Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niech wszelki Bóg dozwoli, by piękne kobiety w całym życiu dały mi tyle rozkoszy, jak wielką mnogością pieszczot tym arcyutworem VM obdarza mój zmęczony umysł!

Niech wszelki Bóg dozwoli, by piękne kobiety w całym życiu dały mi tyle rozkoszy, jak wielką mnogością pieszczot tym arcyutworem VM obdarza mój zmęczony umysł!

Cóż można napisać o tym utworze Turgieniewa? Zaangażowany społecznie. Zainteresowany sprawą chłopską (książka napisana w czasie znaczących przemian w tej dziedzinie mających miejsce w Rosji) pan Iwan [autor], będący gdzieś pomiędzy rewolucyjnymi demokratami [nowe] a liberałami [stare], nie opowiada się zdecydowanie po żadnej ze stron i z obydwu spotyka się z pewną krytyką. W utworze główny bohater-nihilista jest najsilniejszą postacią, jednak ponosi stosunkowo największą klęskę (do tego IT zatrudnia los).

Artystycznego szału nie ma. Urocze opisy krajobrazu są raczej ozdobnikami do schematycznych rozwiązań (wstawki biograficzne [odnoszące się do bohaterów], efekt lustrzany etc.)

Trzeba przyznać, czyta się lekko, brakuje jednak trochę płynności w przenikaniu się scen. Niby każde działanie ma fundamenty w poszczególnych elementach, postaciach i wydarzeniach wprowadzanych przez autora, jednak na wyżyny pomysłowości IT się nie wznosi.

Cóż można napisać o tym utworze Turgieniewa? Zaangażowany społecznie. Zainteresowany sprawą chłopską (książka napisana w czasie znaczących przemian w tej dziedzinie mających miejsce w Rosji) pan Iwan [autor], będący gdzieś pomiędzy rewolucyjnymi demokratami [nowe] a liberałami [stare], nie opowiada się zdecydowanie po żadnej ze stron i z obydwu spotyka się z pewną krytyką....

Od samego początku, od pierwszych stron nie potrafiłem oprzeć się porównaniu utworu Nikosa (wesołe spostrzeżenie: tłumacz nosi takie samo imię) z dokonaniami Stachury. I na początku ta pozycja przegrywała pojedynek.

Co mogę napisać po ostatecznym zatrzaśnięciu okładki? Czytelnik, jak narrator, chyba musi oswoić się ze świadomością istnienia takiego indywiduum, jakim jawi się być Zorba.

Aspekty techniczne? Wydawałoby się, że serwuje się nam kolejno smakowite przypowieści, chwilami jednak ja sam miałem nieodparte wrażenie, że gdyby nie odgrzano mi kotleta, to talerz byłby niepełny. Mam na myśli: wracanie do niby już zamkniętych wątków udając, że serwuje się towar pierwszej świeżości (czymkolwiek różni się od niej świeżość o numerze wyższym, wspomniany niekoniecznie łapał się na podium).

I jeszcze wrócę do Steda (boże wszelki broń, bym stawiał go na równi z kotletami), chcąc trochę zapolować na myśli swobodne w "GZ". Podobieństwa: literatura nie jest życiem - Życie żyje, a literatura pozostaje zawsze sama sobą; codzienne od nowa rodzenie się. Różnica: pewnego rodzaju niedookreślona nieprzychylność poezji. Ale co ja tam wiem, co do ostatniego stwierdzenia nie jestem w pełni przekonany.

Ogólne wrażenie? Książka dobra+, ale. Ale najlepiej smakuje, gdy łapiemy ją już będąc nastrojonym na odpowiednie częstotliwości - sama z siebie nie wprowadza w zbytnie rozedrganie.

Od samego początku, od pierwszych stron nie potrafiłem oprzeć się porównaniu utworu Nikosa (wesołe spostrzeżenie: tłumacz nosi takie samo imię) z dokonaniami Stachury. I na początku ta pozycja przegrywała pojedynek.

Co mogę napisać po ostatecznym zatrzaśnięciu okładki? Czytelnik, jak narrator, chyba musi oswoić się ze świadomością istnienia takiego indywiduum, jakim jawi...