Osiemnastoletni Tanner już od kilku lat mieszka w mormońskim miasteczku w Ohio, jednak mimo upływu czasu nie potrafi odnaleźć się w religijnym środowisku. Pochodzi z postępowej i tolerancyjnej rodziny, która wychowała go w zupełnie innych wartościach. Na szczęście ma przyjaciółkę, jak on równie sceptycznie nastawioną do religii, a w perspektywie jeszcze tylko jeden semestr szkoły średniej – potem: witaj UCLA i wolności! Te plany nieco się komplikują, gdy Tanner zapisuje się na zajęcia, gdzie poznaje przystojnego, niezwykle pociągającego chłopaka pomagającego nauczycielowi prowadzić lekcje. Jednak Sebastian wydaje się całkowicie poza zasięgiem. Po pierwsze, jest mormonem, a więc z definicji musi być hetero. Po drugie, oprócz rodziny nikt w miasteczku nie wie, że Tanner jest biseksualny.

Autorki (Christina Lauren to pseudonim literackiego duetu) opisują trudną drogę chłopaków od pierwszego uśmiechu i przeciągłego spojrzenia przez rozwijające się zauroczenie, etapy euforii i zaprzeczenia, aż po dramatyczne zerwanie. Nie próbują nadmiernie upiększać rzeczywistości i kreować rodziców Sebastiana na tych wyjątkowych, którzy zaprzeczą swojej religii w imię miłości do dziecka. Chłopak musi zmierzyć się nie tylko ze swoją orientacją seksualną, ale przede wszystkim z presją i oczekiwaniami środowiska. Kiedy znajomość z Tannerem zaczyna się pogłębiać, radośnie się w nią angażuje, by za chwilę gwałtownie się wycofać, zaprzeczając, jakoby pociągali go mężczyźni. Z kolei Tannerowi wydaje się, że doskonale wie, w co się pakuje. Zarówno rodzice, jak i jego rozsądek zgodnie twierdzą, że próba wiązania się z mormonem może prowadzić tylko do jednego finału. On jednak wbrew wszystkiemu chce wierzyć, że ich historia skończy się inaczej.

Sposób poprowadzenia narracji – książki w książce – jest ciekawym zabiegiem i jak najbardziej uzasadnionym fabularnie. Dzięki temu powieść nabiera nowego wymiaru realizmu. Jednak zabrakło mi perspektywy Sebastiana. Moim zdaniem historia wiele by zyskała na zestawieniu tych dwóch światów: mormońskiego i „normalnego”. Dużo ciekawiej byłoby czytać tę opowieść jednocześnie w dwóch liniach narracyjnych. A tak o Tannerze wiem wszystko, natomiast postępowanie Sebastiana momentami trudno zrozumieć.

Za sprawą tego zderzenia z religijną doktryną „Autoboyography” wyróżnia się na tle innych queerowych romansów. Choć oczekiwałam może nieco więcej, po lekturze nie czułam zawodu. Książkę czyta się płynnie i przyjemnie. Nie ma w niej jednoznacznie toksycznych wzorców czy powielonych klisz. Ta literatura nadal stanowi powiew świeżości we wszechobecnej heteronormatywności. I każda taka pozycja zasługuje na uwagę. A czas spędzony z książką Christiny Lauren z pewnością nie jest czasem straconym.

Ewa Jemioł