Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardziej obyczajówka niż kryminał. Zręcznie przenosi do tych lat 90'. Na pierwszych stronach wciąga przede wszystkim atmosfera i nastoletni bohaterowie. Czasem ich zachowania są dziecinne kiedy indziej zaskakująco dorosłe. Jest tu sporo życiowych "mikroobserwacji" rodem z Kinga. Czuć, że autor włożył sporo siebie w lekturę (podobnie jak King w np. Lśnieniu). Język jest naturalistyczny i obrazowy. Środek nieco przynudza, nie wiadomo dokąd to wszystko zmierza. Ale jak się już skończy - jestem zadowolony że przeczytałem. Jest coś w tej książce osobistego i poruszającego. Konstrukcja jest też bardzo przyjazna współczesnemu czytelnikowi. Rozdziały to z reguły 2-3 strony. Można czytać krótkimi partiami i odłożyć na później :). Topiel jest tu dosłownie i metaforycznie zarazem.

Ciekawie się dodaje z Taco 1990s utopia:
https://open.spotify.com/track/2g0jE8oC141QYXvdOrOdm0?si=b75b0f73a27945c1

Bardziej obyczajówka niż kryminał. Zręcznie przenosi do tych lat 90'. Na pierwszych stronach wciąga przede wszystkim atmosfera i nastoletni bohaterowie. Czasem ich zachowania są dziecinne kiedy indziej zaskakująco dorosłe. Jest tu sporo życiowych "mikroobserwacji" rodem z Kinga. Czuć, że autor włożył sporo siebie w lekturę (podobnie jak King w np. Lśnieniu). Język jest...

To jak Kafka wspaniale operuje słowem, wzbudza podziw. Bo w tym krótkim opowiadaniu nie ma praktycznie za grosz akcji. Wszystko kręci się wokół trwającego w beznadziejnej sytuacji Gregora Samsy. W beznadziejnej, bo pewnego dnia obudził się we własnym łóżku, ale w ciele robaka. Tekst jest błyskotliwy, jednocześnie zabawny i trochę straszny. Bo bohaterowie, rodzina Gregora i jego otoczenie, są co prawda wstrząśnięci jego losem, ale próbują funkcjonować. Co prowadzi do kilku groteskowych scen (jak usunięcie mebli z pokoju, zamieszkiwanego przez robaka Gregora). Jak to u Kafki, całość ma mówić coś o kondycji ludzkiego losu i marności egzystencji. Nie znalazłem jeszcze klucza do bardziej skomplikowanej interpretacji, ale ta pierwsza, prosta, jest zadowalająca.

To jak Kafka wspaniale operuje słowem, wzbudza podziw. Bo w tym krótkim opowiadaniu nie ma praktycznie za grosz akcji. Wszystko kręci się wokół trwającego w beznadziejnej sytuacji Gregora Samsy. W beznadziejnej, bo pewnego dnia obudził się we własnym łóżku, ale w ciele robaka. Tekst jest błyskotliwy, jednocześnie zabawny i trochę straszny. Bo bohaterowie, rodzina Gregora i...

Ponieważ nie znalazłem opinii, na temat tego jak "Zadziwiający Maurycy" sprawdza się jako książka dla dzieci i młodzieży, napiszę o niej z tej perspektywy.

Generalnie każdy czytelnik powyżej 12 r.ż. (to może być płynna granica) powinien być zadowolony. Lektura jest krótka, ale sporo jest w niej humoru, trochę grozy i wartkiej akcji. Kilka fragmentów może wywołać w dziecku pewne pytania (pojawia się miejscami pewna brutalność - postacie umierają, krwawią itp, a gdzieniegdzie i delikatne podteksty seksualne, ale raczej nic, czego nie ma we współczesnych kreskówkach i bajkach).

Zadziwiający Maurycy jest przede wszystkim opowieścią, która dekonstruuje tradycyjne opowieści: bajki, mity, wiekie narracje”. W tym książka przypomina filmowego Shrecka, w którym ogr okazuje się bohaterem, a lord próżnym złoczyńcą. Nie jestem do końca przekonany do niektórych tez, które się w książce pojawiają, w ustach bohaterów (ludzie jako szkodniki i chciwi egoiści, a szczurki jako pierwotni mieszkańcy Dysku), ale ostatecznie ma ona mądre przesłanie.

Bo lektura uczy, że choć piękne opowieści są potrzebne i niosą często mądre wskazówki, to rzeczywistość skrzeczy, jest skomplikowana, trudna w ocenie moralnej. Z książki można wynieść sporo na temat szacunku do życia i przyrody, tworzenia pokojowych kompromisów, odwagi i altruizmu. Można powiedzieć, ze jest tu tez trochę dziecięcej antropologii (przejścia od stadium teologicznego do pozytywnego) i politologii (tworzenia się szczurzego społeczeństwa i umowy społecznej w stylu Tomasza Hobbesa, samorządności, przywództwa i demokracji). W książce jest po prostu zaszyta wizja rozwoju społeczeństwa od pierwotnego do nowoczesnego, liberalnego, charakterystyczna dla Pratchetta. I tak, na początku "Szczur człowiekowi pozostawał wilkiem", co oznacza, że konflikt wszystkich ze wszystkimi i prawo silniejszego pozostawał naturalnym stanem. Z książki płynie jawny wniosek, że dopiero umowa społeczna pozwala od tego odejść, bo zwykła ucieczka od konfliktu na samotną wyspę, nie jest rozwiązaniem. W ramach tej umowy, różne perspektywy i kultury zrównywane są jako tak samo wartościowe, a członkowie społeczności muszą ze sobą rozmawiać, nawet jeśli nie lubią, maja inne potrzeby i poglądy.

Sporo jest w tej książce humoru i ciekawych pomysłów, szczególnie na temat tego, jak zorganizowane jest szczurze społeczeństwo. Sama historia szczurołapa Keitha, kota Maurycego i jego gryzoni jest prosta i trochę szkoda, że w końcówce napięcie siada. Wydaje się ze akcja jest już rozwiązana, a tam czeka nas kolejny punkt kulminacyjny i zakończenie. To zakończenie próbuje nie być naiwne, ale trochę takie się wydaje. Niemniej - nie czułem niedosytu. Zanim się znudzimy, to książka po prostu się kończy.

Myślę, że warto z młodymi czytelnikami pogadać o tej lekturze, bo ma ona ewidentne wartość edukacyjną, ale nie jest ona zawsze jasna.

Ponieważ nie znalazłem opinii, na temat tego jak "Zadziwiający Maurycy" sprawdza się jako książka dla dzieci i młodzieży, napiszę o niej z tej perspektywy.

Generalnie każdy czytelnik powyżej 12 r.ż. (to może być płynna granica) powinien być zadowolony. Lektura jest krótka, ale sporo jest w niej humoru, trochę grozy i wartkiej akcji. Kilka fragmentów może wywołać w dziecku...