Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna i na szczęście nie ostatnia część opowieści o Forście wciąga już po kilkunastu stronach. Znakomicie poprowadzona akcja i jej zwrot powodują, że do końca nie możemy być pewni rozwiązania. Zresztą sam autor w posłowiu wspomina o tym, że całość miała skończyć się inaczej. I dobrze, że stało się tak jak się stało, przynajmniej było o czym pisać następną część. Nie mogę też pominąć cudnych dialogów Forsta z Osicą... często można się uśmiechnąć pod nosem obserwując ich wzajemną relację.
To co mnie osobiście drażni to Szrebska, ten wątek powinien zostać już zdecydowanie zakończony :-). Ode mnie przyzwoita 8.

Kolejna i na szczęście nie ostatnia część opowieści o Forście wciąga już po kilkunastu stronach. Znakomicie poprowadzona akcja i jej zwrot powodują, że do końca nie możemy być pewni rozwiązania. Zresztą sam autor w posłowiu wspomina o tym, że całość miała skończyć się inaczej. I dobrze, że...

Rozwiń

Zwiń

Tak jak pisałem w poprzedniej recenzji poszedłem za ciosem i chwyciłem za "Punkt Barana" z wielkimi nadzieja i na dobre czytanie. I co? Mam mieszane uczucia. Autor kontynuując cykla ze Stomporem jednocześnie wplątał mnóstwo autentycznych wydarzeń, które starsza część doskonale pamięta z radia, telewizji i gazet. Wyszło autentycznie i na czasie ale jednocześnie tak jakby realistyczno-historycznie. Trochę się tu wszystko zaplątało i wymieszało i szczerze mówiąc wyszło tak jakby autor nie mógł się zdecydować o czym chce pisać.
Czytałem niektóre opinie i niektórzy z Was byli zachwyceni to częścią. Ja do nich nie należę. Daję 6 i... chyba wystarczy.

Tak jak pisałem w poprzedniej recenzji poszedłem za ciosem i chwyciłem za "Punkt Barana" z wielkimi nadzieja i na dobre czytanie. I co? Mam mieszane uczucia. Autor kontynuując cykla ze Stomporem jednocześnie wplątał mnóstwo autentycznych wydarzeń, które starsza część doskonale pa...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsza książka z cyklu o komisarzu Emilu Stomporze jest w zasadzie broszurką... 200 stron - co to jest? Wbrew pozorom jednak te 200 stron w zupełności wystarczy aby opowiedzieć ciekawą historię i nie przeciągać jej w nieskończoność.
Z serią tą poznałem się całkiem niedawno przy okazji Wenus umiera. Wtedy dopiero zorientowałem się, że jest coś przed :-). Wiem, późno. Na szczęście nigdy nie jest za późno żeby wrócić do właściwej kolejności pisanych powieści co uczyniłem z powodzeniem.
Czyta się bardzo dobrze, książka nie męczy, a fakt że Pan Aleksander w zasadzie zaczynał swoją przygodę z pisarstwem dla mnie jest tylko plusem. Daję 7 i sięgam po drugą w serii czyli Punkt barana.

Pierwsza książka z cyklu o komisarzu Emilu Stomporze jest w zasadzie broszurką... 200 stron - co to jest? Wbrew pozorom jednak te 200 stron w zupełności wystarczy aby opowiedzieć ciekawą historię i nie przeciągać jej w nieskończoność.
Z serią tą poznałem się całkiem niedawno przy okazji We...

Rozwiń

Zwiń

To moje kolejne podejście do Julii Krawiec po kilkuletniej przerwie od przeczytania poprzedniego tomu. Poprzednie książki podobały mi się, a sposób w jaki Marta Zaborowska prowadziła panią detektyw i jej historia spowodowały, że mi iż kolejny tom czekał na przeczytanie, nie odmawiałem sobie kupna kolejnych wychodzących na tzw. "później".
No i to "później" w końcu nastąpiło. Powiedzieć, że dzieje się, a wartka akcja nie pozwala oderwać się od książki to zdecydowanie przesadzić. Historia śledztwa płynie wolno, swoim tempem, poprawnie i bez niespodzianek. Całość ma sens, a opowieść o patologicznej rodzinie nawet przeraża. Dla mnie jednak te trochę ponad 500 stron to lekka przesada w treści, rozwleczona. Wydaje mi się, że zupełnie niepotrzebnie. Chyba można było pokusić się o skrócenie całości. Zatem powrót do Pani detektyw ok, ale bez szału i ode mnie 6.

To moje kolejne podejście do Julii Krawiec po kilkuletniej przerwie od przeczytania poprzedniego tomu. Poprzednie książki podobały mi się, a sposób w jaki Marta Zaborowska prowadziła panią detektyw i jej historia spowodowały, że mi iż kolejny tom czekał na przeczytanie, nie odmawiałem sobi...

Rozwiń

Zwiń

Jakiś czas minął odkąd czytałem poprzednią książkę w tej serii czyli "Zerwę". Muszę przyznać, że początkowo ciężko było sobie przypomnieć co działo się poprzednio i dlaczego jest teraz tak, a nie inaczej.
Poczatkowo, bo... później Wadryś-Hansen, Forst i Osica zaczęli opowiadać swoją historię i okazało się, że zupełnie nie muszę pamiętać poprzednich wydarzeń.
Mróz znakomicie prowadzi akcję, przy okazji oddając tatrzańskie uroki okolic Zakopanego. Staram się nie spojlerować w swoich recenzjach, a pisać tylko o swoich odczuciach co do przeczytanej książki. Tu także tego robić nie będę. Ograniczę się tylko do tego, że końcówka czyli jakieś ostatnie 30 stron spowodowały u mnie skrajne emocje... od smutku i niedowierzania, poprzez radość że jednak autor wymyślił coś innego niż się wydawało, aż po niedosyt spowodowany końcem książki :-).
Czyta się świetnie, ode mnie mocna 8.

Jakiś czas minął odkąd czytałem poprzednią książkę w tej serii czyli "Zerwę". Muszę przyznać, że początkowo ciężko było sobie przypomnieć co działo się poprzednio i dlaczego jest teraz tak, a nie inaczej.
Poczatkowo, bo... później Wadryś-Hansen, Forst i Osica zaczęli opowiadać sw...

Rozwiń

Zwiń

Podchodziłem do tej książki jak do jeża. Na pół ce stała już dość długo i za każdym razem kiedy przeczytałem, króciutkie streszczenie o czym ona ma być jakoś mnie odrzucało i odkładałem ją z powrotem. No bo co może być fajnego w książce, która opowiada o autentycznej zbrodni i to jeszcze podobno niewyjaśnionej ?
W tym roku w końcu się przełamałem i wziąłem ją z sobą na tygodniowy wypad w góry. Stwierdziłem, że być może po zejściu ze szlaku, kiedy będę odpoczywał dam radę ją strawić.
Zacząłem i... wsiąkłem. Nie wiedziałem, że można tak pisać o temacie autentycznym, zabrać w klimat końca lat 90 w trakcie przemian ustrojowych i przede wszystkich tych w resorcie. Dla mnie osobiście super oddane układy i układziki rodzącej się wtedy w bólach Policji z ogromną ilością w szeregach dawnych milicjantów, którym nie zależało w ogóle na zmianach.
Autor doskonale oddał miejsce zbrodni, opisał szlaki ... aż chciałoby się tam być. Przyznam, że w trakcie czytania zerknąłem na mapę i sprawdziłem w którym miejscu toczy się akcja. A to naprawdę rzadko mi się zdarza.
No i clou całej historii czyli bohaterowie. Wyraziści, charakterni, z pazurem.
Opowieść wydaje się dokończona... czy to tylko fikcja literacka i wyobraźnia autora ? Tego nie wiem, ale mnie się czytało super ... ode mnie 7.

Podchodziłem do tej książki jak do jeża. Na pół ce stała już dość długo i za każdym razem kiedy przeczytałem, króciutkie streszczenie o czym ona ma być jakoś mnie odrzucało i odkładałem ją z powrotem. No bo co może być fajnego w książce, która opowiada o autentycznej zbrodni i to jeszcze p...

Rozwiń

Zwiń

Zastanawiałem się od czego zacząć. Chyba od tego co na dzień dobry popsuło mi przejście Mieczysława Gorzki do wydawnictwa Czarna Owca. Nie wiem czy tak jest tylko w Polsce ale kolejne wydawane książki danego autora bardzo często zmieniają szatę graficzną, a co gorsza rozmiar. Wydania w starszej serii nie uświadczysz. Jeszcze gorzej jest kiedy autor zmienia wydawnictwo. Tu już jest wolna amerykanka. No i tak się niestety stało z nową książką p. Gorzki. Dla mnie osobiście dany autor to ciąg książek z danej serii o jednakowej szacie graficznej i wielkości, tak żeby na półce wyglądało to schludnie i przyjaźnie dla oka. Tutaj Czarna Owca poszła po bandzie i książka jest wyższa i szersza. Nikt w Polsce nie dba o kolekcjonera :(. Druga sprawa. Korektor najwyraźniej się spieszył bo literówek i czasem niepotrzebnych w zdaniu słów też znalazłem kilka. Wiem, upierdliwy jestem :D.
To teraz o książce. Zaczynając od początkowych odczuć muszę przyznać, że pierwsze 100 stron mnie nie powaliło. Musiałem się chyba przyzwyczaić do mieszania wątków. Potem już było zdecydowanie łatwiej. Polubiłem panią komisarz Wilk i psychologa Macieja vel Ariela. Jak to u Gorzki w zwyczaju do samego końca składnie przeprowadzona akcja z dobrym finałem, który zapowiada kontynuację serii. I chyba dobrze. Mogę się oczywiście mylić ale wydaje mi się, że odkryłem seryjnego... Wy też? Mocna 8 ode mnie.

Zastanawiałem się od czego zacząć. Chyba od tego co na dzień dobry popsuło mi przejście Mieczysława Gorzki do wydawnictwa Czarna Owca. Nie wiem czy tak jest tylko w Polsce ale kolejne wydawane książki danego autora bardzo często zmieniają szatę graficzną, a co gorsza rozmiar. Wydania w sta...

Rozwiń

Zwiń

Czwarta i jak na razie ostatnia cześć serii o Kaji Burzyńskiej i Sewerynie Zaorskim od samego początku wciąga. Później jest tylko lepiej. Intryga kwitnie, tajemnica zaginięć młodych dziewczyn rozwija, a próby rozszyfrowania szyfru którym posługuje się zabójca spełzają na niczym. Ostatecznie mamy rozwiązanie, które poniekąd może zaskakiwać. Jedyna rzecz która mi przeszkadza to romans i dylematy z nim związane Kaji i Seweryna. W tej części jest to temat mocno przeplatający się z rozwiązywaniem zagadki zaginięć dziewczyn. Ostatecznie mamy zupełnie niespodziewane rozwiązanie ich dylematów, które zresztą daje Mrozowi możliwość kontynuacji serii co zresztą zapowiada w posłowiu. Dla mnie mimo wszytko 8.

Czwarta i jak na razie ostatnia cześć serii o Kaji Burzyńskiej i Sewerynie Zaorskim od samego początku wciąga. Później jest tylko lepiej. Intryga kwitnie, tajemnica zaginięć młodych dziewczyn rozwija, a próby rozszyfrowania szyfru którym posługuje się zabójca spełzają na niczym. Ostateczni...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna pozycja o Sewerynie Zairskim i Kai Burzyńskiej w której możemy śledzić rozwój ich wzajemnego uczucia. Czyta się dobrze, jak wszystkie chyba pozycje Mroza, ale tutaj autor dołożył wątek historyczny. Z tego też powodu według mnie akcja siadła i z leksza została "przehistorykowana". Wiem, nie ma takiego słowa, stworzyłem je na potrzeby opisu. W mojej ocenie jeśli autor chce wpleść jakiś ważny wątek historyczny do książki, która z zasady historyczna nie jest powinien zrobić to tak, żeby wątek ten nie przeszkadzał w jej odbiorze i nie zamydlał istoty książki. W mojej opinii tak tutaj się stało, dlatego traktuję tą część jako słabszą i daję 6.

Kolejna pozycja o Sewerynie Zairskim i Kai Burzyńskiej w której możemy śledzić rozwój ich wzajemnego uczucia. Czyta się dobrze, jak wszystkie chyba pozycje Mroza, ale tutaj autor dołożył wątek historyczny. Z tego też powodu według mnie akcja siadła i z leksza została "przehistorykowan...

Rozwiń

Zwiń