Autorka zręcznie prowadziła bohaterkę przez wierzenia obu światów, by w ostatniej części z powrotem doprowadzić ją do punktu wyjścia. W „Bliźnie” główna bohaterka, wraz ze swoją nienaznaczoną przyjaciółką Gull, powraca do Saintstone, by głosić prawdę o nienaznaczonych. Zostaje jednak złapana i wciągnięta w wir planów zmartwychwstałego Longsighta. Staje się więc bezsilną i szantażowaną zakładniczką, która wraz z bajarką Mel stara się odkryć prawdę o nagłej świętości burmistrza.

Jak pisałam, od początku byłam oczarowana pomysłem autorki na zbudowanie świata podzielonego przez skórę. W „Tuszu” poznajemy mieszkańców Saintstone, którzy znacząc skórę tuszem, oczyszczają sumienie z win. Wszystkie ich tatuaże są odbiciem podejmowanych przez nich decyzji. Jest to opis ich życiowej historii, która po śmierci zostaje z nich zdjęta i przerobiona na Księgę skór. Natomiast „Iskra” jest lustrzanym odbiciem „Tuszu”. Wraz z Leorą zostajemy mieszkańcem Featherstone, miasta nienaznaczonych, gdzie każdy człowiek jest nieoznaczoną księgą. To właśnie wtedy bohaterka orientuje się, że wiara jest narzędziem w rękach rządzących. Jednak najciekawszym elementem w serii są opowieści, baśnie, bajki, które są fundamentem wiary zarówno naznaczonych, jak i nienaznaczonych. Właśnie one stanowiły klucz do rozwiązania zagadki podziału społeczeństwa, którego odnalezienia podjęła się nasza główna bohaterka.
Muszę powiedzieć, że jestem bardzo zwiedziona. Trzecia część jest najsłabszą pozycją z całej serii. Oczywiście dwie poprzednie nie były ideałami, jednak ogólna oś fabuły miała ręce i nogi. Tutaj zamiast wyraźnych kończyn mamy nibynóżki, które pełzną nieskładną masę zwaną fabułą do przodu. Zabrakło kręgosłupa, który mógłby utrzymać ich ciężar.

Czytając sama już nie byłam pewna, o co tak naprawdę chodzi? Gdzieś pomiędzy kolejnymi bajkami, proroczymi snami i nowymi zwrotami akcji zagubił się ogólny sens całej serii. Odniosłam trochę wrażenie, jakoby autorka się pogubiła i trochę poddała, nie wiedząc jak to zakończyć. Sytuacji nie poprawiają bohaterowie, którym w dalszym ciągu brakuje autentyczności. Nie wzbudzają w czytelniku żadnych emocji. Są trochę jak roboty, które bezrefleksyjnie realizują zaprogramowany cel. Ale chyba najbardziej jestem zawiedziona zakończeniem.

Jeżeli ktoś z wasz liczył na to, że wyjaśni się, skąd Leora miała dziwne, prorocze sny? Dlaczego na jej ciele same pojawiały się znamiona będące kolejnymi elementami jej życiowej historii? Co konkretnie stało się z burmistrzem i jaki ma w tym interes jego wierny przyjaciel Jack Minnow? To obawiam się, że możecie się przeliczyć. W całej książce brakuje głębi i istotnych zwrotów akcji, niebędących zbiegami okoliczności. Wiele wątków zostaje pozostawionych samym sobie i umiera śmiercią naturalną. Natomiast zakończenie trwającej trzy części rozgrywki między Leorą i Minnowem to jedno wielkie „chyba żartujesz”?!

Odkładając tę pozycję na półkę, czułam się oszukana. W ogólnych rozrachunku cała seria wypada przeciętnie na tle innych dystopijnych historii z literatury młodzieżowej. Pozostawi płytką, wręcz niewidoczną bliznę, której nie będzie widać na kartach mojej Księgi skór.

Karolina Wierna