Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu Króla, byłem pewien, że Szczepan Twardoch wyrośnie na pierwszego polskiego pisarza. Po przeczytaniu Królestwa, widzę jak łatwo wielkość może sięgnąć rynsztoka. Osobiście nie znalazłem w tej książce nawet cienia tej literatury, jaką nam swoim poprzednim dziełem zaprezentował pisarz. Królestwo odebrałem jako bardzo wymęczoną literaturę i pisaną jakby pod zamówienie bogatego sponsora - oczywiście wpisującą się w 100% w najnowsze pisarskie trendy. Mamy więc słabych mężczyzn i silne kobiety (niedorostki też są jeszcze silne). Mamy dobrych socjalistów i niedobrych narodowców. Jednak przede wszystkim mamy w tej książce mądrych i odważnych Żydów i obrzydliwych, tchórzliwych Polaków. Chyba żadna postać o narodowiści polskiej nie została pokazana w tej książce pozytywnie. I pomyśleć że akcja powieści toczy się w Warszawie w latach 1939-1944. Jakby nie było Powstania Warszwskiego w którym kilkaset tysięcy Polaków nie zważając na wątpliwe przesłanki, ofiarowało swoje życie dla szczytnej idei. Czy tak postępują wredni ludzie? Gdzieś się ulotniła umiejętność Pana Twardocha do szczegółowego i zgodnego z ówczesną rzeczywistością opisywania tła powieści, tak pociągająca w Królu.

Po tym wszystkim zastanawiam się nad jednym. Jak Szczepan Twardoch radzi sobie z tym, że myśli i wyraża siebie po polsku?

Po przeczytaniu Króla, byłem pewien, że Szczepan Twardoch wyrośnie na pierwszego polskiego pisarza. Po przeczytaniu Królestwa, widzę jak łatwo wielkość może sięgnąć rynsztoka. Osobiście nie znalazłem w tej książce nawet cienia tej literatury, jaką nam swoim poprzednim dziełem zaprezentował pisarz. Królestwo odebrałem jako bardzo wymęczoną literaturę i pisaną jakby pod...

Książka smakowita, pełna dobrego humoru i ciekawych spostrzeżeń. Jednak podczas lektury tej książki miałem nieodparte wrażenie, że Miłoszewski pisząc kwestie Grażyny, korzystał z daleko idącej współpracy z kobietą. Wręcz czułem tą kobiecą odmienność spojrzenia na rzeczywistość. Podobne wrażenia mam, gdy sięgam po książki napisane przez kobiety - z tych wyzwolonych. Pamiętam, że podobne wrażenie odniosłem podczas lektury Bezcennego. Pozostałem ze swoim zdziwieniem, raczej bez szans na wyjaśnienie.

Książka smakowita, pełna dobrego humoru i ciekawych spostrzeżeń. Jednak podczas lektury tej książki miałem nieodparte wrażenie, że Miłoszewski pisząc kwestie Grażyny, korzystał z daleko idącej współpracy z kobietą. Wręcz czułem tą kobiecą odmienność spojrzenia na rzeczywistość. Podobne wrażenia mam, gdy sięgam po książki napisane przez kobiety - z tych wyzwolonych....

Ballada o pewnej panience, oprócz tego że spełnia zapewne rolę zapchajdziury w czasach posuchy (miejmy nadzieję, że odpoczynku przed następnym Dziełem), stanowi pewnego rodzaju zogniskowanie różnych sfer aberracji ludzkiej, które są przedmiotem obserwacji autora. Całkiem jak w Boskiej komedii Dantego, przemierzamy wraz z autorem kolejne kręgi ludzkiego piekła. Dante odważył się tam wstąpić, bo w czeluście wciągała go miłość do Beatrycze. Co takiego ciągnie Szczepana Twardocha w odmęty piekieł? Wszak warsztat ma ten chłopak niezrównany, mógłby przecież pisać o sprawach milszych dla duszy. Odpowiedź na to pytanie przyniosło mi opowiadanie "W piwnicy". Myślę, że każdy psychoanalityk uśmiechnąłby się tylko nad rebusem określonym tym opowiadaniem - tak czysto odpowiada archetypom symboli naszej podświadomości. Tak więc z jednej strony przykuwa kultura Górnego Śląska, bardzo (wręcz zbyt) mocno osadzona w tradycji i przywiązaniu do codziennego rytuału i tym samym bardzo oddalona od prawdy ludzkich przeżyć i emocji. A z drugiej ciągnie prawda, tak mocno doświadczana w miłości, walce, przemocy, śmierci. Trzeba to mocno podkreślić, Szczepana Twardocha czyta się bardzo dobrze, wybitnie smakuje jego słowo, bo ten chłopak pisze z siebie - nie tworzy umysłem, ku zabawie gawiedzi, ale wydobywa z serca - więc pewnie nie napisze miłych opowieści. Chyba że pootwiera wszystkie drzwi od nieistniejącej piwnicy i skonstatuje, że jądro ciemności jest czystym światłem.

Ballada o pewnej panience, oprócz tego że spełnia zapewne rolę zapchajdziury w czasach posuchy (miejmy nadzieję, że odpoczynku przed następnym Dziełem), stanowi pewnego rodzaju zogniskowanie różnych sfer aberracji ludzkiej, które są przedmiotem obserwacji autora. Całkiem jak w Boskiej komedii Dantego, przemierzamy wraz z autorem kolejne kręgi ludzkiego piekła. Dante odważył...