Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Możliwe, że nie jesteśmy w stanie kochać właśnie, dlatego, że pragniemy być kochani, to jest dlatego, że domagamy się czegoś od tego drugiego (miłości), zamiast podchodzić do niego bez żadnych wymagań i pragnąć wyłącznie jego obecności.

Możliwe, że nie jesteśmy w stanie kochać właśnie, dlatego, że pragniemy być kochani, to jest dlatego, że domagamy się czegoś od tego drugiego (miłości), zamiast podchodzić do niego bez żadnych wymagań i pragnąć wyłącznie jego obecności.

Czy można opowiedzieć ból głowy albo lęk, który zakleszcza serce tuż przed zaśnięciem, albo uczucie nieskończonej samotności, gdy patrzy się na księżyc?

Czy można opowiedzieć ból głowy albo lęk, który zakleszcza serce tuż przed zaśnięciem, albo uczucie nieskończonej samotności, gdy patrzy się na księżyc?

Potrzebuję tragedii. Tylko tragedia pozwala złapać mi równowagę, a mętnym rojeniom umysłu nadaje ostrość wyrazu. Moja dusza łaknie melancholii niczym zły demon. Dopiero do cna przesiąknięta melancholią może osiągnąć ukojenie.

Potrzebuję tragedii. Tylko tragedia pozwala złapać mi równowagę, a mętnym rojeniom umysłu nadaje ostrość wyrazu. Moja dusza łaknie melancholii niczym zły demon. Dopiero do cna przesiąknięta melancholią może osiągnąć ukojenie.

Wyobrażam sobie wtedy, że przylepiona do podeszwy moich butów grudka wilgotnej ziemi miesza się z krwią niczym tlen i wędruje krwiobiegiem w górę, do miejsc, w których znajdzie schronienie - póki ciału wystarczy życia, póki wystarczy pamięci. Cielesne splata się z niematerialnym, krajobraz wypełnia każdą ludzką tkankę.

Wyobrażam sobie wtedy, że przylepiona do podeszwy moich butów grudka wilgotnej ziemi miesza się z krwią niczym tlen i wędruje krwiobiegiem w górę, do miejsc, w których znajdzie schronienie - póki ciału wystarczy życia, póki wystarczy pamięci. Cielesne splata się z niematerialnym, krajobraz wypełnia każdą ludzką tkankę.

Moja przyjaciółka studiowała sztukę bonkei: uczyła się układać na tacy posypanej piaskiem rośliny bonsai i kamyki o dziwnych kształtach tak, by stworzyć miniaturę pejzażu. Powoli opanowała technikę bonkei, ale nie mogła dociec jej najgłębszej tajemnicy: piasek nigdy nie układał się i nie marszczył niby fale, jak u mistrzów, którzy precyzyjnie aranżowali ziarenka. Wreszcie, po latach wysoko opłacanej nauki, której ukoronowaniem miał być dyplom profesjonalistki bonkei, otrzymała odpowiedź. Pokłoniła się mistrzowi do stóp, a on powiedział: "Używaj kleju".

Moja przyjaciółka studiowała sztukę bonkei: uczyła się układać na tacy posypanej piaskiem rośliny bonsai i kamyki o dziwnych kształtach tak, by stworzyć miniaturę pejzażu. Powoli opanowała technikę bonkei, ale nie mogła dociec jej najgłębszej tajemnicy: piasek nigdy nie układał się i nie marszczył niby fale, jak u mistrzów, którzy precyzyjnie aranżowali ziarenka. Wreszcie, po l...