Pełno w niej ujmujących cytatów o życiu i miłości – jedne wzruszają, inne podnoszą na duchu, a jeszcze inne przyprawiły mnie o gorące rumieńce z powodu naprawdę nieprzyzwoitych scen erotycznych. Choć do tych ostatnich wciąż mam mieszane uczucia, muszę przyznać, że niezaprzeczalnie rozpaliły wyobraźnię.

Pierwsze rozdziały sugerowały typową relację hate–love między sąsiadami z przymusu – brat bohaterki, wyjeżdżając, nakazał swojemu przyjacielowi jej pilnowanie, co nie podoba się ani jemu, ani jej. Jednak szybko okazuje się, że w tej historii chodzi o coś więcej.

Pod prawie stereotypowym zestawieniem dziewczyny o duszy artystki i zimnego drania autorce udało się przemycić ujmującą historię o skrzywdzonych ludziach, którzy wciąż pragną miłości, choć nie zawsze chcą się do tego przyznać, i nierzadko lokują swoje uczucia w nieodpowiednim miejscu.

Przeciwieństwa się przyciągają, często się nawzajem niszczą, ale czasem, wbrew oczekiwaniom wszystkich, pięknie się uzupełniają. Choć w tej historii więcej jest jednak niszczenia. „Ciemność pragnie światła tak samo, jak chce je zniszczyć” (s. 128). To naprawdę trafne porównanie: Ava jest jak słońce, radosny promyczek widzący dobro i piękno we wszystkim, co ją otacza, Alex – jest jak deszczowa chmura niosąca obietnicę gwałtownych zmian i zniszczenia. Ale razem mogą stworzyć coś pięknego – tęczę po burzy. Tylko czy będą tego chcieli?

Miłość niejedno ma imię, choć w tej książce, wbrew pozorom, nie wszystko wokół miłości się kręci. Jest też zemsta – przygotowywana latami, w każdym, nawet najmniejszym detalu, determinująca każdy krok – i wyparte z pamięci wspomnienia, które niczym dzikie bestie siłą chcą przedrzeć się na światło dzienne, niszcząc wszystko, co znane i stabilne.

To opowieść o sile i determinacji, o dążeniu do zemsty i jeszcze większym pragnieniu światła. O przekraczaniu własnych granic, walce z traumą i nie tak łatwych wyborach. O sile, jaką możemy znaleźć tylko w samych sobie, ale jedynie przy właściwych osobach. O ograniczeniach, jakie nakłada na nas własny umysł, nierzadko po to, by nas chronić. O wybieraniu jasnej strony życia i dostrzeganiu piękna nawet tam, gdzie trudno je na pierwszy rzut oka znaleźć. O patrzeniu sercem, o łamaniu własnych zasad i o popełnianiu błędów. I o tym, że każdy zasługuje na trochę słońca w swoim życiu.

Katarzyna de Castellatti-Gotin