Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po udanym spotkaniu z Zafónem postanowiłam sięgnąć po osławioną serię Cmentrza Zapomnianych Książek. Nie ukrywam, że oczekiwania miałam wysokie i przyznam, że się nie zawiodłam w najmniejszym calu. Pierwszą część "Cień wiatru" pochłonęłam z wielką przyjemnością i zapałem delektując się przy tym historią, językiem, postaciami niczym największy smakosz słowa.

Carlos Ruiz Zafón ur. w 1964 roku w Barcelonie. Z wykształcenia jest dziennikarzem, lecz to pisaniu podporządkował swoje życie. Swoje pierwsze powieści kierował głównie do młodzieży jednak zyskał sobie zwolenników także wśród starszych grup wiekowych. Sławę pisarzowi przyniósł cykl powieści Cmentarz Zapomnianych Książek : "Cień wiatru", "Gra anioła", "Więzień nieba".

Głównym bohaterem jest dziesięcioletni Daniel Semepere. Gdy nadchodzi odpowiedni moment ojciec chłopca, który jest właścicielem księgarni, postanawia zabrać syna w niezwykłe miejsce. Tym magicznym miejscem jest Cmentarz Zapomnianych Książek. Spośród tysiąca książek, które stoją na półkach zapomniane, Daniel może wybrać sobie jedną, której nada nowy wymiar i przywróci życie. Wybór pada na powieść "Cień wiatru" autorstwa Juliana Caraxa. Od tej pory Daniela życie się zmienia się, bowiem zafascynowany twórczością Caraxa postanawia odszukać jego, także inne dzieła, jednak odkrywa, iż jego je spalono. Egzemplarzem, który pozostał i który jest w posiadaniu Daniela, interesuje się ktoś jeszcze i usilnie dąży do tego, aby wejść w jego posiadanie.

Historia Daniela zaczyna się, gdy ma 10 lat i prowadzi przez jego późniejsze życie, a także życie jego ojca i Fermina, który dostał zatrudnienie w księgarni. W tym czasie chłopak przeżywa pierwszą miłość, ale także zafascynowany postacią Caraxa postanawia poznać jego przeszłość i historię palenia książek. Ale im dalej się zagłębia tym bardziej zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Objawia mu się dziwna postać, pojawia się postać diabła i inspektor policji, który nie ma skrupułów.

"Cień wiatru" utrzymany jest w gotyckim klimacie na ulicach Barcelony, przez co powieść zyskuje niesamowity klimat. Autor używa rozbudowanych zdań i wydaje mi się, że każde słowo jest wyraźnie przemyślane, a nie napisane dla "zabicia" objętości. Porównując język do współczesnych autorów to Zafón powiesił wysoko poprzeczkę. Bohaterowie stworzeni przez Zafóna wzbudzają sympatię czytelnika, a w szczególności Fermin ze swoimi ciętymi ripostami :) Wytworzony magiczny klimat przenosi czytelnika do świata wyobraźni. Niesamowite, że czytając miałam nieodparte wrażenie, że ta historia dzieje się naprawdę, mało tego byłam przekonana, że w niej uczestniczę.

W tym miejscu postanowiłam napisać coś czego może nie powinna pisać. Ale moja irytacja nie pozwala mi spokojnie przejść obok tego tematu obojętnie. Mianowicie pozwoliłam sobie przeczytać kilka opinii na temat tegoż dzieła. I szczerze mówiąc nie rozumiem czytelników, którzy literaturą pokroju Greya się zachwycają, a o Zafónie piszą, że to denne i nie da się czytać. Gdzie zasobność językowa między obiema lekturami stanowi przepaść. Rozumiem, że gusta są różne i każdy odbiera inaczej, ale bez przesady. Nie liczę na to, że każdy będzie oceniał twórczość Zafóna wysoko, ale przynajmniej niech spróbuje dostrzec plusy. Tym bardziej, iż naprawdę Zafón ma swój oryginalny, niepowtarzalny styl do którego współczesnym pisarzom dużo brakuje. Drugi mankament, którego się dopatrzyłam, to, że książka jest banalna, bo występuje tu romans. Zapewniam Was drodzy czytelnicy, iż romans nie zawsze oznacza, że coś jest banalnie. Jeżeli jest stworzone z pomysłem i umiejętnie wplecione w fabułę może tworzyć smakowitą całość. Tak jak ma to miejsce w tym przypadku.

"Cień wiatru" zawiera romans, miłość, tajemnicę, ukrytą zemstę, dreszcz emocji i adrenaliny także się znajdzie. Chyba każdy rozważny czytelnik znajdzie chociaż jakąś nutkę dla siebie. Chociaż mi całość bardzo podobała, bowiem uważam, że każdy element się uzupełnia i stanowi komplementarną całość, gdzie wszystko do siebie pasuje, jak puzzle. Barwny i bogaty język tylko podwyższa wartość lektury.

"Cień wiatru" pragnę polecić tym czytelnikom, którzy jeszcze nie mieli okazji przeczytać tego kunsztu literackiego jak i czytelnikom, którzy "pragną" literatury wyjątkowej, niebanalnej, tajemniczej i napisanej na wysokim poziomie z klasą. Myślę, że każdy bibliofil powinien mieć tę książkę na półce. Dla mnie osobiście jest to jedna z książek do, której niewątpliwie powrócę, a takich póki co jest niewiele jak na razie.

"Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie".

"Istniejemy póki ktoś o nas pamięta".

"W chwili, kiedy zastanawiasz się czy kogoś kochasz, przestałeś go już kochać na zawsze".

Recenzja pochodzi z mojego bloga:
http://ksiazkowa-fantazja.blogspot.com/2013/07/cien-wiatru.html

Po udanym spotkaniu z Zafónem postanowiłam sięgnąć po osławioną serię Cmentrza Zapomnianych Książek. Nie ukrywam, że oczekiwania miałam wysokie i przyznam, że się nie zawiodłam w najmniejszym calu. Pierwszą część "Cień wiatru" pochłonęłam z wielką przyjemnością i zapałem delektując się przy tym historią, językiem, postaciami niczym największy smakosz słowa.

Carlos Ruiz...

Książka "Władca much" to klasyka, która się nie starzeje i której dogłębniej nie trzeba przedstawiać, bo każdy ją doskonale zna.
Muszę przyznać, że czytając tę powieść byłam wstrząśnięta dziecięcym okrucieństwem, które jednak nawet zdarza się w naszym realnym świecie, którym żyjemy.

W obliczu katastrofy lotniczej grupa rozbitków trafia na wyspę. Początkowo spotyka się dwóch chłopców Ralf i Prosiaczek. Odnajdują muszlę - konchę, w którą dmucha Ralf, a ta wydaje dźwięki. Wówczas zaczynają wokół nich pojawiać się inne dzieci. Ralf zostaje przywódca i ustala prawa, które maja panować na wyspie. Jednak wszystkie dzieci, będące pod wrażeniem wyspy, wody, braku dorosłych zapominają dlaczego się tu znaleźli. Wraz z upływającym czasem sielanka i beztroska zamieniają się w koszmar. Bowiem okazuje się, że na wyspie żyje zwierz, który chce ich krzywdy. Tylko jeden chłopiec odkrywa, że jest to spadochroniarz.
Jack nie jest w stanie pogodzić się z tym, że to on nie jest wodzem na wyspie. Wykluwa się konflikt między chłopcami. Powstają dwa obozy jeden dzikusów polujących, a drugi pragnie powrotu do domu, dając sygnały dymne z ogniska. Niestety, ale konflikt przypiera taki wymiar, ze chłopcy zaczynają się zabijać. Na końcu Ralf zostaje sam, ale dzikusy go tropią i chcą. Podpalają wyspę. Jak zakończy się ta historia? Czy chłopcy, którzy zostali będą uratowani? Pewnie większość z Was wie doskonale jak się zakończy ta historia. Ci co nie wiedzą niech się przekonają sami:)

Władza, wolność i beztroska zdominowała większość z tych dzieci i zatraciły poczucie rzeczywistości. Pod wpływem despotycznego zachowania Jacka grupa chłopców przeistoczyła się w barbarzyńców, dzikusów. Dlatego mówi się, że książka ta jest o mechanizmach władzy, która w rękach dziecka okazała się zbyt niebezpieczna.
Osobiście bardzo lubię czytać horrory, czy kryminały, jednak ta książka zaliczana do literatury współczesnej wzbudziła we mnie niebywałe emocje, jakich nie potrafi dostarczyć nie jeden horror. Nadal jestem w osłupieniu, że dzieci, które wydają się takie nie pozorne są zdolne do bestialskich czynów.
Polecam książkę każdemu, gdyż jestem pewna, że każdy wyniesie z niej własne przemyślenia i emocje, a w dobrej książce o to chodzi.

Recenzja została opublikowana na moim blogu: http://ksiazkowa-fantazja.blogspot.com/2012/11/autor-william-golding-tytu-wadca-much.html#links

Książka "Władca much" to klasyka, która się nie starzeje i której dogłębniej nie trzeba przedstawiać, bo każdy ją doskonale zna.
Muszę przyznać, że czytając tę powieść byłam wstrząśnięta dziecięcym okrucieństwem, które jednak nawet zdarza się w naszym realnym świecie, którym żyjemy.

W obliczu katastrofy lotniczej grupa rozbitków trafia na wyspę. Początkowo spotyka się...