Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dotyk Julii" to jedna z tych niegdyś popularnych antyutopijnych powieści. Powtarzający się schemat świata, w którym ludzie muszą podprządkować się silnym organizacjom, ta sama bohaterka, która ma ich wszystkich uratować. Mimo wszystko ta książka była wyjątkowa, a to wszystko zasługa cudownych zabiegów stylistycznych i zgrabnego języka. Za sprawą dobrze dobranych słów, jesteśmy w stanie wczuć się w rolę głównej bohaterki, poczuć jej emocje, a przy tym nie jesteśmy obsypywani żenującymi, pustymi frazesami.

Największy zarzut z mojej strony jest przewidywalność fabuły, tak naprawdę od początku wiadomo jak to wszystko się potoczy, kto zwiąże się z główną bohaterką, a kto okaże się być tym złym. Ponadto, w świecie wykreowanym przez autorkę nie ma odcieni szarości, każdy obiera zdecydowaną postawę - albo jest zdecydowanie czarnym charakterem, albo tym czyniącym dobrze.

"Dotyk Julii" to jedna z tych niegdyś popularnych antyutopijnych powieści. Powtarzający się schemat świata, w którym ludzie muszą podprządkować się silnym organizacjom, ta sama bohaterka, która ma ich wszystkich uratować. Mimo wszystko ta książka była wyjątkowa, a to wszystko zasługa cudownych zabiegów stylistycznych i zgrabnego języka. Za sprawą dobrze dobranych słów,...

Twórczość Zafona towarzyszy mi od najmłodszych lat. W dzieciństwie upajałam się jego powieściami grozy, które nieraz przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Już jako mały szczyl próbowałam zabrać się za tę pozycję, nawet udolnie - dobrnęłąm do samego końca, jednak gdzieś po drodze zagubiłam sens całej powieści. Teraz, gdy powiedzmy, dorosłam do dojrzalszej literatury, po latach, całkowicie przez przypadek natknęłam się na tę pozycję. Moje oczekiwania były przeogromne - w końcu tylko jeden autor może być tym najwspanialszym i najukochańszym, a w moim przypadku był to właśnie Zafon.
Na szczęście nie zawiodłam się.

Przez pierwsze strony, na powrót odkrywałam świat wykreowany przez Zafona, który tak dobrze wspominałam z czasów dzieciństwa.
Czytałam powoli, delektując się każdym słowem, każdym zdaniem. Zostałam całkowicie wciągnięta w świat małego chłopca, Daniela Sempera i z przyjemnością obserwowałam jak przeistacza się w dorosłego mężczyznę. Mimo, że upłyneło tyle czasu, nadal wracam tam myślami, wspominając uroczych bohaterów i słoneczną Barcelonę.

Niebanalna fabuła, wartka akcja, pełna intryg i mrocznych sekretów. Miejscami wzrusza do łez, czasem sprawia, że uśmiech sam pojawia się na naszych twarzach. WYdaje się być wręcz niemożliwe, aby z własnej woli oderwać się od czytania...

Twórczość Zafona towarzyszy mi od najmłodszych lat. W dzieciństwie upajałam się jego powieściami grozy, które nieraz przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Już jako mały szczyl próbowałam zabrać się za tę pozycję, nawet udolnie - dobrnęłąm do samego końca, jednak gdzieś po drodze zagubiłam sens całej powieści. Teraz, gdy powiedzmy, dorosłam do dojrzalszej literatury, po latach,...

"Ojciec chrzestny" to książka, o której niewiele potrafię napisać, ponieważ nie da się wyrazić takich uczuć słowami. Autor zaprasza nas do świata mafii, gdzie panują żelazne zasady, a za ich złamanie słono się płaci. Przy tym oprócz doskonale poprowadzonej fabule, dostajemy zastrzyk ponadczasowych mądrości, które są wciąż aktualne...

"Ojciec chrzestny" to książka, o której niewiele potrafię napisać, ponieważ nie da się wyrazić takich uczuć słowami. Autor zaprasza nas do świata mafii, gdzie panują żelazne zasady, a za ich złamanie słono się płaci. Przy tym oprócz doskonale poprowadzonej fabule, dostajemy zastrzyk ponadczasowych mądrości, które są wciąż aktualne...