W „Człowieku w lustrze” Alexander Ahndoril i Alexandra Coelho Ahndoril, piszący pod pseudonimem Lars Kepler, sięgają po najmroczniejsze i najbardziej destrukcyjne tematy: żałobę, obsesje, traumy, zespół stresu pourazowego, choroby psychiczne, alkohol, narkotyki, przemoc i niewolnictwo seksualne. Mrocznej tematyce towarzyszą makabryczne opisy, pełne napięcia, wynikającego z ciągłego zawieszenia między nadzieją a rozpaczą. Rezultat jest poruszający i budzi niepokój, zwłaszcza kiedy przekonujemy się, że niebezpieczeństwo może czyhać wszędzie, nawet we własnym domu: pod łóżkiem, w szafie, w odbiciu w lustrze…

Autorzy ukazują rozwój akcji z punktu widzenia wielu wyrazistych bohaterów, między innymi Joony, który przeraża nawet własną córkę, Pameli, podnoszącej się z żałoby, Martina, zagubionego wśród prześladujących go duchów, Tracy, z trupem młodej dziewczyny w ramionach. Wydarzenia są opisane w sposób dynamiczny, charakterystycznymi, krótkimi zdaniami, co doskonale sprawdza się w przypadku narracji, a nieco gorzej w przypadku dialogów. Połączenie kryminału i thrillera sprawia, że napięcie wciąż rośnie, a bohaterowie działają pod stałą presją, przez co lektura wciąga i nie pozwala się oderwać. Ma to pewną wadę: akcja jest tak przeładowana emocjonującymi wydarzeniami i nieprzewidywalnymi zwrotami, że całość siłą rzeczy wydaje się przez to mniej prawdopodobna. Ile niemal śmiertelnych walk i zagrażających życiu wypadków jest w stanie przeżyć Joona? Okazuje się, że wiele.

„Człowiek w lustrze” to wciągająca lektura, mocna i mroczna, a niekiedy wręcz brutalna i makabryczna. Choć akcja jest przejaskrawiona, to wskazuje na ważne problemy współczesnego świata, przede wszystkim na kwestię przemocy seksualnej i niewolnictwa, a także problemów psychicznych, wynikających z przeżytej traumy. Sama zagadka okazuje się o wiele bardziej złożona, niż mogłoby się wydawać, a rozwiązanie (przynajmniej dla mnie) zupełnie nieprzewidywalne, a jednak spójne i logicznie wyjaśnione. Co ważne, trudno tu jednoznacznie oddzielić dobro od zła, które są w powieści jak dwie strony tytułowego lustra.

Agnieszka Kruk