Najpierw zostają odnalezione szczątki kobiety, potem okaleczone zwłoki mężczyzny. Od samego początku śledztwo jest niełatwe: niewiele tropów, wykluczające się wskazówki, ślepe uliczki. Policyjny duet Burzyński i Majewski łączą swoje siły, z pomocą intuicji oraz doświadczenia kompletując kolejne fragmenty zbrodniczej układanki. Poszukiwania zabójcy prowadzą ich wprost do świata płatnej miłości, ale spokoju nie daje im myśl, że to tylko zasłona, którą trzeba zerwać, by dotrzeć do makabry.

Akcja w „Koneserze” rozgrywa się dwutorowo – oprócz toczącego się śledztwa jesteśmy świadkami enigmatycznego wywiadu. Na początku nie wiemy, kto z kim rozmawia i co tak naprawdę jest tematem dialogu. Wraz z rozwojem wydarzeń otrzymujemy kolejne informacje i musimy dopasować je do policyjnej zagadki. Autorka stopniowo odsłania tajemnice, do samego zakończenia chowając asa w rękawie. „Koneser” nie jest typową powieścią spod znaku „kto zabił?”, bowiem morderca jest zaledwie ogniwem w łańcuchu procederów, które próbują rozwikłać policjanci. Odnalezienie zabójcy wcale nie kończy śledztwa – a wręcz tworzy nowe pytania. Jednym z nich, fundamentalnym, jest „dlaczego?”; ono nadaje sens historii i ukazuję ją w innym świetle. Śmierć staje się linią, która łączy kolejnych bohaterów, krzyżuje ich losy i potrafi je poplątać. Praca bezlitośnie wkrada się w życie postaci, dzięki czemu czytelnik ma szansę, by choć odrobinę poznać każdą osobę od strony prywatnej. Ich zmagania obejmują niełatwy start w dorosłość czy problemy rodzinne, zdrowotne i finansowe.

Tak naprawdę nie miałabym „Koneserowi” nic do zarzucenia, gdyby był on bardziej rozbudowaną powieścią. Wszystko w nim jest poprawne, intryga w interesujący sposób zatacza koło, jednocześnie splatając się z losami bohaterów, ale po skończonej lekturze nie mogłam zwalczyć uczucia niedosytu. Należę do czytelników, którzy uwielbiają „rozsiąść się” w świecie przedstawionym, lubię drobiazgowość w wykreowanej rzeczywistości i dogłębność – tak, by temat był na granicy wyczerpania. Z tego powodu odniosłam wrażenie, że wiele wątków poruszonych w „Koneserze” wykorzystano zaledwie w połowie; na tyle, na ile było to potrzebne do ubarwienia śledztwa. Polska rzeczywistość, życie prywatne bohaterów i zjawisko seks-biznesu to tematy, którym można było poświęcić więcej miejsca i pomiędzy nimi osadzić śledztwo zamiast działać odwrotnie. Niektóre wątki zakończono zbyt szybko bądź też potraktowano je pobieżnie, szczególnie te związane z młodszymi bohaterami i ich perypetiami. Jeśli ktoś woli „skondensowane” kryminały, powinien być usatysfakcjonowany lekturą „Konesera”.

„Koneser” Joanny Opiat-Bojarskiej udowadnia, że ciała można pożądać na wiele sposobów, zaś niektóre z nich prowadzą do mrocznych zakamarków umysłów i miast. Bohaterowie podejmują złe decyzje w dobrej wierze, a wszystko przez pragnienia, które nimi kierują. Z tego połączenia wyrasta kryminał z zaznaczoną płaszczyzną obyczajową – bo każda zbrodnia jest elementem jakiejś codzienności, naszej codzienności i możemy nawet nie zdawać sobie sprawy z tego, że kiedyś nadepnęliśmy na linię, która łączyła oprawcę i jego ofiarę…

Natalia Lena Karolak