Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysł ciekawy, wykonanie średnie. Książka ma całą masę niedociągnięć.
Sama idea genialnych dzieci (mówimy o trójce wyjątkowo inteligentnego rodzeństwa), która dzięki swoim ponadprzeciętnym zdolnościom zdobywa władzę nad światem jest dla mnie lekko mówiąc mocno naciągana.
Ok, zdarzają się dzieci geniusze, których inteligencja przekracza już w bardzo młodym wieku inteligencję osób dorosłych, ale powiedzmy sobie szczerze: na poziomie emocjonalnym w dalszym ciągu są to dzieci.
Mogą posiąść wiedzę z zakresu fizyki kwantowej i objąć umysłem teorię względności Einsteina niczym tabliczkę mnożenia, ale emocjonalnie- są to kilkuletnie dzieci. I nic tego nie przeskoczy.
Rozwój inteligencji emocjonalnej związany jest z wiekiem i niejednokrotnie- bagażem doświadczeń życiowych, oraz tym w jaki sposób przepracujemy w sobie te emocje i jakie wyciągniemy z nich wnioski.
I tego autor najwyraźniej pojąć nie potrafił i kompletnie nie dopracował w swojej książce, bo nawet konstruując dialogi tych dzieci, czy pisząc o ich zachowaniu, po prostu nie potrafił stworzyć wiarygodnej postaci ponadprzeciętnie inteligentnego dziecka, ale wciąż jednak- dziecka.
Postać Endera, a tym bardziej jego siostry Valentine i brata Petera jest dla mnie niewiarygodna. Trochę jak bajka z serii: „kaszojady przejmują władzę nad światem”.
W zasadzie najbardziej intrygujący w całej tej historii był wątek tajemniczych „robali”.

Na plus: świetny lektor, o przyjemnym głosie, który dobrze czyta dialogi, w odpowiedni sposób intonując czytaną treść. Warto to podkreślić, zwłaszcza, że trafił mi się już wcześniej inny lektor z fatalną intonacją, przez co ciężko było mi czerpać radość z książki. Tutaj jest bez zarzutu.

Polecam do poczytania, jako lekką historię sci-fi, ale nic więcej. Patrząc na oceny spodziewałam się czegoś więcej.

Pomysł ciekawy, wykonanie średnie. Książka ma całą masę niedociągnięć.
Sama idea genialnych dzieci (mówimy o trójce wyjątkowo inteligentnego rodzeństwa), która dzięki swoim ponadprzeciętnym zdolnościom zdobywa władzę nad światem jest dla mnie lekko mówiąc mocno naciągana.
Ok, zdarzają si...

Rozwiń Zwiń

Całkiem porządna opowieść z gatunku epic fantasy/ high- fantasy, która- chociaż ma kilka niedociągnięć- to jednak w dalszym ciągu jest to kawał dobrego czytadła, w które bardzo łatwo się wciągnąć.

Najbardziej spodobał mi się tutaj wątek psychologiczny głównego bohatera.

Mamy do czynienia z wojownikiem wychowywanym z dala od świata zewnętrznego, na zupełnym odludziu, szkolonego przez specjalnych nauczycieli na maszynę do zabijania. Chociaż młody wojownik jest przeszkolony w swoim fachu perfekcyjnie, to kiedy trafia do świata ludzi okazuje się, że nie rozumie on najprostszych uczuć i emocji, którymi kierują się ludzie. Obce są mu relacje międzyludzkie, nie rozumie znaczenia słowa ”przyjaciel”. W zasadzie działa on prawie jak robot- według zaprogramowanych zasad. Chłopak krok po kroku zaczyna się uczyć co znaczy być człowiekiem.

Nie jest to może dzieło na miarę G. R. Martina, albo Tada Williamsa, ale rzeczą, która ujęła mnie najbardziej jest właśnie ten wątek psychologiczny bohatera i jego zagubienie w świecie ludzi.
Jestem ciekawa jak autorka dalej pociągnie rozwój głównej postaci, w którą stronę to wszystko pójdzie.

Całkiem porządna opowieść z gatunku epic fantasy/ high- fantasy, która- chociaż ma kilka niedociągnięć- to jednak w dalszym ciągu jest to kawał dobrego czytadła, w które bardzo łatwo się wciągnąć.

Najbardziej spodobał mi się tutaj wątek psychologiczny głównego bohatera.

Mamy do czynieni...

Rozwiń Zwiń

Fabuła, która w 1 i 2 tomie jeszcze miała jakiś sens i cel (ok, dość schematyczny sens, ale czytelnik może dać się wciągnąć w akcję) tutaj szybuje w sumie nie wiadomo gdzie. Autor po prostu się pogubił. A na końcu totalnie odleciał.

Bezsensowne wątki naszpikowane niepotrzebnymi historiami, dziwnymi zbiegami okoliczności, dzięki którym bohaterowie cudownie znajdują wyjście z każdej sytuacji, do tego pełno błędów logicznych przeczących temu co było w poprzednich tomach, przeładowanie treści, bez większego sensu.

Cała masa nie kończących się opisów piersi i tyłków, które u autora potrafią ciągnąć się przez (nie żartuję) dosłownie pół rozdziału. Czuję się przez to tak, jakby książkę napisał nie dorosły facet, tylko 13 letnie chłopiec, który w życiu nie widział cycka na oczy, no chyba że w kolorowej gazetce i jara się każdym kawałkiem odsłoniętego ciała.

Miałam wrażenie, że większość kobiet jest przez autora sprowadzanych do chodzących cycków i tyłków, które jakimś cudem posiadły zdolność mowy.
A to nie wszystko, bo dochodzą do tego jeszcze czarno-białe postacie, gdzie wszyscy pozytywni bohaterowie są piękni i super umięśnieni, a jak zdarza się jakaś godna pożałowania postać- tchórzliwa, słaba, etc.- to oczywiście musi to być grubas, brzydal, itd. Przerysowanie na maxa, normalnie jak w starych kreskówkach Disneya. Dziecinne przypisywanie grubszym ludziom wszystkich z najgorszych, możliwych cech.
Postać Vi – stereotyp nawróconej ladacznicy.
Postać Ellen- stereotyp idealnej, nieskalanej świętej, w kółko gadającej o dobru, o wypełnianiu woli Boga, itp.
Kylar- bohater, który działa na zasadzie: najpierw robię, później myślę. A biorąc pod uwagę jak idiotycznie się zachowuje, to można dojść do wniosku, że raczej: „najpierw robię, nie myślę w ogóle”.

Sposób czytania lektora nie pomaga. Już myślałam podczas lektury drugiego tomu, że przywykłam, ale jednak nie. Najgorzej prezentują się w dalszym ciągu dialogi kobiece, wszystkie siostry w Oratorium brzmią jakby były nie wiadomo jak sztucznymi kukłami. Chociaż przyznam, że w tej części chyba po raz pierwszy zrobiło mi się żal lektora, że takie żenujące głupoty musi czytać.

Przykładowo (uwaga, spoiler alert!):
Sposób w jaki Logan uśmierca przyjaciela w czasie i tak już okrutnej egzekucji łamania kołem i jeszcze wykorzystuje to, żeby zrobić wrażenie na jakimś ambasadorze jest po prostu chory. A to wszystko w imię jakiegoś mocno zwichrowanego w umyśle autora poczucia honoru i sprawiedliwości. Skazaniec kręcił się na kole 12 godzin, jak zauważyli, że nie może umrzeć, to nie mogli go już zdjąć z tego koła i dobić w bardziej humanitarny sposób? Dostał już przecież swoją karę, a umrzeć w ten sposób i tak nie może, bo jego ciało się regeneruje. Ale nie. Nie według autora. Tutaj trzeba było wszak „poprężyć muskuły” i popisać się przed ambasadorem. Albo inny przykład: 11 letni chłopiec zabił w pojedynku ojca, bo ten splamił honor.

I takich głupot jest pełno. Serio, nie wiem co Brett Weeks ma w głowie, ale mówiąc kolokwialnie- nieźle nasrane.
O ile 2 pierwsze części mi się podobały, o tyle ta pikuje w dół na łeb, na szyję, facet nieźle odjechał.
700 stron opisów prężących muskuły, otumanionych testosteronem wojowników i kobiecych biustów. Przetykane momentami niepotrzebnego okrucieństwa- a piszę to jako osoba, która nie jest przewrażliwiona na punkcie okrutnych scen w literaturze, po prostu nie lubię niespójności w fabule, czy wręcz głupoty i całkowitego braku logiki.
Sporo „filozoficznych” fragmentów o życiu, sprawiedliwości, itp., które w założeniu autora miały chyba dodać głębi książce, a wyszło z tego mdłe klepanie frazesów.
Dodajcie do tego całą masę wątków rodem z harlequina, nie mających nic wspólnego z fantasy.
I gdyby chociaż te wątki erotyczne były dobrze napisane- ale nie.
Niektóre sceny naprawdę żenujące.
Na chwilę obecną chyba najgorsze fantasy jakie w życiu przeczytałam/odsłuchałam. Nie wiem jakim cudem ma taką wysoką ocenę.
Mam jeszcze u siebie na półce serię Powiernika Światła tego autora i żywię gorącą nadzieję, że będzie to lepsze niż Anioł Nocy, ale chyba nie będę miała siły żeby się za to szybko zabrać, jeżeli w ogóle.

Fabuła, która w 1 i 2 tomie jeszcze miała jakiś sens i cel (ok, dość schematyczny sens, ale czytelnik może dać się wciągnąć w akcję) tutaj szybuje w sumie nie wiadomo gdzie. Autor po prostu się pogubił. A na końcu totalnie odleciał.

Bezsensowne wątki naszpikowane niepotrzebnymi historiami...

Rozwiń Zwiń

Pod płaszczykiem baśni, kryje się opowieść o manipulacji i zdradzie, a także o toksycznych relacjach i zaufaniu.
Nie czytuję YA, ale ta książka nie zalicza się do sztampowych YA.
Dlaczego? Bo gdyby usunąć wszystkie fantastyczne elementy ,to dostalibyśmy bardzo "ludzką" historię z całym szeregiem rozmaitych socjopatycznych zachowań, które z powodzeniem na co dzień funkcjonują w rzeczywistym świecie.
Nie jest to bajka z czarno- białymi charakterami. Bardzo polecam.

Pod płaszczykiem baśni, kryje się opowieść o manipulacji i zdradzie, a także o toksycznych relacjach i zaufaniu.
Nie czytuję YA, ale ta książka nie zalicza się do sztampowych YA.
Dlaczego? Bo gdyby usunąć wszystkie fantastyczne elementy ,to dostalibyśmy bardzo "ludzką" historię ...

Rozwiń Zwiń

Dla mnie to mega pozytywne zaskoczenie, jako że young adult nie czytam i nie przepadam za tym gatunkiem. Jednak ta książka nie jest takim typowym YA. Tutaj nic nie jest takie, jakim na pozór się być wydaje, brak też podziału na bohaterów typowo "złych" i "dobrych", nic nie jest tak naprawdę czarno- białe, co jest już charakterystyczne dla bardziej dojrzałych książek. Ok, mamy elfy i pełno mitycznych stworzeń, ale tak naprawdę to tylko tło dla przedstawionych w książce wydarzeń.
Polecam :)

Dla mnie to mega pozytywne zaskoczenie, jako że young adult nie czytam i nie przepadam za tym gatunkiem. Jednak ta książka nie jest takim typowym YA. Tutaj nic nie jest takie, jakim na pozór się być wydaje, brak też podziału na bohaterów typowo "złych" i "dobrych", nic ...

Rozwiń Zwiń