Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„(…) W Mytice wojen nie było od stuleci, a o magii opowiada się tylko w bajkach i legendach. Teraz jednak wszystko się zmieni. By zrealizować plany podboju sąsiednich królestw, władcy zmieniają życie swych poddanych w piekło. W świecie intryg, zdrad, potajemnych sojuszy i niespodziewanej miłości, splatają się losy czwórki młodych bohaterów. (…)”

Podeszłam do tej książki z wielkimi nadziejami. Pokrzepiona pochlebnymi recenzjami, spodziewałam się cudów niczym z „Gry o tron”. Może tylko trochę osłodzonych, lecz równie angażujących. Obietnica była duża, więc kiedy zabrałam się za prolog wezbrała we mnie ekscytacja – tak, tak, krew, przepowiednie i wykradanie dzieci z kołysek, mów mi więcej! Niestety dalej już wszystko zjechało jak po równi pochyłej.
Rzeczą, która przykuła moją uwagę i nie dawała spokoju przez resztę lektury, jest styl pisania autorki. Nie porywał, nie intrygował, był równie skąpy, co didaskalia. Przynajmniej dla mnie, znacząco zniekształcał całe odczucie książki.
Po pierwsze – mnóstwo (…mnóóóstwooo…) dialogów, które zupełnie nie grały z sztywnymi, dość pobieżnymi opisami. To, co można było zgrabnie wyrazić dialogiem, autorka ukazywała w opisie i na odwrót. ( A to dopiero bolało.)
Po drugie – większość emocji była wyrażana oczami i twarzą bohaterów. Dosłownie. Niewiele tu mowy ciała – no chyba, że ktoś dramatycznie tupnie nogą, a co! Niby wszystko normalnie, ale mówimy tu o takich banałach jak: „Jego oczy wyrażały smutek…”, „Jej twarz wyrażała gniew…”. Autorka nie zagłębiała się w istotę lub smak danej emocji, tylko uprzejmie informowała, że ta postać jest baaardzo rozgniewana. Tego typu wzmianki były niczym stara dobra Vegeta dla potrawki z dialogu, który samotnie miał nam przekazać, co właściwie dzieje się miedzy postaciami.
Kolejną rzeczą, która mi nie grała, jest świat przedstawiony. Rzecz w tym, że nie mógłby mniej mnie obchodzić. Charakterystyki królestw – „no, właściwie jedno jest biedne, drugie jest bogate, a w tym trzecim to straszni złośliwcy mieszkają” - były pobieżne i, jak na mój gust, niechlujne w kwestii kreowania faktycznych, wiarygodnych państw. Autorka, która skierowała większą część uwagi na zróżnicowane perspektywy w polityce i wierzeniach, nie pokusiła się o stworzenie historii, kultury lub innych smaczków, które zaabsorbują wyobraźnie i ciekawość czytelnika. Gdyby nie wyraźnie nakreślone różnice władców, wierzycieli i stanu gospodarczego, trzy królestwa zlewałyby się w jedno bez wyrazu.
Następne na mojej liście problemów są postacie. Jestem pewna, ze gdyby one „zadziałały” zapomniałabym o powyższych problemach i zaangażowała w fabułę. To jednak nie nastąpiło. W dużym uogólnieniu bohaterowie mają skłonności do infantylności i są dość przewidywalne.
Najgorszym przypadkiem jest potwornie naiwna i (nie przebierając w słowach) po prostu głupia Cleo. Mimo wyraźnych braków ( ale nie w urodzie, co to, to nie!) jest gorliwie wspierana przez oddanych wielbicieli. A oddani są z powodów… których jeszcze nie odkryłam.
Magnus, limerański książę, czarny koń całego przedsięwzięcia, jest niewykorzystanym potencjałem Co nie zmienia fakt, że jego polubiłam najbardziej. Jego wewnętrzny konflikt opiera się na niezdrowym uczuciu do własnej siostry i relacji z sadystycznym ojcem. Niby wszystko cacy, ale brak tu refleksji, która zaskoczyłaby czytelnika lub wciągnęła w dylematy, z którymi Magnus się mierzył.
Księżniczka Lucia, naczelna czarodziejka, której narodziny zwiastowało nocne niebo, jest zwyczajnie mdła, choć wyraźnie czeka na rozwój w następnych tomach. Budzi zachwyty (również u Magnusa) i czasami coś poczaruje, co jednak nie okazuje się tak spektakularne, jak powinno. I tyle, to naprawdę, tyle.
Ostatnim z głównych bohaterów jest buntownik Jonas, najlogiczniej skonstruowana postać w całej książce. Miał zrozumiałe motywacje, a co za tym idzie, również cel. Mimo, że nie parł ku niemu najsprytniej, miło było dostrzec postać, która faktycznie rozważa przyszłość swoich wyborów.
Postacie drugoplanowe bardziej przypominały popychadła, które wskakiwały na stronę, by klepnąć akcję po zadzie. Były przezroczyste i równie dobrze mogły być zastąpione przez gadające zwierzęta. Tu w szczególności rzucają się w oczy Theon ( na którego pomysł był, lecz koniec końców go zabrakło) oraz czarownica Sabina. (Ah, Sabina, we could have had it aaaaall.) Po tym, co wydarzyło się w prologu, autorka sukcesywnie ubijała jej postać w formę Naczelnej Jedzy o zerowej przewrotności i nudnych zagrywkach.
Ale słowem końca – bo mam wrażenie, że porządnie ponarzekałam – „Falling Kingdoms. Upadajace Królestwa” nie jest fatalną książką. Czas mijał mi przy niej szybko i dość przyjemnie ( pomijając wywracanie oczami), a treść przyswajała się z łatwością. Twór ten doradzałabym czytelnikom, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z fantasy.

„(…) W Mytice wojen nie było od stuleci, a o magii opowiada się tylko w bajkach i legendach. Teraz jednak wszystko się zmieni. By zrealizować plany podboju sąsiednich królestw, władcy zmieniają życie swych poddanych w piekło. W świecie intryg, zdrad, potajemnych sojuszy i niespodziewanej miłości, splatają się losy czwórki młodych bohaterów. (…)”

Podeszłam do tej książki z...