Mimo to, Charles Errington jest bohaterem tragicznym, ze strony na stronę staje się coraz bardziej wyrazisty, a co za tym idzie, bardziej mroczny. Należy on do tajnej policji i jako mag nie ma łatwego życia.

Strzyżewski stworzył kilkuwątkową powieść, która koloru i sensu nabiera dopiero pod koniec. To historia katastroficzna o nieokreślonej do końca sile ciemności, która zabiera światło i pochłania powoli cały świat, zabijając wszystkich, którzy nie są oświetleni sztucznym światłem. Można to potraktować prawdziwie lub zupełnie symbolicznie.

Porównanie z biblijnym Mojżeszem i aniołem śmierci zesłanym nocą, aby zabijać, nasuwa się samo. Jednak pisarz idzie o kilka kroków dalej, tutaj ścian i drzwi nie znaczy się krwią baranka, ale światłem. Ta śmiercionośna noc się nie kończy, wręcz przeciwnie, rośnie w siłę. Charles wysłany zostaje do miasta cieni, miejsca, w którym życie umarło, zostało zatrzymane nadejściem śmiercionośnej ciemności, której nikt się nie spodziewał i aż żal, że pisarz nie pociągnął tego wątku, a uczynił z niego jedynie tło do innych historii. Ciemność jest tylko częścią opowieści, a Charles drąży temat i razem z czytelnikiem szuka źródła tej katastrofy.

To powieść, w której magia zdaje się być przekleństwem, klątwą demonów, każde działania magiczne wiążą się z uszczerbkiem na zdrowiu i zbliżają maga do szaleństwa. Niezwykle ciekawy jest tu odnośnik do tytuł powieści, którego znaczenie i sens wyjaśniają się dopiero pod koniec książki. Pisarz na czterystu stronach poupychał wiele historii starając się jak najlepiej ukazać stworzony przez siebie alternatywny świat i mroczny klimat z trollami, magią, cyrkiem i katem, który w tej powieści ma swoje pięć minut. Ta powieść to klasyczna walka dobra ze złem, demona z człowiekiem, światła z ciemnością. Tyle, że ta walka jest nierówna i nie wiadomo kto wygra…prawdopodobnie kat zetnie głowę, troll ucieknie, a żarówka w końcu się przepali.

Grzegorz Śmiałek