Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówię, że nie wiem, co ze sobą począć, że jestem zagubiona i za dużo czasu spędzam w swojej głowie.

Mówię, że nie wiem, co ze sobą począć, że jestem zagubiona i za dużo czasu spędzam w swojej głowie.

Przemoc tkwi w głowach ludzi, a nie w zaciśniętych pięściach

Przemoc tkwi w głowach ludzi, a nie w zaciśniętych pięściach

Jedni rozpoczynają dorosłe życie, kiedy są już do tego gotowi i sami chcą, a inni, kiedy muszą…

Jedni rozpoczynają dorosłe życie, kiedy są już do tego gotowi i sami chcą, a inni, kiedy muszą…

Jedynie literatura jest w stanie wywołać poczucie kontaktu z umysłem innego człowieka w jego integralności, z jego wzlotami i upadkami, z jego ograniczeniami, małością, obsesjami, przekonaniami, z tym wszystkim, co go porusza, ciekawi, podnieca lub budzi wstręt. Jedynie literatura pozwala nam na kontakt z umysłem osoby nieżyjącej w sposób bardziej bezpośredni, pełny i głęboki niż rozmowa z najbliższym przyjacielem; choćby ta przyjaźń była najgłębsza i najtrwalsza, nigdy w rozmowie nie zwierzamy się tak całkowicie jak wobec pustej kartki papieru, pisząc do nieznanego adresata. (…) Autor jest przede wszystkim istotą ludzką , obecną w swoich książkach. (…) Książka, którą lubimy , to przede wszystkim taka, której autor budzi naszą sympatię, mamy chęć ponownie się z nim spotkać, spędzić kolejne dni.

Jedynie literatura jest w stanie wywołać poczucie kontaktu z umysłem innego człowieka w jego integralności, z jego wzlotami i upadkami, z jego ograniczeniami, małością, obsesjami, przekonaniami, z tym wszystkim, co go porusza, ciekawi, podnieca lub budzi wstręt. Jedynie literatura pozwala nam na kontakt z umysłem osoby nieżyjącej w sposób bardziej bezpośredni, pełny i głęboki n...

Trudno w to uwierzyć, ale stan mojego pokoju dokładnie odzwierciedla stan mojej głowy. Na zewnątrz jestem normalny jak inni, spokojny, ale w głębi duszy zalewa mnie ocean lęków i niepokojów, z którymi muszę sobie radzić sam, bez niczyjej pomocy. Muszę pilnować się, żeby żaden z tych moich strachów nie wypłynął na zewnątrz, żeby nikt nie zauważył tego, co jest we mnie w środku.

Trudno w to uwierzyć, ale stan mojego pokoju dokładnie odzwierciedla stan mojej głowy. Na zewnątrz jestem normalny jak inni, spokojny, ale w głębi duszy zalewa mnie ocean lęków i niepokojów, z którymi muszę sobie radzić sam, bez niczyjej pomocy. Muszę pilnować się, żeby żaden z tych moich strachów nie wypłynął na zewnątrz, żeby nikt nie zauważył tego, co jest we mnie w środku.

Nasze zasady mówią o tym, by uczniowie nie brali spraw w swoje ręce i wszelkie problemy z kolegami zgłaszali nauczycielom, ale zapewniam pana, że to nie ma nic wspólnego z donosicielstwem! Twierdząc tak, utrwala pan najgorszy stereotyp od lat funkcjonujący w nieformalnych kodeksach honorowych młodych ludzi – że zwrócenie się o pomoc do wychowawcy czy w ogóle do dorosłego jest objawem tchórzostwa i słabości. Umacnianie takiego wzorca jest szkodliwe i sprzyja rozprzestrzenianiu się szkolnej przemocy! Gdy pański syn będzie prześladowany przez rówieśników i zwróci się o pomoc, pan mu powie: „Bądź mężczyzną i radź sobie sam!?”. Ależ to nonsens! Bzdura! Kiedy dorosłego spotyka krzywda czy doznaje od kogoś zniewagi, idzie po sprawiedliwość do sądu, a dziecko w takiej sytuacji ma radzić sobie samo? Naprawdę tego pan chce? Otóż w szkołach sędzią we wszelkich sporach jest wychowawca lub inny zaufany nauczyciel i najwyższy czas uświadomić młodym ludziom, że przyjście do niego z problemem nie jest żadnym grzechem czy ujmą na honorze.

Nasze zasady mówią o tym, by uczniowie nie brali spraw w swoje ręce i wszelkie problemy z kolegami zgłaszali nauczycielom, ale zapewniam pana, że to nie ma nic wspólnego z donosicielstwem! Twierdząc tak, utrwala pan najgorszy stereotyp od lat funkcjonujący w nieformalnych kodeksach honorowych młodych ludzi – że zwrócenie się o pomoc do wychowawcy czy w ogóle do dorosłego jest o...

Ile śmierci Czasem tytuł wiadomości wystarcza Bym nie chciała kliknąć Na rząd czarnych liter To zapowiedź żałoby Nie mojej Cudzej Często całego narodu Już nie poruszają mnie Katastrofy lotnicze Trzęsienia ziemi Powodzie Są daleko Nie wzruszają Morderstwa z premedytacją Bójki ze skutkiem śmiertelnym Noworodki na śmietnikach Choć są blisko Nie wstrząsają mną Wielkieaferywktórewplątanisąpolitycy Zpierwszychstrongazet Od dawna mam to gdzieś Nie nabieram się na ich Obiecanki cacanki Nie ci To będą inni im podobni Na początku szlachetni A potem tacy sami Nieomylnie decydujący Gdzie ma być wojna A gdzie głód Jeszcze tylko zachód słońca Zapiera mi dech Roztkliwia ruch twojej ręki Odgarniającej włosy z czoła Naprawdę nie wiem Ile śmierci potrzeba Żeby mnie poruszyć Wzruszyć Wstrząsnąć mną Może wystarczy Tylko jedna...

Ile śmierci Czasem tytuł wiadomości wystarcza Bym nie chciała kliknąć Na rząd czarnych liter To zapowiedź żałoby Nie mojej Cudzej Często całego narodu Już nie poruszają mnie Katastrofy lotnicze Trzęsienia ziemi Powodzie Są daleko Nie wzruszają Morderstwa z premedytacją Bójki ze skutkiem śmiertelnym Noworodki na śmietnikach Choć są blisko Nie wstrząsają mną Wielkieaferywktór...

Zza uchylonych drzwi dobiegało go pochrapywanie córki. Wstał i patrzył na nią. Przepełniła go radość. Pomyślał, że sens życia polega na troszczeniu się o własne dzieci. Na niczym więcej.

Zza uchylonych drzwi dobiegało go pochrapywanie córki. Wstał i patrzył na nią. Przepełniła go radość. Pomyślał, że sens życia polega na troszczeniu się o własne dzieci. Na niczym więcej.

Miałem dość ogłoszeń o promocjach na komputery albo golonkę.(...) Nie mam ochoty zadawać się z ludźmi chcącymi przejąć nade mną władzę poprzez wmawianie mi, że to czy tamto jest mi niezbędne.

Miałem dość ogłoszeń o promocjach na komputery albo golonkę.(...) Nie mam ochoty zadawać się z ludźmi chcącymi przejąć nade mną władzę poprzez wmawianie mi, że to czy tamto jest mi niezbędne.

Zgadnijcie, dlaczego lubię Andersena, Picassa, Leonarda da Vinci, Faradaya, Einsteina, Churchilla, Agatę Christie, Rodina, Edisona, Bella, Disneya, Henry’ego Forda, Rockefellera i Napoleona Bonaparte? Bo wszyscy oni byli dyslektykami (z tym Einsteinem to Aleks nieźle trafił!). Wielu z nich miało ciężkie dzieciństwo, nic im się nie udawało, uważano ich za idiotów. Churchill w swoich wspomnieniach napisał, że czas szkoły to czas ciemności, czarna dziura na mapie mojej życiowej podróży. Einstein zaczął czytać mając dziewięć lat. Jacek Kuroń, też dyslektyk, powiedział kiedyś, że nigdy nie wróciłby do szkoły. Prędzej do więzienia, bo tam zdążył się zadomowić, albo do wojska, którego nienawidził, ale ostatecznie jeszcze by tam poszedł. Kuroń dowiedział się, że jest dyslektykiem dopiero jako dorosły człowiek. Miał bardzo dużo nieprzyjemnych doświadczeń w szkole. Zdarzało się, że wypracowania czytał z czystej kartki, udając, że coś tam napisał. Wszyscy wymienieni tu przeze mnie mieli trudności z poprawnym pisaniem. Zawsze. Większość z nich nigdy nie przyswoiła sobie zasad ortografii. Często zastanawiam się, czy jest to naprawdę takie ważne? W końcu „rz” i „ż”, „u” i „ó”, „h” i „ch” czyta się podobnie, jeśli nie tak samo.

Zgadnijcie, dlaczego lubię Andersena, Picassa, Leonarda da Vinci, Faradaya, Einsteina, Churchilla, Agatę Christie, Rodina, Edisona, Bella, Disneya, Henry’ego Forda, Rockefellera i Napoleona Bonaparte? Bo wszyscy oni byli dyslektykami (z tym Einsteinem to Aleks nieźle trafił!). Wielu z nich miało ciężkie dzieciństwo, nic im się nie udawało, uważano ich za idiotów. Churchill w sw...

Ciało to przecież tylko pojemnik, rozmyślał. Zwykła skorupa.

Ciało to przecież tylko pojemnik, rozmyślał. Zwykła skorupa.

Do każdego dziecka pasuje inny klucz i rolą wychowawcy jest go znaleźć.

Do każdego dziecka pasuje inny klucz i rolą wychowawcy jest go znaleźć.

Zadzwoniła do pracy, że się spóźni, a potem usiadła w fotelu naprzeciwko i mówiła, mówiła, mówiła... Że na razie nie będzie mi lekko. Może kiedyś, jak dorosnę i okrzepnę, uodpornię się na pewne sprawy. Ale teraz jeszcze nie. Że muszę nauczyć się żyć z tą Panią Dysleksją. Muszę zaakceptować, że jest, ale powinienem też zacząć już z nią walczyć. Nie pozwalać, żeby brała nade mną górę, żeby mnie zdominowała. Że muszę trzymać ją zawsze pół kroku za sobą. Gdy szepcze mi: „Nie idź tam! Uważaj na siebie! Znowu się zbłaźnisz! Wycofaj się z tego!”, powinienem robić dokładnie odwrotnie, niż mi ona radzi. Czasem zaryzykować, nawet się wygłupić. Bo tylko wtedy będę wolny, będę sobą. Że teraz to ona odniosła zwycięstwo, bo dzięki jej podszeptom spanikowałem i nie poszukałem swojej klasy. Bałem się zapukać do kilkorga drzwi. Że to dzięki niej jest we mnie ten chaos, mylą mi się kierunki, ulice, dni tygodnia, nazwy miesięcy, a często nawet własne ręce, bo nieraz musiałem się zastanowić, która z nich jest lewa, a która prawa. To przez nią we wszystkim jestem taki ostrożny, nie umiem jak szalony zbiegać z górki, tak długo wiążę sznurowadła, po dwóch skokach na skakance mam zaplątane nią nogi. Ale na pewno mogę ją zwyciężyć. Muszę!

Zadzwoniła do pracy, że się spóźni, a potem usiadła w fotelu naprzeciwko i mówiła, mówiła, mówiła... Że na razie nie będzie mi lekko. Może kiedyś, jak dorosnę i okrzepnę, uodpornię się na pewne sprawy. Ale teraz jeszcze nie. Że muszę nauczyć się żyć z tą Panią Dysleksją. Muszę zaakceptować, że jest, ale powinienem też zacząć już z nią walczyć. Nie pozwalać, żeby brała nade mną ...

Póki żyjemy, zawsze jest jakieś wyjście.(...) Śmierć to ostateczna kryjówka, którą trzeba zachować w odwodzie do chwili, gdy nie będzie szans na uporanie się z pozornie nieuchronnym zagrożeniem.

Póki żyjemy, zawsze jest jakieś wyjście.(...) Śmierć to ostateczna kryjówka, którą trzeba zachować w odwodzie do chwili, gdy nie będzie szans na uporanie się z pozornie nieuchronnym zagrożeniem.