaciół, świata mocno osadzonego w historycznych realiach, gdzie trwaj...

Rozwiń Zwiń

Maria Paszyńska tym razem zabrała nas w podróż do przedwojennego Wołynia, gdzie spokojne życie w przyjaźni polsko-ukraińskiej burzą przerażające ideologie. Druga wojna światowa oraz chęć oczyszczenia wołyńskiej ziemi stwarza okazję do podjęcia przerażających decyzji przez Ukraińską Powstańczą Armię. Utrzymywane przez lata przyjazne relacje są niewiele warte w obliczu politycznych przekonań, a „wrogiem” stać się może nawet własna matka, czy siostra.

Maria Paszyńska odsłoniła jedną z najczarniejszych kart polskiej historii, przedstawiając obraz Wołynia i ciąg przyczyno – skutkowych zdarzeń prowadzących do krwawej niedzieli 11 lipca 1943 roku. Najbardziej wstrząsające, wręcz niewiarygodne zdarzenia miały miejsce w najmniejszej społecznie jednostce – rodzinie. Syn uważał kobiety z najbliższego toczenia za wroga i był zdolny posunąć się do najdrastyczniejszych czynów. Ideologia UPA nie przewidywała miejsca na sentymenty, a każdy sprzeciw był surowo karany.
Tę historię od pewnego momentu fabuły, czyta się zaciśniętym gardłem, a to jakich wyborów dokonują bohaterowie, wypływa nie tylko na losy ich najbliższych, ale również przyszłych pokoleń.

„Hańba” powinna być powieścią, po którą sięgniesz nie z poczucia obowiązku, lecz potrzeby pamięci o tych, co miłość i przyjaźń cenili ponad podziałami. Dziś lokowanie uczuć wciąż przecież jest zagrożone.

Maria Paszyńska tym razem zabrała nas w podróż do przedwojennego Wołynia, gdzie spokojne życie w przyjaźni polsko-ukraińskiej burzą przerażające ideologie. Druga wojna światowa oraz chęć oczyszczenia wołyńskiej ziemi stwarza okazję do podjęcia przerażających decyzji przez Ukraińską Powstań...

Rozwiń Zwiń

Otaczający nas świat jest piękny. Przyroda jest fascynującą i niezmierzoną podróżą, w której każda jej część odgrywa istotną rolę. Często nie dostrzegamy cudów natury, pędząc wciąż do przodu, z synchronicznym brakiem czasu na rzeczy, sprawiające nam przyjemność. Pięknie napisana i ilustrowana książka od Wydawnictwa Emotikon, zachęca nas do zatrzymania się na chwilę i spojrzenia na piękno otaczającej nas przyrody.

Wyciszenie i zachwyt nad otaczającym nas światem, możemy dostrzec w drobnych elementach: pracy pszczół, życiu polnego konika, świetlika rozbłyskującego w ciemności, czy biedronce właśnie porzucającej postać poczwarki. Małe cuda wydarzające się blisko nas, działają kojąco na psychiczną kondycję i pokazują, że planeta jest piękna, a życie na niej to przywilej. Dopracowane w każdym szczególe ilustracje i barwna, pełna ciekawostek treść, zaspokoi ciekawość niejednego dziecka.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Znak Emotikon.

Otaczający nas świat jest piękny. Przyroda jest fascynującą i niezmierzoną podróżą, w której każda jej część odgrywa istotną rolę. Często nie dostrzegamy cudów natury, pędząc wciąż do przodu, z synchronicznym brakiem czasu na rzeczy, sprawiające nam przyjemność. Pięknie napisana i ilustro...

Rozwiń Zwiń

PREMIEROWO o "Córce ziemi"

Mogłabym stwierdzić, że książki Autorek, których twórczość znam wzdłuż i wszerz nie zdołają mnie już niczym zaskoczyć. O tym, że tak nie jest, przekonałam się kolejny raz. Tym razem dowodem na zachwycenie czytelnika jest najnowsza powieść Doroty Gąsiorowskiej, otwierająca serię Córki żywiołów: „Córka ziemi”.

Obraz tajemnic, tęsknot i miłości, jaki stworzyła Dorota Gąsiorowska ujmuje w swej wrażliwości i szacunku do natury. Magia obecna na kartach tej powieści, otula nas, pokrzepia i sprawia, że odkrywanie przeszłości i przyszłości z bohaterami, pozwala nam smakować tej historii niczym najwytrawniejszego trunku, który czekał na ten właściwy moment.

Jeśli jeszcze z jakichś bliżej nieokreślonych przyczyn, nie mieliście okazji skosztować pióra autorki, to musicie wiedzieć jedno – jej książek nie czyta się pośpiechu, jednym tchem. Jej książki smakuje się stopniowo, powoli, by jak najdłużej rozkoszować się ich pięknem.

Córka ziemi jest fascynującą wyprawą do świata tajemnic, odkrywaniem korzeni, życiem w zgodzie z naturą i intuicją. Realizm magiczny przenika na wskroś tę opowieść, łącząc ją z kolejną córką żywiołów, na którą czekam z trzepoczącym sercem.

PREMIEROWO o "Córce ziemi"

Mogłabym stwierdzić, że książki Autorek, których twórczość znam wzdłuż i wszerz nie zdołają mnie już niczym zaskoczyć. O tym, że tak nie jest, przekonałam się kolejny raz. Tym razem dowodem na zachwycenie czytelnika jest najnowsza powieść Doroty Gąsio...

Rozwiń Zwiń