Jesteśmy społecznością, która kocha książki

05.2023

05.2023

Sullivanie, Sullivanie, co żeś mi uczynił! Zawsze wiedziałem, że po pięciu wspaniałych tomach musi przyjść ten ostatni, zamykający całą sagę i nieodwołanie kończący serię. Po przeczytaniu ostatnich akapitów Pradawnej Stolicy, w moim oku zakręciła się łza. Zakończyła się niesamowita przygoda, a kolejnej na horyzoncie nie widać. Royce i Hadrian zabrali mnie na wspaniałą wędrówkę pełną przygód i emocji. Ostatni tom historii dwójki niezwykłych złodziei również nie zawiódł. Autor tym razem wysłał bohaterów na poszukiwanie rogu Gylindory, magicznego artefaktu zdolnego powstrzymać nadciągająca armię elfów. Sama koncepcja wyprawy bardzo kojarzy mi się z Władcą pierścieni. Było formowanie się drużyny, wędrówka przez niebezpieczne tereny oraz liczne potyczki z przedstawicielami sił zła. Akcja jak zwykle nie zwalniała ani na sekundę i kolejne strony pochłaniało się z szybkością konia wyścigowego czystej krwi. Nie zabrakło również błyskotliwych, pełnych inteligentnego humoru, dialogów, które są już znakiem rozpoznawczym serii. Pradawna stolica to wspaniałe dzieło literackie, napisane z werwą i kunsztem. Polecam je wszystkim fanom powieści łotrzykowskich oraz dobrej przygodowej fantastyki.

Sullivanie, Sullivanie, co żeś mi uczynił! Zawsze wiedziałem, że po pięciu wspaniałych tomach musi przyjść ten ostatni, zamykający całą sagę i nieodwołanie kończący serię. Po przeczytaniu ostatnich akapitów Pradawnej Stolicy, w moim oku zakręciła się łza. Zakończyła się niesamowita przygoda, a kolejnej na horyzoncie nie widać. Royce i Hadrian zabrali mnie na wspaniałą...

"Fajna dziewczyna z tej Aurory" pomyślałem podczas naszej pierwszej randki. Spokojna, zrównoważona i wie czego chce. Ma co prawda trochę nietypowe zainteresowania (bo jaka normalna dziewczyna interesuje się brutalnymi morderstwami sprzed lat i na dodatek uczęszcza na spotkania podobnych sobie fanatyków), ale przecież każdy musi mieć jakiegoś swojego małego świra, aby do końca nie zwariować. Ja na przykład kolekcjonuję koszulki piłkarskie, najlepiej przepocone i brudne. Wróćmy jednak do Aurory, bo to znacznie przyjemniejszy temat (i na pewno o wiele bardziej estetyczny). Roe to rezolutna dobiegająca trzydziestki bibliotekarka mieszkająca w Lawrenceton, małym malowniczym miasteczku w Georgii. Tam właśnie się spotkaliśmy, gdy zabłądziłem w drodze na konwent miłośników kryminałów. Okolica jakoś nie specjalnie przypadła mi do gustu. Było po prostu za nudno! Wszyscy się znają, żadnych atrakcji, a w sklepie nie było nawet moich ulubionych chipsów. To jednak było tylko złudzenie, bo tak naprawdę w mieścinie nie działo się najlepiej. Rzekomo szalał tam jakiś seryjny morderca, czy inny psychopata. Ciekawa sprawa, bo koleś rozgrywał wszystko tak, by zabójstwa łudząco przypominały nierozwikłane zbrodnie sprzed lat. Mam w sobie żyłkę detektywa i tak się złożyło, że chcąc dowiedzieć się więcej o tajemniczej sprawie poznałem Aurorę. Dziewczyna również nie zamierzała zostawić sprawy na łasce nieudolnej policji i koniec końców razem zabraliśmy się za jej rozwiązanie. No i udało nam się! Nie było to łatwe, bo zdarzały się momenty, gdy błądziliśmy wśród mylnych tropów i błędnych wniosków. Nie żałuję tej wspólnej przygody, bo dostarczyła mi ona sporą dawkę adrenaliny i cały ogrom emocjonujących przygód, do których będę często wracał myślami. Już nie mogę się doczekać naszej kolejnej randki, a kto wiem, może Aurora będzie miała w zanadrzu nową sprawę do rozwikłania. Czuję, że stanowimy niezły tandem!

"Fajna dziewczyna z tej Aurory" pomyślałem podczas naszej pierwszej randki. Spokojna, zrównoważona i wie czego chce. Ma co prawda trochę nietypowe zainteresowania (bo jaka normalna dziewczyna interesuje się brutalnymi morderstwami sprzed lat i na dodatek uczęszcza na spotkania podobnych sobie fanatyków), ale przecież każdy musi mieć jakiegoś swojego małego świra, aby do...