Jesteśmy społecznością, która kocha książki

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...) – Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...) – Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

Gdyż nie ma ucieczki przed gębą, jak tylko w inną gębę, a przed człowiekiem schronić się można jedynie w objęcia innego człowieka.

Gdyż nie ma ucieczki przed gębą, jak tylko w inną gębę, a przed człowiekiem schronić się można jedynie w objęcia innego człowieka.

Jeżeli dadzą ci papier w linie, pisz w poprzek.

Jeżeli dadzą ci papier w linie, pisz w poprzek.

Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości.

Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości.

Paszczak obudził się powoli i gdy tylko stwierdził, że jest sobą, zapragnął być kimś innym, kimś kogo nie znał. Czuł się jeszcze bardziej zmęczony niż wtedy, kiedy kładł się spać, a tu tymczasem nastał już nowy dzień, który będzie trwał aż do wieczora, a potem przyjdzie następny i jeszcze następny i ten znów będzie taki sam, jak wszystkie dni w życiu Paszczaka. Schował się więc pod kołdrę i zagrzebał nos w poduszkę, potem przesunął się brzuchem na brzeg łóżka, gdzie było chłodne prześcieradło, a potem rozłożył się na całym łóżku, wyciągając ręce i nogi i wciąż czekał na przyjemny sen, który nie nadchodził. Wreszcie zwinął się w kłębek i zrobił się malutki, ale i to nie pomogło. Starał się być Paszczakiem, którego wszyscy lubią, i starał się być Paszczakiem, którego nikt nie lubi. Lecz co z tego, kiedy i tak ciągle był tylko Paszczakiem, który wszystko robi, jak może najlepiej, ale nic mu naprawdę dobrze nie wychodzi.

Paszczak obudził się powoli i gdy tylko stwierdził, że jest sobą, zapragnął być kimś innym, kimś kogo nie znał. Czuł się jeszcze bardziej zmęczony niż wtedy, kiedy kładł się spać, a tu tymczasem nastał już nowy dzień, który będzie trwał aż do wieczora, a potem przyjdzie następny i jeszcze następny i ten znów będzie taki sam, jak wszystkie dni w życiu Paszczaka. Schował się więc...

Ale może raczej należałoby powiedzieć, że naczelną, podstawową męką jest nie co innego, tylko cierpienie, zrodzone z ograniczenia drugim człowiekiem, z tego, że się dusimy i dławimy w ciasnym, wąskim, sztywnym wyobrażeniu o nas drugiego człowieka.

Ale może raczej należałoby powiedzieć, że naczelną, podstawową męką jest nie co innego, tylko cierpienie, zrodzone z ograniczenia drugim człowiekiem, z tego, że się dusimy i dławimy w ciasnym, wąskim, sztywnym wyobrażeniu o nas drugiego człowieka.

Raz na żółtej kartce w zielone linie napisał wiersz. Zatytułował go "Chops", bo tak nazywał się jego pies i o nim był właśnie ten wiersz. Nauczyciel postawił mu piątkę i przyznał specjalne wyróżnienie. Matka uściskała go i powiesiła wiersz na drzwiach kuchni i odczytywała ciotkom. Raz na białej kartce w niebieskie linie napisał wiersz I zatytułował go "Jesień", bo tak nazywała się pora roku i o tym był ten wiersz. Nauczyciel postawił mu piątkę i poprosił go, żeby pisał jaśniej. Matka nie powiesiła wiersza na drzwiach kuchni, bo były świeżo pomalowane. Raz na kartce wyrwanej z notesu napisał wiersz Zatytułował go "Pytania o niewinność" bo to pytanie dotyczyło jego dziewczyny i o tym był ten wiersz. Profesor postawił mu piątkę i dziwnie na niego popatrzył, A jego matka nie powiesiła tego wiersza na kuchennych drzwiach, bo nigdy go jej nie pokazał. (...) Zaczął pisać kolejny wiersz na kawałku papierowej torby. Zatytułował go "Absolutnie nic", Bo o tym był ten wiersz. Sam sobie postawił piątkę I cięcie na każdym cholernym nadgarstku. Powiesił wiersz na drzwiach łazienki, Bo tym razem nie miał szans dotrzeć do kuchennych drzwi.

Raz na żółtej kartce w zielone linie napisał wiersz. Zatytułował go "Chops", bo tak nazywał się jego pies i o nim był właśnie ten wiersz. Nauczyciel postawił mu piątkę i przyznał specjalne wyróżnienie. Matka uściskała go i powiesiła wiersz na drzwiach kuchni i odczytywała ciotkom. Raz na białej kartce w niebieskie linie napisał wiersz I zatytułował go "Jesień", bo tak nazywała...

Szkoda, że potrzeba całego życia, żeby się nauczyć, jak żyć.

Szkoda, że potrzeba całego życia, żeby się nauczyć, jak żyć.

Miłość jaką do niej żywisz, jest twoja. Należy do ciebie. Jeżeli ona jej nie chce, to i tak nic nie może zmienić. Po prostu z niej nie korzysta. To, co dajesz, Momo, pozostaje twoje na zawsze; to, co zachowujesz jest na zawsze stracone!

Miłość jaką do niej żywisz, jest twoja. Należy do ciebie. Jeżeli ona jej nie chce, to i tak nic nie może zmienić. Po prostu z niej nie korzysta. To, co dajesz, Momo, pozostaje twoje na zawsze; to, co zachowujesz jest na zawsze stracone!

W życiu każdego człowieka przychodzi jeden moment prawdziwej miłości.

W życiu każdego człowieka przychodzi jeden moment prawdziwej miłości.

Utracona miłość nie przestaje być miłością, Eddie. Przybiera inną formę, to wszystko. Nie widzisz uśmiechu drugiej osoby, nie podajesz jej jedzenia, nie dotykasz jej włosów ani nie wirujesz z nią na parkiecie. Ale kiedy jedne zmysły słabną, inne się wyostrzają. Karmisz ją. Utrzymujesz ją. Tańczysz z nią.

Utracona miłość nie przestaje być miłością, Eddie. Przybiera inną formę, to wszystko. Nie widzisz uśmiechu drugiej osoby, nie podajesz jej jedzenia, nie dotykasz jej włosów ani nie wirujesz z nią na parkiecie. Ale kiedy jedne zmysły słabną, inne się wyostrzają. Karmisz ją. Utrzymujesz ją. Tańczysz z nią.

,,piosenki są tak smutne jak słuchający.

,,piosenki są tak smutne jak słuchający.

Wąskie horyzonty, brak wyobraźni, , nietolerancja. Oderwane od rzeczywistości tezy, pusta terminologia, uzurpowane ideały, sztywne systemy. Właśnie takich rzeczy się naprawdę boję. Boję się ich i nienawidzę z całego serca. (...)Ciasnota umysłowa, brak wyobraźni i nietolerancja są jak pasożyty. Zmieniają właściciela, zmieniają kształt i żyją wiecznie. Nie ma przed nimi ratunku.

Wąskie horyzonty, brak wyobraźni, , nietolerancja. Oderwane od rzeczywistości tezy, pusta terminologia, uzurpowane ideały, sztywne systemy. Właśnie takich rzeczy się naprawdę boję. Boję się ich i nienawidzę z całego serca. (...)Ciasnota umysłowa, brak wyobraźni i nietolerancja są jak pasożyty. Zmieniają właściciela, zmieniają kształt i żyją wiecznie. Nie ma przed nimi ratunku.

(...)Kiedy jest się wyrzutkiem, nawet kamień rzucony w twoją stronę cieszy(...)

(...)Kiedy jest się wyrzutkiem, nawet kamień rzucony w twoją stronę cieszy(...)